Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Side 99

hreysi. Nóttin var dimm. Bæjarbúarnir í Punta Grande voru dauðskelk-
aðir og létu hvergi sjá sig utan dyra.
í þéttskipuðum hópum, sem skiptu hundruðum og þúsundum manna
hver um sig, lögðu indíánamir til atlögu gegn vopnabúrinu með uppreisn-
aröskrum og hrópum. Hermennirnir sem voru á verði gátu ekki komið í
veg fyrir að allar hurðir væru brotnar upp og flýðu í ofboði. Forustu-
kólfamir leituðu vandlega í hverju herberginu eftir öðm, og í öllum
homum og skúmaskotum. Þeir fundu marga kassa sem þeir brutu í
sundur. í þeim vom byssur og aðeins byssur, og fleiri byssur. Skotfæri
og meiri skotfæri. Og alls konar smáhlutir. Og fallbyssukúlurnar? Af
þeim sást hvorki tangur né tetur.
Leitin var því jafn gagnslaus og hún var gagnger.
Undirhéraðsstjórinn, í fylgd bæjarstjórans sem skartaði nýju drapplit-
uðu jakkafötunum sínum, saumuðum í ,,Glæsileika“, klæðskeravinnu-
stofu bæjarins, sendi skeyti til La Paz til þess að láta vita um það sem var
að gerast í Achacachi. Vopnuð lögregla og starfsmenn Pólitíska eftirlitsins
komu daginn eftir, síðdegis, á japönskum jeppum og norðuramerískum
vömbílum, seinir af því að þeir höfðu gert þau mistök að fara hina
leyndardómsfullu leið um Calamarca til Oruro. Þegar friðarsveitin kom
var allt um garð gengið. Undir hinu mikilfenglega minnismerki um
Marskálkinn frá Zepita komust þeir að þeirri niðurstöðu að engin merki
sæjust um óeirðir né uppreisn indíánanna. Indíánamir úti í sveitunum
gengu á eftir eykum sínum og opnuðu plógför í jörðina til að sá í, eða
gerðu litlar holur fyrir konur sínar til að kasta í kartöflum og oca útsæði...
Eftir að hafa gert ítarlega vettvangsrannsókn gat lögreglan með engu
móti gert sér grein fyrir af hverju vopnunum hafði ekki verið stolið eftir
árásina á vopnabúrið. Uppreisnarmennirnir höfðu látið sér lítið um þau
finnast og jafnvel sniðgengið þau alveg. Allir kassamir vom brotnir
mélinu smærra, en það var ekki það sama að segja um vopnin, þau vom
í fínu lagi.
Forustumenn Smábændasamtakanna vom handteknir og Pólitíska
eftirlitið þurfti ekki einu sinni að hafa fyrir því að pynta þá til frásagnar.
Sorgmæddir eins og lúbarðir hundar játuðu þeir alveg af sjálfsdáðum,
þótt ótrúlegt megi virðast, að ástæðumar fyrir skemmdarverkunum ættu
rætur sínar að rekja til þess að þeir hefðu keypt fallbyssuna, fyrir átta
milljónir bólivíana og tuttugu og fjórar flöskur af bjór, og til eigingimi
Byltingarríkisstjórnarinnar að vilja ekki hjálpa þeim með kúlur .. .
TMM 1993:3
97