Tímarit Máls og menningar - 01.04.1967, Qupperneq 47

Unnur Eirílcsdóttir
Barnasaga
Litli hvíti hundurinn í fallega hvíta húsinu átti góða daga. Húsbændur hans
voru hvítari en allt sem hvítt er, gestirnir, sem komu á sunnudögum voru fal-
lega klæddir og framúrskarandi viSmótsþýðir. Stundum fekk litli hvíti hund-
urinn að sleikja gljáfægðar tærnar á skónum þeirra, og flaðra upp um ný-
pressuð fötin. Það var hámark upphefðar.
Litli hvíti hundurinn átti sér nokkra leikfélaga, sem voru hvítir eins og hann
sjálfur. Þeir lifðu Jjarna í friði og sátt, þurftu aldrei að bítast um bein eða
annað, nema þá í gamni til að stytta tímann. Það hvíldi mikill friður yfir
Jiessu hvíta húsi, Jjessu hvíta fólki og litlu hvítu hundunum.
Það hefði engum átt að leiðast. Þó henti það litla hvíta hundinn, sem hér
er sagt frá, að hann varð gripinn eirðarleysi, sem gat þó varla talizt sann-
gjarnt eða rökrétt.
Hann átti kost á að horfa á sjónvarp, hlusta á tónlist og lykta af dagblöö-
unum ef hann langaði til. Og eins og áður er sagt þekkti hann hvorki til
Jjorsta eða hungurs.
Það eina, sem var að var ])að að litli hundurinn var að eðlisfari forvitinn
og þráði líka tilbreytingu.
Hann sá í sjónvarpinu undarlegar aðfarir. Það voru vondir menn, langt út
í heimi, allt öðru vísi í útliti en hvíta fólkið í hvíta húsinu. Þeir vildu alltaf
vera að berjast. Þeir börðust óttalega barnalega, áttu engin regluleg alvöru-
vopn og þurftu sannast að segja oft að flýja í skjól J)egar stóru, vitru, hvítu
mennirnir komu með stóru fínu sprengjurnar sínar.
Litli hvíti hundurinn fekk flugu í höfuðið.
Hann ætlaði að fara sjálfur og sjá þetta allt hetur með eigin augum. Þetta
var að vísu vandkvæðum bundið. Hann vissi að hann mundi aldrei fá leyfi
húsbænda sinna til að fara, svo hann varð bara að stelast.
Það er ekki hægt að vera ábyrgðarlaus hvolpur alla tíð. Einhverntíma verð-
ur maÖur (eða hundur) að verða fullorðinn.
Svo hann stalst Jiá hara og tók með sér fallhlíf, hann var búinn að þraut-
læra í sjónvarpinu hvernig á að nota fallhlif.
37