Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Qupperneq 44

„Ég hélt að ansi margir hefðu afsannað þessa kenningu, sagði ég
þurrlega. „Ég veit að það skapast ákveðin togstreita, það verða náttórlega
árekstrar, fjölskyldulíf samræmist ekki alltaf ritstörfum... en yfirleitt er
hægt að finna einhverja málamiðlun .. .“
Það var eins og Steinar hefði misst allan áhuga á að hlusta á mig. Hann
ók sér á stólnum, horfði yfir að barnum og byrjaði að þreifa á vösum
sínum. Ég þagnaði og lauk við bjórinn úr glasinu.
„Þú ert á sjó, er það ekki?“ sagði Steinar allt í einu og sneri sér að
mér. „Sagðistu ekki vera á sjó? Og neitar þér um að skrifa?“
„Það er kannski ekki rétt að ég neiti mér um að skrifa. Maður verður
að gera ýmislegt fleira en gott þykir. Þú veist að það eru ekki margir
höfundar sem lifa á list sinni á íslandi. Flestir þurfa að vinna einhverja
aðra vinnu með.“
„Það er rétt. En skiptir samt ekki máli í þessu samhengi.“ Steinar reis
snöggt á fætur og greip tómt glasið. „Ég verð að sækja mér meira öl.“
Ég reis líka á fætur.
„Ég þarf víst að fara að koma mér um borð,“ sagði ég og rétti fram
höndina. „Það var gaman að spjalla við þig.“
„Þú ert bara rokinn? Ekki var það mikið spjall. Það er leitt að þú þurfír
að fara,“ sagði Steinar. „Heyrðu, þú sagðir að ísak væri frelsaður, var
það ekki? Ég bið kærlega að heilsa honum þegar þú hittir hann næst.“
„Ég skal skila því.“
Við tókumst í hendur og ég fann að lófi Steinars var mjúkur, ólíkt
mínum lófa sem var orðinn sigggróinn eftir þriggja mánaða úthald á
sjónum.
„ Vertu sæll,“ sagði hann og gekk álútur að bamum með glasið sitt og
tíndi krumpaða seðla úr vösum sínum.
Ég rölti til dyranna og út á götu.
Það var farið að kólna, og af nöprum vindgjóstinum sem blés í fang
mér mátti ráða að vetur var í nánd. Mér varð strax hrollkalt og hraðaði
mér vestur götuna. Tungl var fullt á heiðum kvöldhimninum, og hann var
kominn á áttina eins og spáð hafði verið í kvöldfréttunum: Suðvestan
strekkingur og útlit fyrir leiðinda sjólag.
„Tímabært að hætta þessu, Chandler litli,“ sagði ég við sjálfan mig
og hneppti að mér stakknum. „Nú hættir þú þessari sjóaravitleysu og
heldur áfram að skrifa."
42
TMM 1993:3