Glóðafeykir - 01.04.1984, Síða 48

48
GLOÐAFEYKIR
viðræðu, mikill röskleikamaður og kappdrægur nokkuð. Hann var
fjölgefinn og listfengur, sönghneigður og hafði ágæta tenórrödd en
beitti sjaldan. Hann var greiðvikinn og hjálpsamur og um marga hluti
minnisstæður samferðamönnum.
Ingimar Jónsson, skrifstofumaður á Sauðárkróki, varð bráðkvaddur
9. dag júlímánaðar 1975.
Hann var fæddur á Hólum í Hjaltadal 11. janúar 1909. Var móðir
hans Karítas Traustadóttir, alsystir Friðbjarnar, (sjá þátt um hann hér
að framan). Faðir Ingimars var Jón Haraldsson, þá búfræðinemi á
Hólum, síðar bóndi á Einarsstöðum í Reykjadal, kunnur maður.
Ingimar ólst upp með móður sinni, í skjóli afa og ömmu, Trausta og
Kristjönu, að ógleymdum Friðbirni, móðurbróður sínum, flytst með
þeim að Hofi í Hjaltadal 1915 og dvelst þar, einnig eftir að afi hans lést
1921, en þau Friðbjörn og Karítas tóku við búsforráðum 1920 og
bjuggu á Hofi til 1930. Var alla stund mjög kært með þeim frændum og
naumast vafamál, að Friðbjörn hafi, ósjálfrátt, átt ríkan þátt í að móta
skapferli og lífsskoðanir hins unga sveins. Kom best í ljós á síðustu
árum þeirra beggja frænda, hversu traustum böndum þeir voru
tengdir.
Ungur að árum lagði Ingimar leið sína austur að Laugum og lauk
námi í Laugaskóla. Síðar stundaði hann nám við Samvinnuskólann og
lauk prófi þaðan. Upp frá því helgaði hann samvinnufélögunum
krafta sína alla meðan dagur entist. Vann fyrst um árabil hjá
Kaupfélagi Austur-Skagfirðinga í Hofsós, þá hjá Kaupfélagi
Siglfirðinga um skeið. Héldu þau mæðginin heimili saman uns Karítas
lést árið 1953. Skömmu síðar, 1955, ræðst Ingimar skrifstofumaður hjá
S.Í.S. í Reykjavík og vinnur þar til 1970, hverfur þá norður hingað til
Sauðárkróks til þess að geta verið nálægt Friðbirni frænda sínum
meðan ævi hans rynni út, og vinnur á skrifstofu K.S. til lokadags. Varð
skemmra í milli þeirra frænda en ætla hefi mátt - og fór raunar vel á
því; báðir einstæðingar með nokkrum hætti, ókvæntir og barnlausir og
ákaflega samrýmdir.
Ingimar Jónsson var naumlega meðalmaður á hæð, þrekvaxinn og
vel á sig kominn, andlitsfríður. Hann var greindur vel, vandvirkur
skrifstofumaður, heldur seinvirkur að vísu og eigi áhlaupamaður, en
öruggur og reikningsglöggur, skrifaði góða rithönd. Skyldurækni og
trúmennska, heiðarleiki og drengskapur var honum í blóð borinn.
Hann var dulur og hlédrægur, trygglyndur og vinfastur, en geðríkur