Tímarit Máls og menningar - 01.04.1967, Síða 26

Timarit Máts og menningar
tíma. — Nei, það gengur ekkert að mér, bara til að lyfta mér upp og liitta
annað fólk. — Já, hvað ég vildi segja, Fritz er búinn að bjóða prófess-
ornum í kvöldmat á þriðjudaginn kemur, kannski þið gætuð komið þá
líka, ég fer eins og ég sagði, í nótt. — Já, á þriðjudaginn. — Nei, ég átti
bara við að ég legg af stað í nótt, það er alls ekki þess vegna, ég hélt bara
að þið mynduð hafa gaman af að koma þá líka. — Jæja, segjum þá: þrált
fyrir það þó mig vanti. — Það veit ég vel, að þið eruð ekki þannig, og
þó svo væri: þetta eru órólegir tímar og allir eru á verði; þið komið þá,
er það ekki? — Ef Max getur? IJann getur það áreiðanlega, prófessorinn
verður líka, segðu honum J)að. — En nú verð ég að hætta. Vertu blessuð!
Uún hengir upp lúlið og liringir í annað númer.
Ert það þú, Gertrúd? Þetta er Júdít. Fyrirgefðu að ég skuli ónáða þig. —
Vel, þakka þér fyrir. Eg ætlaði að spyrja þig, hvort þú gætir litið á með
Fritz, ég verð að heiman í nokkra mánuði. — Mér datt þú í hug af því
þú ert systir hans ... Af hverju viltu jrað ekki? — Það lítur alls ekki
þannig út, að minnsta kosti ekki í augum Fritz. — Auðvitað veit hann
að við vorum ekki . . . ekki neinar vinkonur, en . .. Þá hringir hann í þig,
ef þú vilt Jíað heldur. — Já, ég skal segja honum það. — Það er eiginlega
allt í góðu lagi, ibúðin er vitanlega fullstór. — lda veit hvernig á að
taka til í vinnuherberginu hans, láttu liana alveg um J)að. — Mér finnst
hún bara vera greind, og hann er orðinn vanur henni. — Og það er ennþá
eitt: ég bið þig að misskilja það ekki, en hann talar ógjarnan á undan
matnum, heldurðu að þú vildir liafa það í huga? Eg tók alltaf tillit til
þess. — Eg vil helzt ekki fara að ræða um það núna, lestin sem ég fer
með leggur af stað eftir stutta stund, og ég er ekki enn alveg búin að
pakka. — Líttu eftir fötunum hans og minntu hann á að fara til klæðsker-
ans, hann á frakka pantaðan, og sjáðu til þess að það verði kynt áfram
í svefnherberginu hans, hann sefur alltaf við opinn glugga og það er of
kalt. — Að það sé betra fyrir hann að herða líkamann? Nei, það held
ég ekki, — en nú verð ég að hætta. — Ég er þér innilega þakklát, Gertrúd,
og við skrifumst á öðru hverju. — Vertu blessuð.
Hún hringir í annað númer.
Anna? Þetta er Júdít, ég er alveg að fara. — Nei, það er ekki um neitt
annað að velja, þetta er að verða of erfitt. — Of erfitt! — Já, nei, Fritz
vill það ekki, hann veit ekkert ennþá, ég tók mig bara til og pakkaði niður.
16