Tímarit Máls og menningar - 01.06.1994, Side 66

Þórarinn Torfason
Flóðljós
Gamli maðurinn sem gengur yfir torgið undrast og gleymir sér and-
artak þegar götuljósin kvikna og skína svo skært að það minnir einna
helst á flóðljós.
Tjaldið erfallið.
Ég stend á sviðinu. Undrast lófatakið sem berst gegnum þykkt
tjaldið.
Var frammistaða mín svonagóð?
Ég hlusta á lófatakið sem ekkert minnkar.
Ég veit að það er verið að klappafyrir mér, því ég er eini leikarinn
í sýningunni.
Tjaldið lyftist á ný. Éggengfram á sviðsbrúnina og hneigi mig.
Lófatakið eykst enn þegar áhorfendur koma auga á mig.
Tjaldið fellur.
Fagnaðarlœtin aukast enn.
Tjaldið lyftist aftur og ég hneigi mig.
Handan flóðljósanna er salurfullur affólki sem klappar fyrir mér.
Fólkið sem á leið um torgið staldrar við og horfir forviða á gamla
manninn sem hneigir sig aftur og aftur. Eins og hann sé leikari í
leikhúsi.
Hann er nú kalkaður þessi, hugsar fólkið með sér og brosir. Sumir
geta ekki á sér setið og reka upp hlátursroku.
Gamli maðurinn hrekkur upp, lítur skömmustulegur kringum sig
og hraðar sér yfir torgið.
64
Tjaldið erfallið.
Fagnaðarlœtin sem ég bjóst við að heyra láta á sér standa.
Ég stend á sviðinu og hlusta.
TMM 1994:2