Morgunblaðið - 19.02.2015, Blaðsíða 79

MINNINGAR 79
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. FEBRÚAR 2015
Mikil var heppni
okkar að kynnast
þér og þínum fyrir
níu árum síðan
þegar Hildur dótt-
ir okkar og Grétar sonur þinn
og Finns rugluðu saman reyt-
um sínum.
Það eru forréttindi að hafa
kynnst þér, betri tengdamóður
hefði dóttir okkar ekki getað
eignast. Vináttan við ykkur
hefur verið okkur dýrmæt og
þakklæti er okkur efst í huga.
Nálægðin við ykkur hefur
alltaf verið mikil og ómetan-
leg, það er gott að búa nálægt
fjölskyldu sinni eins og við
höfum gert.
Skemmtilegt var að þegar
við kynntumst þá gátum við
Geir Óttar sagt þeim hjónum
frá því að langamma hans bjó í
Ráðagerði með manni sínum
uppúr aldamótunum 1900. Á
heimili okkar eru húsgögn sem
voru í Ráðagerði á þeim tíma.
Þú varst höfðingi heim að
sækja, árlegu skötuveislunnar
á Þorláksmessu verður ævin-
lega minnst, bæði af okkur og
ekki síður ömmunum í fjöl-
skyldunni sem fengu að njóta
með ykkur.
Barnabörnin sem við eigum
saman hafa verið lánsöm að fá
að kynnast veröld ykkar
Finns. Stefán sagði einhverju
sinni að þú værir amman sem
kynni að sauma, prjóna og
spila og baka bestu pönnukök-
ur í heimi.
Jonný og Finnur gerðu okk-
ur kleift að upplifa að tína dún
í Sviðnum og sigla um Breiða-
fjörð með fjölskyldunni á
Lukkunni hans Jóns Freys.
Elsku Finnur, missir þinn,
Grétars og Freyju, tengda-
barnanna og barnabarnanna
er mikill, en Jonný verður í
huga okkar um alla eilífð. Við
kveðjum kæra vinkonu með
söknuði og vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning hennar.
Geir Óttar Geirsson og
Margrét Harðardóttir.
Hún Jonný er dáin. Svo óá-
sættanlega snemma frá hópn-
um sínum sem hún var vakin
og sofin yfir.
Kletturinn sem alltaf var
hægt að treysta á. Eins og eyj-
arnar í Breiðafirði þaðan sem
hún kom. Hvort sem fárviðri
geisar og brimið brotnar á
ströndinni eða sólin skín og
spegilsléttur sjór, alltaf eru
eyjarnar á sínum stað, keikar
og tignarlegar. Þannig var
Jonný.
Við kynntumst fyrst þegar
hún kom í Gagnfræðaskólann í
Hólminum um fermingaraldur.
Eyjalíf gaf barni og unglingi
aðra reynslu og aðra sýn en
lífið í þorpi eða bæ. Jonný
vissi og kunni svo margt sem
ég ýmist hafði ekki heyrt af
eða stóð beinlínis ógn af. Eins
og lundaveiðarnar sem hún
sagði frá! Og ég, vatnshrædd
manneskjan, hlustaði óttasleg-
in á frásagnir af ferðum milli
eyja með kindur á bátum sem
hún jafnvel stýrði sjálf! Og
ekki alltaf í logni og sól. Orða-
forði og tungutak var þrosk-
aðra en okkar hinna. Svo hafði
hún borðað sel. Þar dró ég
mörkin.
Jonný var eldklár, sem bæði
sýndi sig á prófum, samtölum
við hana og í lífinu sjálfu. Við
Jónína
Ragnarsdóttir
✝ Jónína Ragn-arsdóttir fædd-
ist 22. febrúar 1952.
Hún lést 10. febrúar
2015. Útför Jónínu
fór fram 17. febrúar
2015.
lukum landsprófi
saman og héldum
saman í 3. bekk
Menntaskólans á
Akureyri þar sem
við deildum her-
bergi á heimavist-
inni. Það ár settu
örlögin upp sinn
vef. Hún og Finn-
ur í sjötta bekk
hittust eins og
fleiri þriðjubekkj-
ar- og sjöttubekkjarnemar.
Jonný fylgdi Finni sínum suð-
ur og lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík.
Við eignuðumst elstu drengina
okkar sama árið og eignuð-
umst báðar tvö börn í viðbót.
Við áttum sameiginlega vini öll
og héldum lengi hópinn mörg
saman. Þó að samskiptin hafi
ekki verið mikil hin síðari ár
var alltaf strengur okkar í
milli og gott að hittast þegar
þau tækifæri gáfust.
Jonný og Finnur hafa mátt
þola óvenjumikil áföll í sínu
lífi. Saman hafa þau tekist á
við þau svo að vakið hefur að-
dáun allra sem til þekkja. Ég
hygg þó að veikindi yngri son-
arins, Jóns Freys, hafi verið
hvað þyngst að bera. Þessa
skemmtilega, sjálfstæða unga
manns, sem ég náði að kynnast
nokkuð umfram hin börnin.
Hann var vanur að sigla um
Breiðafjörðinn á bátnum sín-
um og lét fötlun ekki aftra sér.
Hann lést í desember 2011. Ég
veit að hann hefur tekið fagn-
andi á móti mömmu sinni við
ströndina og boðið hana vel-
komna um borð.
Ég sé þau fyrir mér saman
brosandi, gamansöm og tilbúin
að takast á við ný verkefni.
Jonnýju þakka ég gefandi
vináttu og samfylgd í gegnum
árin.
Elsku Finnur, Grétar og
Freyja og fjölskyldur. Við Jó-
hann sendum ykkur öllum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Bryndís.
Við Jonný kynntumst þegar
fjölskylda hennar fluttist á
Látraströnd í botnlangann fyr-
ir ofan mig og við Freyja urð-
um bekkjarsystur og fljótlega
bestu vinkonur. Næstu árin
átti ég eftir að vera fastagest-
ur á heimili Jonnýjar og Finns
og á ég mjög margar góðar
minningar um Jonný. Jonný
var sérstaklega hlý og glað-
lynd kona og sýndi okkur vin-
um barna sinna alltaf mikinn
áhuga sem manneskjum og
þeim aðstæðum sem við vorum
í. Hún var líka listakokkur og
bakari, yfirmáta gestrisin og
vinir barnanna hennar voru
alltaf velkomnir á heimilið.
Hún virtist líka alltaf vera til
staðar fyrir Freyju, Jón Frey
og Grétar. Ég man heldur ekki
eftir neinu sundmóti þar sem
Jonný og Finnur voru ekki á
staðnum að hjálpa til með
eldamennsku eða hvað annað
sem á þurfti að halda.
Ég man líka eftir því þegar
við Freyja vorum 11 ára og
það skall á kennaraverkfall.
Jonný hvatti okkur þá til að
klára skólahópverkefnið okkar
um Spán á meðan á verkfallinu
stæði svo við gætum sparað
okkur tíma þegar skólinn byrj-
aði aftur af fullum þunga. Þeg-
ar skólinn byrjaði aftur var
verkefnið hins vegar fellt nið-
ur vegna tímaskorts og við
Freyja frekar svekktar yfir að
öll þessi vinna hefði orðið til
einskis. Nú skil ég hins vegar
vel að Jonný vildi líklegast
bara að við værum ekki að-
gerðarlausar þessar 6 vikur og
kunni góða leið til að hvetja
okkur til verka. Mér er líka
minnisstæðar ferðirnar í
Svefneyjar og Sviðnur. Þar
sigldum við um Breiðafjörðinn
í því sem mér fannst vera
pínulítill bátur á risastóru hafi
en undir öruggri stjórn Jon-
nýjar, einu konunnar sem
hafði færni til að sigla stórum
bát um Breiðafjörð. Þvílíkt
ævintýri fyrir ungling úr höf-
uðborginni.
Á meðan ég var erlendis í
námi kíkti ég stundum í Ráða-
gerði í jóla- eða sumarfríum og
þá sýndi Jonný alltaf einlægan
áhuga á því hvað á daga mína
hafði drifið síðan síðast og um
mína hagi. Eftir að ég flutti
aftur til Íslands hafði Jonný
alltaf þegar við hittumst orð á
því að ég ætti að koma oftar í
heimsókn. Heimsókn var alltaf
á dagskrá en vegna amsturs
daglegs lífs urðu heimsóknirn-
ar því miður miklu færri en
óskandi hefði verið.
Eftir að veikindi hennar
greindust náði ég þó að kíkja
nokkrum sinnum í heimsókn
og dáðist mikið að því af
hversu miklu æðruleysi og já-
kvæðni Jonný tók lífinu og
ákveðni hennar í að njóta
hvers dags. Mér fannst líka
frábært að hún skyldi hafa
haft tækifæri til að fara í langt
sumarfrí með öllum barna-
börnunum síðast liðið sumar
áður en veikindin greindust.
Ég kveð Jonný með söknuði
og þakka góða samfylgd.
Elsku Finnur, Freyja, Grétar
og fjölskyldur, ég samhryggist
ykkur innilega og hugur minn
er hjá ykkur.
Ásdís Helgadóttir.
Andlát Jónínu Ragnarsdótt-
ur samstarfskonu minnar kom
ekki á óvart. Hún hafði greinst
með krabbamein síðastliðið
haust og þótt endirinn yrði
ekki umflúinn kom hann þó
fyrr en okkur óraði fyrir.
Við Jónína sátum saman á
skrifstofu um tíma. Vel fór á
með okkur og aldrei bar
skugga á. Ég kynntist því af
eigin raun að hún var í góðu
sambandi við alla starfsmenn
Lýsis. Hún þekkti hvern ein-
asta þeirra, enda komu allir
við hjá henni. Hún umgekkst
alla með sama jákvæða og
hlýja fasinu, og fór ekki í
manngreinarálit. Okkur þótti
öllum vænt um hana og var illa
brugðið þegar við fréttum af
veikindum hennar í haust.
Jónína var góður samstarfs-
maður og leysti öll sín störf
með sóma. Hún var samvisku-
söm og vildi aldrei skila hálf-
kláruðu verki.
Jónína hafði þá gáfu, sem
oft prýðir fólk af hennar kyn-
slóð, einkum þá sem koma úr
dreifðum byggðum, en það er
að hafa áhuga á öðrum. Sá
áhugi var einlægur og alveg
laus við hnýsni. Yfirleitt rökt-
ust saman þræðir þegar við
ræddum um einhverja sem
annað okkar þekkti. Og svo
skemmtilega vildi til að barna-
börn okkar voru á sömu deild í
leikskóla. Við gátum því skipst
á sögum af þeim félögum.
Veikindi hennar komu ekki í
veg fyrir að hún héldi sam-
bandi við samstarfsmenn sína,
því hún mætti á árshátíð Lýs-
is í nóvember, á jólahlaðborð í
desember og kom í heimsókn
á skrifstofuna seint í janúar,
alltaf glöð og jákvæð. Og
margir litu inn til þeirra
Finns í Ráðagerði. Ég hitti
hana nokkrum dögum fyrir
andlátið, og hún brosti sama
hlýlega brosinu og áður, hug-
urinn jafn opinn og skýr, þótt
líkaminn væri orðinn veikur.
Ég votta Finni, börnum
þeirra, barnabörnum og fjöl-
skyldum samúð mína.
Blessuð sé minning Jónínu
Ragnarsdóttur.
Jón Ögmundsson.
Þó kynni mín af Jónínu hafi
einungis spannað tæp tvö ár,
þá voru þau kynni einstaklega
góð og einkenndust af ein-
lægni, hlýju og óþreytandi
sögusögnum, meðal annars af
fjölskyldunni og eyjunum í
Breiðafirði. Við kynntumst
þegar ég hóf störf hjá Lýsi hf
þar sem hún tók mig undir
sinn einstaka verndarvæng og
leiddi mig vandlega í gegnum
króka og kima gæðakerfisins
sem starf okkar tilheyrði. Ég
lærði af henni og sat ótal
stundir við hlið hennar þar
sem ég reyndi að koma öllum
fróðleiknum inn í kollinn á
mér meðan Jónína var hin ró-
legasta, enda eflaust þolinmó-
ðasta kona sem ég hef kynnst.
Það sem einkenndi Jónínu var
glaðværð, hógværð, ósér-
hlífni, samviskusemi og
hjartahlýja. Í hvert skipti
sem við ræddum saman
spurði hún mig frétta af mér
sjálfri og fjölskyldunni minni
og vildi alltaf gefa ráð ef það
var eitthvað sem maður var
að vandræðast með.
Veikindin komu skyndilega
og var okkur, samstarfsfélög-
um hennar, mjög brugðið
þegar við fengum fréttir af
hrakandi heilsu Jónínu. Hún
var límið sem hélt okkur sam-
an og minnti okkur á að slaka
á og njóta lífsins þó mikið
væri að gera. Ég minnist þess
með hlýjum hug þegar við
fórum tvær úr vinnunni í há-
degisheimsókn til Jónínu og
Finns í Ráðagerði. Þá fengum
við loksins að sjá fallega húsið
þeirra sem Jónína var búin að
lýsa svo vel fyrir okkur. Við
fengum að sjá útsýnið sem
hún horfði daglega á út um
gluggana og hlustuðum á sög-
ur. Það var notalegt að sitja í
eldhúsinu í Ráðagerði, ein-
hver værð sem kom yfir mann
á fallegu heimili þeirra hjóna.
Það er sárt að kveðja hana
Jónínu og ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið tækifæri
til að kynnast þessari frábæru
konu. Ég veit líka að hún
hefði viljað að við minntumst
hennar með bros á vör eða
eins og hún orðaði það sjálf:
„Styðjið og hvetjið og gleðj-
ist.“
Fjölskyldunni allri og vin-
um sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þóranna Hrönn
Þórsdóttir.
✝ JarþrúðurGuðmunds-
dóttir fæddist í
Hergilsey 6. ágúst
1925. Hún lést á
hjúkrunarheimil-
inu Skógarbæ 8.
febrúar 2015.
Hún var dóttir
hjónanna Guð-
mundar J. Einars-
sonar, f. 3. apríl
1893, d. 14. nóv-
ember 1980 og Ragnhildar S.
Jónsdóttir, f. 27. júní 1897, d. 26.
maí 1935. Jarþrúður ólst upp í
Hergilsey á Breiðafirði, næstelst
fimm barna þeirra hjóna sem
lifðu. Þau voru; Jón Kristinn, f.
17. ágúst 1918, d. 1. júlí 1991,
Kristján, f. 10. júní 1922, d. 16.
desember 1922, Svanhildur, f. 2.
ágúst 1929, d. 9. febrúar 1993,
Einar, f. 19. maí 1931, d. 5. des-
ember 2013, Guðlaug, f. 6. sept-
ember 1932, og drengur, f. 26.
maí 1935, d. 26. maí 1935. Seinni
kona Guðmundar var Kristín
Theodóra Guðmundsdóttir, f.
27. ágúst 1914, d. 6. febrúar
1988. Þau eignuðust sex börn:
Ragnar, f. 16. desember 1935, d.
25. desember 2014, Ragnhildi, f.
5. júlí 1943, d. 18. nóvember
2014, Hrafn, f. 28. maí 1946,
Hildigunni, f. 5. desember 1947,
Hildi Ingu, f. 13. júlí 1949 og
Guðmund Jóhann, f. 8. janúar
1951.
Árið 1942 fluttist fjölskyldan
upp á fastalandið, að Brjánslæk
á Barðaströnd. Jarþrúður var
þá á 17. aldursári. Árið 1948 hóf
hún búskap með Reyni Hjartar-
syni, f. 30. júlí 1926, d. 7. janúar
2009. Börn þeirra Reynis eru
fimm: 1. Ragnhildur, f. 24. júní
1948, m.: Terje Bent Fossheim,
f. 25. desember 1951. Börn
þeirra eru: a) Kristín, f. 17. mars
1973, M.: Rune Flage, f. 5. júlí
1973. Þau eiga tvö börn. b) Sol-
veig Freyja, f. 17. nóvember
1975, m.: Sturla Sjåvik, f. 24. maí
1962. Þau eiga tvö börn. c) Ståle
Johann, f. 14. sept-
ember 1985, m.: Ine
Fiske Eidslott, f. 25
ágúst 1987. Þau
eiga eitt barn. 2.
Bjarnfríður Krist-
ín, f. 20. ágúst 1949,
m.: Geir Holla, f. 19.
september 1949.
Þeirra börn eru: a)
Inge, f. 13. janúar
1974, m.: Sigrid Pil-
len Holla, f. 12. apr-
íl 1975. Þau eiga þrjú börn. b)
Trygve, f. 21. mars 1977, m.: Ta-
nya Holla, f. 17. mars 1980, þau
eiga eitt barn 3. Snæbjörn, f. 12.
október 1951, m.: Dórothea Her-
dís Jóhannsdóttir, f. 13. sept-
ember 1956. Börn þeirra eru: a)
Andri Steinn, f. 22. júní 1977, m.:
Ásdís Björg Gestsdóttir, f. 4.
febrúar 1986. Þau eiga tvö börn.
b) Álfheiður, f. 11. júlí 1979. Hún
á tvö börn. c) Bergrún, f. 15.
febrúar 1987, m.: Albert Finn-
bogason, f. 22. maí 1989. 4. Guð-
rún Hrefna, f. 18. maí 1955, m.:
Guðmundur Hermannsson, f. 15.
ágúst 1960. Börn: a) Reynir Örn
Rúnarsson, f. 30. október 1979.
Hann á eitt barn. b) Tinna Guð-
mundsdóttir, f. 21. apríl 1992,
m.: Gunnar Sigurbjörn Indriða-
son, f. 29. september. Þau eiga
eitt barn: 5. Hjörtur, f. 10. febr-
úar 1968. Börn hans eru Benja-
mín, f. 14. júní 1994, Rakel
Edda, f. 28. maí 1995, Júlía Rut
f. 29. desember 1998, Harald
Reynir, f. 9. nóvember 2009, og
Frideborg Lind, f. 9 júlí 2011.
Frá 1948-1959 bjuggu þau
hjónin í Moshlíð á Barðaströnd.
Þá fluttu þau til Patreksfjarðar.
Árið 1977 lá leiðin aftur á
Barðaströndina og þar bjuggu
þau fram til ársins 1982 er þau
fluttu til Reykjavíkur. Síðustu
samvistarár þeirra Reynis voru í
Hólabergi 78.
Jarþrúður verður jarðsungin
frá Fella- og Hólakirkju í dag,
19. febrúar 2015, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Hún Jarþrúður móðir mín ólst
upp í Hergilsey í stórum barna-
hópi. Á þeim tíma bjuggu þar
þrjár barnmargar fjölskyldur –
það var oft líf og fjör. Eyjabú-
skapurinn var annasamur og öll
verk höfðu sinn tíma því náttúran
var ekkert að bíða þess að gengið
yrði til verka. Það þurfti að sinna
æðarvarpi, hreinsa dún, veiða
fisk, sinna búpeningi, heyja ótal
úteyjar og hólma, veiða sel – auk
ótalmargs annars sem eyjabú-
skapurinn krafðist. Börnin þurftu
snemma að leggja hönd á plóg og
mamma var þar engin undantekn-
ing. Þó að þessar æskuminningar
hennar væru blandaðar striti hins
daglega lífs var minningin um
uppvöxtinn í Hergilsey henni afar
kær. Alvara lífsins sagði þó til sín
með harkalegum hætti þegar
móðir hennar dó, hún var þá á tí-
unda ári. Sem næstelst fimm
systkina kom í hennar hlut aukin
ábyrgð sem ekki er víst að svo
ungar herðar hafi átt auðvelt með
að axla. Að Brjánslæk á Barða-
strönd flutti fjölskyldan árið 1942,
þegar mamma var á 17. ári. Þá
var afi kominn í sambúð með
seinni konu sinni og systkinahóp-
urinn stækkaði ört næstu árin þar
á eftir.
Þá líður að kaflaskiptum í lífi
hennar því árið 1948 er verðandi
eiginmaður hennar, Reynir
Hjartarson, kominn til skjalanna.
Það sama ár eignast hún sitt
fyrsta barn, jafnframt því sem
þau Reynir hefja búskap á jörð-
inni Moshlíð á Barðaströnd. Búið
var aldrei stórt í sniðum og lífs-
baráttan harðari en nú myndi
þykja ásættanlegt. Ekkert raf-
magn og ekkert rennandi vatn úr
krana. Þvottur þveginn í bala og
skolaður í bæjarlæknum. Samt
voru þessi ár henni kær. Árið 1959
fluttist fjölskyldan til Patreks-
fjarðar og þar bjuggu þau Reynir
allt fram til ársins 1977. Reynir
stundaði sjómennsku, verka-
mannastörf og verkstjórn en
mamma hugsaði um börn og bú.
Elstu börnin hleyptu heimdrag-
anum hvert af öðru en eftir var
Hjörtur, örverpið þeirra hjóna, og
árið 1977 fluttu þau þrjú til baka á
Barðaströndina og stunduðu þar
bæði ýmis tilfallandi störf næstu
árin. 1982 var svo stefnan tekin til
Reykjavíkur og þar var starfs-
vettvangur þeirra á meðan þeim
entust kraftar og heilsa. Þau voru
samhent hjón og bættu hvort ann-
að upp og aldrei heyrði ég þeim
verða sundurorða þó að bæði
væru skapmanneskjur.
Mamma naut ekki langrar
skólagöngu, en var sjálfmenntuð
og aflögufær þar á ýmsan hátt,
t.d. þegar kom að skólagöngu
okkar systkinanna. Sem dæmi má
taka að hún las bókmenntir á
norsku og dönsku til jafns við ís-
lenskuna. Síðustu árin sat hún
daglangt við prjónaskap fyrir
Handprjónasambandið, jafnframt
því sem hún las.
Reynir lést árið 2009 og eftir
það bjó mamma ein, en í nábýli við
Hrefnu dóttur sína, allt þar til
heilsu hennar hrakaði svo mjög
fyrir rúmu ári að hún þurfti stöð-
uga aðhlynningu.
Svona er nú lífið. Þegar við
fæðumst í þennan heim er aðeins
þetta eitt fyrirsjáanlegt – að lífinu
lýkur. Það er gott að horfa yfir
farinn veg og minnast allra góðu
stundanna sem við áttum saman,
þær voru margar. Og seint verður
að fullu þökkuð sú gæska og það
öryggi sem við systkinin bjuggum
við sem börn og höfum búið að allt
okkar líf.
Snæbjörn Reynisson.
Jarþrúður
Guðmundsdóttir
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.