Tímarit Máls og menningar - 01.06.1994, Blaðsíða 60

hvítum. Stendur gegnt vegg eítir margvíslegar áður orðaðar tilfærslur.
Það er upp við náttmál og í serk og sokka. Nei. Þegar í því. I því alla
nóttina. Allan daginn. Allan daginn og nóttina. Upp við náttmál í serk
og sokkum og fikrar sig að glugga eftir andartak við að ná áttum. Dauft
ljós í herberginu. Óumræðilega dauft. Ekki vitað hvaðan. Stendur
grafkyrr og starir út. Út í svart flæmi. Ekkert þar. Ekkert bærist. Sem
hann fær séð. Heyrt. Dvelur þannig líkt og ófær um að hreyfa sig á ný.
Eða enginn vilji eftir til að hreyfa sig á ný. Ekki nægur vilji eftir til að
hreyfa sig á ný. Snýr við að lokum og fikrar sig þangað sem hann veit
lampann standa. Heldur sig vita. Stóð síðast. Þegar slokknaði síðast.
Fyrsta eldspýta sem lýst var fyrir kúpulinn. Önnur fyrir glasið. Þriðja
fyrir kveikinn. Glasið og kúpullinn aftur yfir. Stillir kveikinn lágt.
Hörfar undan í ljósjaðarinn og snýr mót vegg. Austur. Kyrr eins og
lampinn við hlið hans. Serkur og sokkar hvítir til að grípa daufa
birtuna. Eitt sinn hvítir. Hárið hvítt svo grípi daufa birtuna. Gafl fletis
rétt sýnilegur við póstinn. Eitt sinn hvítur til að grípa dauft ljósið.
Stendur þarna starir handan um. Ekkert. Tómt myrkur. Ætíð eins til
fyrsta orðs. Eins nótt eftir nótt. Fæðingin. Þá birtist dauflega dauft
form. Út úr myrkrinu. Gluggi. Veit í vestur. Sólin löngu sigin bakvið
lerkið. Ljósið að deyja. Brátt ekkert eftir til að deyja. Nei. Ekkert á borð
við ekkert ljós. Stjörnulaust mánalaust himnaríki. Deyr allt til dög-
unar og deyr aldrei. Þarna í myrkrinu þessi gluggi. Nótt hvolfist yfir
með hægð. Augun við litla rúðuna stara á þá fyrstu nótt. Snúa að
lokum undan og að myrkvuðu herbergi. Þar að lokum með hægð dauf
hönd. Heldur logandi eldskíði á loft. Höndin daufleg í loga skíðisins
og mjólkurhvítur kúpullinn. Þá hin höndin. í loga skíðisins. Tekur
kúpulinn af og hverfur. Kemur tóm til baka. Tekur glasið af. Tvær
hendur og glasið í loga skíðisins. Skíðið að kveiknum. Glasið yfir á ný.
Höndin hverfur með skíðið. Hin höndin hverfur. Glasið eitt í rökkr-
inu. Höndin kemur í ljós á ný með kúpulinn. Kúpullinn yfir á ný.
Dregur kveikinn niður. Fölur kúpullinn einn í rökkrinu. Glittir í
rúmgafl úr látúni. Dofnar. Fæðingin dró hann til dauða. Brosið valbrá
líkast. Þrjátíu þúsund nætur. Stendur í jaðri lampaljóss og starir
handan urn. Inn í dimma heild á ný. Gluggi horfinn. Hendur horfnar.
Ljós horfið. Horfið. Aftur og aftur. Horfið aftur og aftur. Uns myrkrið
greinist með hægð á ný. Grátt ljós. Húðarregn. Regnhlífar umhverfis
gröf. Séð að ofan. Rennandi svört hvolf. Svart díki undir. Regn drýpur
58
TMM 1994:2