Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Qupperneq 11

Ljósmynd eftir Ólaf Magnússon, tekin daginn sem Stefán frá Hvftadal var biskupaður á Landakoti. Vígslu-
vottar og vinir: Aftari röð: Jón Pálsson frá Hb'ð og Bjöm Bjömsson (Bangsi) teiknari. Neðri röð: Halldór
Kiljan, Ludvig Guðmundsson, Stefán Sigurðsson frá Hvítadal, Ásgeir Bjamþórsson málari..
uppá mánaðarkaup og líta sjálfsagt á þessi
ár öfugum megin í kíkinn.
Það er dálítið skrýtið með frægðina.
Sumir verða frægir af frægðarverkum sín-
um, en aðrir frægir af einberu frægðar-
leysi sínu. Mér er nær að halda að Jón
Pálsson frá Hlíð sé klassískt spesímen
uppá síðari sortina. ,,Hann er skáld þótt
hann yrki ekki“ er íslenzkt orðtak. Enda
þótt eftir Jón liggi sæmilegar þýðingar og
nokkur ljúf tónverk er það allt í láginni hjá
manninum sjálfum sem aldrei kom neinu
í verk. í staðinn verður hann efni skálda.
Steinn yrkir um hann Hlíðar-Jónsrímur
með mansöng og öllu stáelsi, og þá ekki
síður kvæðið Til minningar um mis-
heppnaðan tónsnilling, sem endar einmitt
á því inntaki alls sem menn hugsuðu og
mundu til Jóns:
Og sízt vér munum syrgja,
hve smátt að launum galzt.
An efa í æðra ljósi
expert og virtuose
mun Herrann hærra setja
eitt hjarta músíkalskt.
Það var einmitt fánýtishyggjan sem batt
þá Stein saman, sú heimspeki að ekkert
væri að lokum neins um vert; að dauðinn
einn sé til sannindamerkis um að maður-
inn hafi lifað, svo vísað sé til orða Krist-
jáns Karlssonar um Stein.
TMM 1993:3
9