Skírnir - 01.04.1987, Blaðsíða 78

72
GUÐNI ELÍSSON
SKIRNIR
dyggðir' þjóðfélagsins og það gerði Hulda eins og Sigurður Nordal
bendir réttilega á.
Af ofangreindu er ljóst að eftirfarandi orð Virginíu Woolf áttu
jafn vel við á Islandi á tímum Huldu og á sextándu öld:
Sú kona sem var fædd með skáldgáfu á sextándu öld var sem sagt óham-
ingjusöm kona, kona sem átti í baráttu við sjálfa sig. Oll lífsskilyrði hennar,
allar eðlishvatir hennar, voru andstæðar því hugarástandi sem þarf til að
gefa því frelsi sem í huganum býr.43
Olíkt flestum karlskáldum nýrómantíkurinnar á Hulda erfitt
með að vera trú löngunum sínum. Þjóðfélagið fyrirmunar konunni
að stíga út úr hlutverki sínu sem eiginkona, móðir og húsfreyja og
krefst þess að hún sé ánægð með það. Þetta veldur því að skáldkon-
ur, eins og Hulda, hlýða ekki kalli tilfinninganna, heldur bæla þær
og reyna að sætta sig við hlutskipti sitt.
3.2 Ég má ekkt þræta
„Eg vil ekki læra að bíða og bíða“44 kvað Jóhann Sigurjónsson og í
þeim orðum birtust hugsanir og þrár heillar skáldakynslóðar.
Hulda kvartaði aftur á móti ekki yfir hlutskipti sínu. Hún var full-
ánægð með þær móttökur sem ljóð hennar hlutu og þar ber fremur
á sáttfýsi en umkvörtunum. Hana dreymir ekki um hluti sem hún
telur sig ekki eiga heimtingu á. Ef hún gerði það yrði henni líklega
álasað. Hún dregur fram andstæðu frelsis og þess öryggis sem þó er
tengt kúgun og leiðindum heimadalanna og reynir alltaf að sætta
sig við hlutskipti sitt.
En þeirri spurningu er enn ósvarað á hvaða hátt Hulda kæfir
frelsisdrauma sína með því að halda aftur og aftur til heimahag-
anna. I ljóðum sínum leitar hún oft sálarfriðar í náttúrunni þegar
óánægjan verður of mikil, sálarfriðar sem varla getur verið
sannur.45
Hulda teflir oft fegurð hinnar alfrjálsu náttúru gegn frelsis-
þránni. En eins og Ragnhildur Richter bendir réttilega á í ritgerð
sinni „Ljóðafugl lítinn ég geymi“46 nær ljóðmælandi aldrei að öðl-
ast hlutdeild í frelsi náttúrunnar því að það er annars eðlis en það