Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Qupperneq 51

gluggann er lækur sem dóttir mín leikur sér oft í hún gárar vatnið með
steinum áður en hún hættir tánum í kalt faðmlagið hún er sundmaður af
guðs náð ég renn í hlaðið heima og kem mér á klósettið þar gengur úr
mér heitt kaffi og trefjabrauð með marmelaði í stríðum straumi og rennur
í hafið man mig í vatninu örygginu lífinu sakna móður minnar að morgni
flóir dóttir mín yfir magann og andlitið og glaðvær hlátur okkar sekkur
í andrúmsloftið við höfum beðið lengi eftir að þennan dag flæði að en nú
þegar það gerist finn ég óttann sundla inni í mér samt flæði ég með
áhorfendafjöldanum inn í stúku stend uppi við vegg í augu mín drjúpa
sólargeislar af eldhnettinum sé ekki sterkan líkamann vera tilbúinn til að
bera dóttur mína í gegnum vatnið fallega fyrsta sé ekki augu hennar
stöðvast í augum helsta keppinautarins sökkva þar í hyldjúpa og tilgangs-
Iausa von hennar til sigurs svamla sigursæl á botninum og kríta á
augasteininn sé hana ekki skjóta sér í laugina þar sem hún klýfur vatnið
sé hana ekki opna munninn og vatnið streyma inn í líkamann og útum
tærnar sé hana ekki því ég loka augunum og veit það núna að heimurinn
er ekki í huga mínum sé hana ekki synda áfram við botninn líða hægt inn
í tilveru annarra hverfa sjónum okkar sé hana ekki og mun aldrei sjá hana
aftur segi engum hvarf hennar vil ekki drepa annarra manna dætur
hendumar renna um hvarma konu minnar en hún stöðvar nið handa
minna vill láta tárin skríða upp í augun um kvöldið renn ég inn í hana og
græt stjórnlaust þegar ég sendi syndandi frumur inn um göngin hennar
því þannig hóf ég dótturflóðið að morgni getur morðingjamogginn ekki
setið aðgerðalaus og hundruð dætra deyja í beljandi árrennsli atburða hjá
öllum lesendum moggans trefjabrauðið rennur ekki niður festist í háls-
inum þar til kaffíð nær að bleyta það nægilega fyrir utan gluggann er
engin stúlka að gára vatnið með steinum né dýfa tám í lækinn sem með
tregafullri þrjósku stíflast og vatnið hrannast upp bíður þess að eitthvað
bresti í vinnunni streyma engin vötn úr huga mínum og ég bleyti buxurnar
á fundi með stórlöxum virðing mín í fyrirtækinu drýpur í svaðið hendur
okkar renna saman og við göngum hönd í hönd um fjöruna ein þar til ég
finn að við erum ekki ein ég krýp á kné til að hlusta á bárumar dóttir mín
ég finn hana snerti hana varlega hún bleytir fingur mína dreifir sér yfir
steinana og þarann dóttir mín aftur snertumst við en konan mín sér aðeins
morðingja dóttur okkar losar beltið og lemur hafið ég heyri bámmar emja
af sársauka og bið hana á hnjánum að hlífa dóttur okkar hún ber og ber
og ber við rennum í sundur en um kvöldið rennum við saman í sársauka
TMM 1993:3
49