Tímarit um menntarannsóknir - 01.01.2011, Side 113

113
Hrafnhildur Snæfríðar- og Gunnarsdóttir og Þorgerður Einarsdóttir
tiltekin námsgrein „rosalega skemmtileg,
ótrúlega skemmtileg fög“, vildi einn við-
mælandi ekki fara í þá sömu grein af þess-
ari ástæðu:
Sko, ég vissi ekki að þessir hlutir væru til
þegar ég byrjaði í verkfræði. Og þá var einhver
strákur út í bæ búinn að vera að leika sér að
raða svona hérna íhlutum á svona koparplötu
og búa til e- einhverja virkni.
Segja má að litið sé svo á að nemendur eigi
að kunna efnið áður en þeir fara í námið.
Ef þú ert ekki góður í einhverju strax er
ljóst að „hæfileikarnir liggi meira annars-
staðar“. Í raun skiptir áhugi ekki öllu því:
„maður finnur að maður er góður í ein-
hverju og þá heldur maður áfram“.
Grófur húmor
Húmor innan námsbrautanna er óvæginn
og gengur langt. Viðmælendur lýstu hon-
um sem grófum, kaldhæðnum, „brútal
nördahúmor“.
Það er sko hlegið að öllu, þú veist eins og þegar
við sitjum og það er talað um allt bókstaflega
í matarhléum þarna í [nemendaaðstöðunni],
en leiðist sko, út í sko, æ ég veit það ekki. Það
er þú veist, það er talað um fatlaða og það er
talað um, þú veist allt. Það er þú veist, ekki á
neinn slæman hátt, það eru margir þarna sem
hafa unnið með fötluðum og sumir hafa unnið
á leikskóla og eitthvað en, en já. Það er svona
samt eiginlega leyfilegt að gera grín að öllu
þarna.
Viðmælendur eru sammála um að menn-
ing bekkjanna sé öðruvísi en ella þar sem
svo mikill fjöldi karla er í náminu. Á einn
eða annan hátt gefa karlar tóninn í félags-
lífinu og stýra andrúmsloftinu þannig að
ólík valdastaða kynjanna endurspeglast
í menningu og húmor. Valdamunurinn
birtist í orðræðu og húmor, sem er á hug-
lægu plani en verður líka stundum mjög
áþreifanlegur. Í vissum greinum hefur
mjög grófur húmor orðið að „hefð“ og því
að einhverskonar markmiði í sjálfu sér.
Ég meina það eru typpi út um allt, þeir teikna
typpi út um allt. Og ég meina, þeir eru með
tölvur og þeir eru alltaf með eitthvað svona
léttklædda konu á [...] eða gera þannig að ef
maður prentar út þá kemur stórt typpi eða það
stendur typpi á öllu.
Svo virðist sem þetta fari þó að einhverju
leyti eftir nemendum hverju sinni og sé
breytilegt eftir árgöngum „sum önnur ár,
þá hefur maður heyrt að það er bara klám-
mynd í gangi og þannig“. Húmorinn felst
í mikilli kaldhæðni og „skotum“ á sam-
nemendur. Stundum gengur hann út á að
sýna kvenkyns samnemanda klámmyndir
eða segja henni grófa brandara í þeirri
von að hún bregðist við. Markmiðið er að
ganga fram af samnemendum sínum, sér
í lagi konum, „sjokkera“ og ofbjóða þeim.
Viðmælendur í þeirri grein þar sem þetta
var mest áberandi benda á að húmorinn
fari yfirleitt ekki fyrir brjóstið á þeim af
því „þeir meina þetta ekkert“ , jafnvel þótt
húmorinn beinist oft beint að þeim „eins
og ég þurfi að verja alla kvenþjóðina“. Þær
leggja áherslu á að þetta sé hefð og gert
til skemmtunar. Þetta „venjist“ en sé ef til
vill ekki andrúmsloft fyrir „viðkvæmari“
konur, eða eins og ein orðaði það, „það er
ekkert rosa mikil viðkvæmni í gangi“. Við-
mælendur úr öðrum greinum og deildum
kannast einnig við þennan grófa húmor
sem ríkir innan ákveðinna greina en hafa
ekki samsamað sig honum á sama hátt.
Þær gagnrýna drykkjusöngvana sem við-