Morgunblaðið - 19.02.2015, Side 72

72 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. FEBRÚAR 2015
✝ RannveigTryggvadóttir
fæddist í Reykja-
vík 25. nóvember
1926. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 5. febrúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Tryggvi
Ófeigsson, skip-
stjóri og útgerð-
armaður, f. 22.7. 1896, d. 18.6.
1987, og Herdís Ásgeirsdóttir,
húsmóðir og félagsmála-
frömuður, f. 31.8. 1895, d. 3.10.
1982. Systkini: Páll Ásgeir, f.
19.2. 1922, d. 1. 9. 2011, Jó-
hanna, f. 29.1. 1925, d. 28.12.
2011, Herdís, f. 29.1. 1928, og
Anna, f. 19. 8. 1935.
Fyrri maður Rannveigar var
Hallvarður Valgeirsson við-
skiptafræðingur, f. 11.11. 1926,
d. 24.8. 1991. Þau skildu. For-
eldrar hans voru Valgeir
Björnsson, hafnarstjóri í
Reykjavík, og Eva Björnsson,
fædd Borgen. Börn Rannveigar
og Hallvarðs: 1) Valgeir, f.
15.10. 1952, kvæntur Aðal-
björgu Kristinsdóttur. Börn:
Kolbrún, Dagný, Björg og
smávarning, og einnig flutti
hún inn hannyrðavörur. Rann-
veig var þýðandi hjá sjónvarp-
inu frá 1968, sá um rekstur Ár-
bæjarsafns 1970-74, kenndi
vélritun um hríð við MH og að-
stoðaði foreldra sína að meira
og minna leyti 1974-86.
Íslenskt mál var eitt margra
hugðarefna Rannveigar. Í
starfi sínu sem þýðandi gerði
hún sér far um að hafa textana
hnitmiðaða svo fólk gæti notið
myndanna, þótt það skildi ekki
frummálið. Hún þýddi m.a.
Sögu Forsyte-ættarinnar og
teiknimyndaseríuna um Heiðu.
Rannveig var tónelsk og spilaði
á píanó. Rannveig hafði áhuga
á þjóðmálum og skrifaði grein-
ar í blöð. Hún bar mörg rétt-
lætismál fyrir brjósti, til dæmis
að mæður gætu sinnt börnum
sínum sem best í bernsku, þótt
einstæðar væru. Hún var mikil
sjálfstæðiskona og tók þátt í
prófkjörum. Rannveig var sjó-
mannsdóttir og bar mikla virð-
ingu fyrir sjómannastéttinni.
Slysavarnir skiptu hana miklu,
og lagði hún lið þeim sem vildu
að keypt yrði björgunarþyrla á
níunda áratugnum. Um árabil
gaf Rannveig verðlaunabækur í
íslensku til Stýrimannaskólans.
Síðustu æviárin átti Rann-
veig við heilsuleysi að stríða.
Útför Rannveigar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, þann
19. febrúar 2015, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Kristín. 2) Eva, f.
16.4. 1954, gift Ás-
geiri Valdimars-
syni. Börn: Hall-
varður, Valdimar
Björn, Þorsteinn
og Herdís. 3) Her-
dís, f. 29.8. 1956,
gift Gísla Helga-
syni. Börn: Bryndís
og Helgi Tómas. 4)
Rannveig, f. 14.3.
1958, maður henn-
ar er Jóhannes Karl Jia. Börn:
Rannveig, Egill, Ásmundur og
Anna. 5) Tryggvi, f. 22.7. 1960,
fyrri kona Guðný Oktavía Arn-
dal. Þeirra börn Rannveig Eva,
Anna Guðný, Hulda Halldóra
og Finnbogi Kristinn. Síðari
kona Þuríður Vilhjálmsdóttir,
hennar sonur Vilhjálmur Hilm-
ar Sigurðarson. Barna-
barnabörn eru tólf. Seinni mað-
ur Rannveigar er Örnólfur
Thorlacius, fyrrv. rektor, rit-
höfundur og þýðandi.
Rannveig ólst upp á Hávalla-
götu 9 í Reykjavík. Hún varð
stúdent frá Verzlunarskólanum
og sótti húsmæðraskóla í Sorø í
Danmörku. Þegar börn hennar
voru lítil skapaði hún sér vinnu
heima með því að framleiða
Nú er mamma mín farin, eftir
langa og farsæla ævi. Hún var
orðin mjög veik, illa haldin af alz-
heimer, þar sem sjúkdómurinn
tók völdin allt of snemma.
Mín fyrsta minning um móður
mína er eins og af yndislegri
manneskju, sem brosti til mín.
Hún gaf mér ást og kærleika
sem aldrei gleymist.
Hún var stúdent frá VÍ auk
náms við tónlistarskóla. Síðar
hússtjórnunarskóla í Sorø, Dan-
mörku.
Stundum (á fyrri árunum) fór-
um við í sumarbústað „úti á
landi“, alla leið í Kópavoginn, en
þar hafði afi Tryggvi byggt fal-
legt sumarhús ofan við lækinn.
Þar var hægt að hoppa út um
glugga, beint í sólbað. Það var
skemmtilegt.
Ég á góðar minningar frá
Vatnsdalsá, með mömmu og
pabba. Hún veiddi marga stóra
laxa og fór létt með það. Á þeim
árum var ekki algengt að fólk
færi í slíkar langferðir til lax-
veiða. Þarna veiddi ég minn
fyrsta silung, undir handleiðslu
mömmu og pabba, sex ára gam-
all.
Mamma mátti þola ýmislegt á
mínum uppvaxtarárum, enda var
ég uppátækjasamur ungur
drengur og töluverður „hrak-
fallabálkur“. Kom t.d. slasaður
heim úr skíðaferð, heim sem
handleggsbrotinn togarasjómað-
ur, á spítala sem fótbrotinn
skellinöðrudrengur.
Alltaf var ég umvafinn ást og
umhyggju móður minnar sem
var skilyrðislaus.
Minningarnar frá Hávallagöt-
unni, Skaftahlíðinni, Otrateign-
um og Vallarbrautinni eru ótelj-
andi.
Kvöldstundirnar okkar þar
sem mamma spilaði á píanóið og
við systkinin fimm sungum há-
stöfum með eru alveg ógleyman-
legar. Þar voru heilu leikritin
leikin, tröllin og skessurnar og
margt annað, sem er alveg
ógleymanlegt. Kannski er ekki
að furða að sum systkina minna
kunni eitthvað fyrir sér í tónlist.
Hún var mjög listræn, vann
mikið við handiðn og hafði auga
fyrir tækifærum í því sambandi.
Einnig hafði hún mjög gaman af
að hlusta á Bítlana, á sínum tíma.
Mamma átti margar góðar
vinkonur. Mér þótti afar merki-
legt þegar prúðbúnar „eldri“
konur mættu í saumaklúbbinn,
nú eða í Sorøklúbbinn, en hún
var um tíma í hússtjórnarskóla í
Sorø, í Danmörku. Þá var oft á
vísan að róa varðandi góðar kök-
ur o.fl.
Mamma var snillingur á
mörgum sviðum, hún spilaði á pí-
anó og fiðlu, var listamanneskja í
handavinnu, talaði og skrifaði á
allnokkrum tungumálum. Það
nýttist henni vel sem þýðanda
fyrir Sjónvarpið. Hún þýddi fyrir
Sjónvarpið frá 1968, í ca. 35 ár.
Hún þýddi marga vinsæla þætti,
t.d. „Smart spæjara“, „Forsyte
story“ og margt, margt fleira.
Það er eftirminnilegt hvað hún
skrifaði hratt á gömlu ritvélina
sína. Stundum hló hún að text-
anum sem hún var að þýða.
Helstu áhugamál móður minn-
ar voru baráttumál kvenna og
samstarf þjóða um vestræna
samvinnu. Hún skrifaði margar
greinar í blöðin, t.d. um fæðing-
arorlof og rétt foreldra til að
vera með börnum sínum fyrstu
mánuðina. Hún var langt á und-
an sinni samtíð í þessu sam-
bandi.
Hún hafði mjög ákveðnar
skoðanir í stjórnmálum, var virk
í störfum síns stjórnmálaflokks,
Sjálfstæðisflokksins. Um árabil
gaf hún námsverðlaun til stýri-
mannaskólans, til minningar um
föður sin, Tryggva Ófeigsson.
Ég kveð móður mína með bros
á vör, minningarnar lifa.
Valgeir.
Kær tengdamóðir mín, Rann-
veig Tryggvadóttir, er látin í
hárri elli, áttatíu og átta ára. Það
er einstakt að hafa þekkt góða og
vandaða konu eins og hún var.
Hún tók mér ávallt ákaflega vel,
allt frá okkur fyrstu kynnum
þegar ég kom inn í fjölskylduna
sem kærasti Evu dóttur hennar
og síðar eiginmaður. Rannveig
hvatti okkur unga fólkið við að
koma upp heimili og verða sjálf-
stæð. Hún var ávallt til í að gefa
okkur góð ráð og passa börnin
okkar ef hún hafði tíma til þess.
Henni þótti gaman að gera hlut-
ina sjálf og var okkur gott for-
dæmi í þeim efnum. Og henni
veitti ekki af sjálfsbjargarvið-
leitni, fimm barna einstæðri
móður á Seltjarnarnesi á þessum
árum. Börnum sínum bjó hún af-
ar fallegt heimili. Smekkvísi
hennar féll mér afar vel í geð og
glæsileikann vantaði hana sann-
arlega ekki.
Nýr kafli hófst í lífi Rannveig-
ar þegar hún var rúmlega fimm-
tug. Þá kynntist hún Örnólfi
Thorlacius og þau hófu sambúð
sem nú hefur staðið í rúm 30 ár.
Við minnumst með ánægju allra
heimsókna okkar til þeirra á Há-
vallagötuna og í Bjarmalandið og
nú síðasta áratuginn á Grund.
Rannveig dáðist að framtaki
og dugnaði. Það var gaman að
heyra aðdáunarorð hennar þegar
lokið var einhverju verki eins og
að flísaleggja baðherbergi eða
setja parket á stofugólf.
Ég er henni þakklátur fyrir
ánægjuleg og innileg samskipti
okkar og góðan hug hennar í
minn garð og sendi Örnólfi einn-
ig þakklætis- og samúðarkveðj-
ur.
Ásgeir Valdimarsson.
Nú eru 30 ár síðan leiðir okkar
Rannveigar tengdamóður minn-
ar lágu saman. Við Herdís vorum
að athuga hvort annað og vorum
saman í hljómsveit, og „ást lagði
blokkflauta á bassa“. Ég var
staddur heima hjá Herdísi einn
eftirmiðdag. Rannveig og Örn-
ólfur birtust án þess að gera boð
á undan sér og hún gekk beint til
mín, heilsaði og sagði að það
gleddi sig innilega að hitta mig.
Ég hugsaði sem svo að þessa
konu þyrfti ég ekki að óttast ef
hún yrði tengdamóðir mín.
Rannveig var stórglæsileg, hafði
ríka réttlætiskennd og rétti
mörgum hjálparhönd án þess að
tala um það. Rannveig var skap-
rík og mjög stórlynd sem lýsir
sér best í rausnarlegum gjöfum
til ýmissa málefna. T. d. gaf hún
eina milljón í þyrlusjóð sem var
stórfé fyrir þremur áratugum, en
þá var engin íslensk björgunar-
þyrla á landinu. En stundum
brustu á stórviðri okkar á milli,
svo varð logn og þá sannaðist
vinátta okkar.
Hún var sjálfstæðismanneskja
en fylgdi þeim að málum sem
vildu félagslegan jöfnuð. Hún
barðist mjög fyrir réttindum lág-
launafólks og sérstaklega fannst
henni að konur ættu að fá að
vera lengi heima hjá börnum sín-
um ungum og vildi að hið op-
inbera greiddi fyrir slíkt.
Kannski hafa hugmyndir hennar
orðið til þess að fæðingarorlof
var tekið upp. Í þá daga voru
strákar settir í smíði, en stelpum
var kennt að sauma. Herdís,
kona mín, var lítið fyrir hann-
yrðir og Rannveig kom því í
gegn að hún fékk að fara í smíði,
fyrsta stelpan á Reykjavíkur-
svæðinu. Hún hvatti börn sín til
að leggja stund á það sem hugur
þeirra stóð til.
Rannveig vann um árabil sem
forstöðukona Árbæjarsafns og
réð hljómsveitir á áttunda áratug
liðinnar aldar til að halda tón-
leika þar. Hún hafði orð á hversu
þessir drengir væru kurteisir.
Henni var margt til lista lagt, t.d.
hannaði hún og framleiddi bítla-
bindi úr leðri sem margir strákar
skörtuðu á sjöunda áratugnum.
Ég minnist brúðkaupsdags
okkar Herdísar. Rannveig hafði
verið gift Hallvarði Valgeirssyni
viðskiptafræðingi og átt með
honum 5 börn. Síðar varð Örn-
ólfur Thorlacius sambýlismaður
hennar í rúm 30 ár, allt til þess
er hún kvaddi. Daginn fyrir
brúðkaupið hringdi Rannveig og
spurði mig hvort ég væri viss um
að rétt væri að Örnólfur yrði
veislustjóri, hvort það væri ekki
faðir brúðarinnar sem ætti að sjá
um það. Fátt varð um svör. Þá
sagði Rannveig: „Gísli minn. Tal-
aðu við hann Hallvarð. Ég vil
ekki að gengið sé fram hjá hon-
um.“. Svo þagði hún og sagði:
„Fráskilið fólk hefur tilfinning-
ar“.
Örnólfur og Rannveig voru
hvort öðru góð og hann sýndi
alla tíð hvað í honum bjó og sér-
staklega þegar heilsa hennar
brast. Þau áttu mörg góð ár fyrst
á Hávallagötu og svo í Fossvog-
inum og loks á Grund. Fyrir
stuttu rifjaði Örnólfur upp að eitt
sinn sagði hann samkennurum
sínum í MH að Rannveig hefði
tekið við vélritunarkennslu þar,
og þegar henni var hætt tók hún
að sér rektorinn.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt hana að. Hún var hreinskilin
og sagði umbúðalaust hvað henni
þótti. Blessuð sé minning henn-
ar.
Gísli Helgason.
Með tímanum verða minning-
ar að flokkum upplifana; sumar
smávægilegar, aðrar móta fram-
tíðarfótsporin.
Ég kom inn í fjölskyldu Rann-
veigar 1975 sem tengdasonur, þá
rétt unglingur sem taldi mig allt
vita og geta og hvarf svo úr fjöl-
skyldunni mótaðri einstaklingur
1985. Mótaður af meðal annars
tveimur sterkum persónum,
Rannveigu og Tryggva Ófeigs-
syni, föður Rannveigar. Ég lærði
margt af þeim tveimur sem ég
þakka stöðugt fyrir.
Rannveig, þessi glæsilega
kona, þurfti aldeilis að hafa fyrir
lífinu og sýna dugnað og útsjón-
arsemi við að halda, einstæð
móðir, heimili með fimm börn.
Þegar ég fullorðnaðist skildi ég
betur hve mikla einurð þurfti í
það verk.
Rannveig var með sterkar
skoðanir á málefnum, hvort sem
það var varðandi innlend stjórn-
mál eða alþjóðamál, skoðanir
sem hún fylgdi oft hart eftir í
samræðum. Það var gott þroska-
spor fyrir ungan mann að læra
að hlusta án þess að vera sam-
mála.
Við Nanný bjuggum í fyrstu á
Vallarbrautinni hjá Rannveigu
og fæddist okkur Rannveig yngri
þar. Á þeim tíma bjó einnig yngri
sonur Rannveigar þar, hann
Tryggvi, og hagaði því þannig til
að við bjuggum þar fimm en hét-
um öll annaðhvort Tryggvi (2)
eða Rannveig (3).
Þótt ég hafi ekki verið hluti af
fjölskyldu Rannveigar í 30 ár
fann ég ávallt þegar við hittumst
væntumþykjuna fyrir mér og
börnum mínum, Rannveigu og
Agli. Fyrir allt þetta þakka ég og
lýt höfði í virðingu þegar ég kveð
þig, stórbrotna kona.
Guð gefi þér eilífa dögun.
Tryggvi Magnússon.
Ég kynntist Rannveigu
Tryggvadóttur er við Tryggvi
sonur hennar hófum samband
okkar árið 2001. Hún tók mér af-
skaplega vel og sagði syni sínum
að það væru meðmæli með mér
að ég væri tónelsk, það ein-
kenndi gjarnan gott fólk. Sjálf
var hún tónelsk, spilaði fallega á
píanó og söng, en lærði einnig á
fiðlu á yngri árum. Rannveig var
stórmerk kona og að sumu leyti
á undan sínum samtíma. Hún
hélt á lofti umræðu um velferð
barna og launajafnrétti og gekk
fram í því að bæði kyn fengju að
læra smíðar og handavinnu í
grunnskólum landsins. Hún var
skörungur til orðs og æðis en
jafnframt kærleiksrík og hlý og
mátti ekkert aumt sjá. Margir
vandalausir sem venslaðir fengu
að njóta góðvildar hennar.
Þau eru mörg handtökin sem
tengdamóðir mín innti af hendi.
Lengi vel var hún einstæð móðir
og ól önn fyrir fimm börnum.
Hún var hugmyndarík og mikil
framkvæmdamanneskja. Til að
drýgja tekjur sínar framleiddi
hún og seldi handverk sitt. Þar
má nefna myndskreytta eld-
spýtustokka, bolluvendi og hin
margfrægu Bítlabindi sem slógu
í gegn hjá íslenskum ungmenn-
um á bítlatímabilinu. Um fimm
ára skeið sinnti hún starfi for-
stöðumanns Árbæjarsafns. Til að
auka aðsóknina á safnið bryddaði
hún til dæmis upp á þeirri ný-
breytni að halda útitónleika á
safninu og höfðaði þannig til
ungu kynslóðarinnar. Meðal
hljómsveita sem þar komu fram
var hljómsveitin Ævintýri.
Þekktust er hún að öllum lík-
indum fyrir þýðingavinnu sína.
Hún hafði sérstaklega gott vald
á íslensku máli og kunni að beita
knöppum stíl. Um árabil vann
Rannveig hjá sjónvarpinu við
þýðingu erlends sjónvarpsefnis.
Hún gerði þar miklar kröfur til
verka sinna, lagði mikinn metnað
í að textinn væri auðskilinn og
ekki til trafala fyrir áhorfand-
ann. Fyrir stuttu hitti ég nafn-
kunnan þýðanda sem sagði mér,
þegar hún vissi hver tengdamóð-
ir mín væri, að Rannveig væri
goðsögn á meðal þýðenda.
Hún var stolt af börnum sín-
um og barnabörnum, vildi veg
þeirra sem mestan og alltaf ráða
þeim heilt. Hún var lánsöm að
eignast Örnólf sem samferða-
mann á seinni hluta ævi sinnar,
þau voru góðir félagar og áttu
ýmislegt sameiginlegt. Hann var
henni einstaklega umhyggju-
samur þegar Herra Alzheimer
lét sverfa til stáls. Síðastliðin tíu
ár hefur heimili hennar verið á
Grund við Hringbraut. Starfs-
fólki Grundar þökkum við af al-
hug umönnun hennar og kærleik
í hennar og okkar garð. Ég er
þakklát fyrir samverustundir
okkar, en þakklátust er ég henni
fyrir að hafa komið Tryggva
mínum í heiminn. Blessuð sé
minning Rannveigar Tryggva-
dóttur.
Þuríður Vilhjálmsdóttir.
Amma mín og alnafna hefur
fengið hvíldina – hvíldina frá
óvægnum sjúkdómi sem tók allt-
of margt frá henni undir það síð-
asta. Það verður ekki hjá því
komist að við sem sitjum eftir
fyllumst trega og söknuði.
Ég kýs að muna eftir henni
áður en alzheimer setti sín mörk
á hana. Hún var svo sérstök
manneskja, einstaklega sterkur
persónuleiki, stolt, ákveðin og
harðdugleg kona. Ég kýs að
muna eftir ömmunni sem varð
fyrst til að hringja ef eitthvað
gleðilegt eða erfitt gerðist í mínu
lífi. Ef ég var lasin þá var amma
Rannveig alltaf mætt á tröpp-
urnar með fullan poka af góð-
gæti. Hún passaði upp á sína.
Þegar hún var á mínum aldri
þá var hún fráskilin með fimm
lítil börn á aldrinum 2-10 ára.
Eftir því sem ég verð eldri og
börnin verða fleiri því betur geri
ég mér grein fyrir því hversu
mikið þrekvirki þetta hefur ver-
ið. Við amma spjölluðum stund-
um um barneignir og ég fann á
henni að þetta var henni erfiður
tími en hún var alltaf óendanlega
stolt af öllum börnunum sínum.
Amma hafði sterkar skoðanir
sem að sumu leyti voru á undan
hennar samtíð. Amma skrifaði
ófáar greinar um réttindi mæðra
til þess að fá að vera lengur
heima með börnum sínum en þá
sex mánuði sem þá þekktust.
Margt af því sem hún lagði til
varð síðar að raunveruleika eins
og t.d. foreldragreiðslur.
Amma kenndi mér að syngja,
spila á píanó, tala góða íslensku,
vera kurteis og helst af öllu
kenndi hún mér að vera góð við
minnimáttar. Amma mátti ekk-
ert aumt sjá og var þá rokin til
aðstoðar líkt og hún væri eins
manns björgunarsveit.
Amma var mikil barnakona og
þótti gott að hafa barnabörnin
sín hjá sér. Hún hafði mjög gam-
an af börnum og henni fannst
mikilvægt að barnabörnin
myndu líka eignast börn og það
helst nokkur. Þegar minnið fór
að hverfa og hún var alltaf minna
og minna í þessum heimi þá
færðist bros á varirnar þegar ég
kom með litlu krílin mín í heim-
sókn. Þó það hafi vissulega alltaf
orðið erfiðara að ná í gegn þá var
gleðin yfir litlu börnunum með
því síðasta sem fór.
Nú er komið að ferðalokum og
ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana að. Ég trúi því að hún sé
núna komin á betri stað þar sem
hún fær nýtt hlutverk. Hún er
komin heim.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma,
sólskinsdögum síst má gleyma,
segðu engum mann hitt,
vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað
mitt.“
(Jóhannes úr Kötlum)
Rannveig Tryggvadóttir
Líf Rannveigar systur minnar
einkenndist af umhyggju og góð-
vild. Hún var mér klettur og
skjól þegar við vorum að alast
upp þótt hún væri ekki nema
fjórtán mánuðum eldri en ég.
Hún leiddi mig um allt og sleppti
ekki af mér hendinni. Mamma
var heilsulítil framan af en hafði
stúlkur til hjálpar við heimilis-
haldið. Pabbi okkar var sem tog-
araskipstjóri úti á sjó þar til við
urðum unglingar. Við Ranna vor-
um að mörgu leyti eins og tvíbur-
ar. Ég bað um að við fengjum
tvíbreiðan ottóman í stað þess að
fá sitt rúmið hvor vegna þess að
ég var svo myrkfælin og vildi
sofa fyrir innan Rönnu. Sum-
arbústaður fjölskyldunnar í
Kópavogi var ævintýraheimur.
Við opnuðum glugga á morgn-
ana, hentum út teppum og fórum
út í sólbað. Við lékum okkur við
lækinn, óðum, syntum og gerð-
um stíflur. Á kvöldin lásum við
gamansögur sem við hlógum að í
kojunum okkar.
Rannveig var dugleg í skóla
og hæfileikarík. Hún lærði á pí-
anó og fiðlu og sótti tónlistartíma
ásamt vini sínum Magnúsi Blön-
dal Jóhannssyni, síðar tónskáldi.
Hún átti alltaf píanó og síðar
meir spilaði hún á það og söng
með börnunum sínum fimm.
Æskuheimili okkar á Hávalla-
götu stendur við Landakotstúnið
þar sem við börnin í hverfinu
lékum okkur saman. Við eigum
skemmtilegar minningar um
boltaleiki með æskuvinum okkar
þeim Margréti Thors, Þorbjörgu
Pétursdóttur, Clausen-bræðrum,
Theódóru Steffensen, og Stein-
grími Hermannssyni. Þarna
myndaðist sérstök vinátta okkar
leiksystkinanna.
Við Rannveig héldum áfram
að vera samstiga um margt í líf-
inu. Við sátum saman í bekk í
Verslunarskólanum og lukum
stúdentsprófi saman. Þrjú barna
okkar fæddust með nokkurra
daga eða nokkurra vikna milli-
bili. Við höfðum ævinlega stuðn-
ing hvor af annarri.
Rannveig systir mín var
vinnusöm og bjó yfir miklum gáf-
um. Hún var mikil málamann-
eskja sem naut þess að velta fyr-
ir sér íslenskri tungu enda var
hún lengi vel einn helsti þýðandi
sjónvarpsins. Hún flutti inn
hannyrðavörur um skeið og hafði
Rannveig
Tryggvadóttir