Skírnir - 01.04.1987, Blaðsíða 158

152
ARTHÚR BJÖRGVIN BOLLASON
SKÍRNIR
3. Thesaurus of English Words and Phrases Classified and Arranged so as
to Facilitate the Expression of Ideas and Assist in Literary Composition.
4. Hér er einkum átt við þann stílgalla að forðast endurtekningu orða með
því að nota tvö eða fleiri heiti um einn hlut, þannig að lesandinn ruglist
í ríminu og viti ekki alveg hvort um sama hlut er að ræða. Sjá H. W.
Fowler, F. G. Fowler, The King’s English, 3. útg., Oxford 1931, eða
H. W. Fowler, A Dictionary of Modern English Usage, 2. útg., endursk.
af Sir Ernest Gowers, Oxford 1965.
5. Auk örvar eru tvö önnur sérstök tákn notuð í bókinni: Táknið „+“
merkir „sjaldgaeft málfar, fornt eða staðbundið“; táknið „°“ merkir
„óstaðfest nýyrði, vafasöm/umdeilanleg tökuorð eða slangur, orð sem
ekki eru viðurkennd af öllum þorra málnotenda".
6. Athyglisverð grein eftir Herbert E. Wiegand, „Nachdenken úber Wört-
erbúcher: Aktuelle Probleme“, sem prentuð er í greinasafninu Nach-
denken iiber Wörterbucher, Mannheim 1977, fjallar m. a. um hvernig
gera mætti venjulegar eintyngdar orðabækur þannig úr garði að þær
nýtist sem orðaleitarbækur. I greininni má finna uppkast að tiltölulega
flóknu táknakerfi sem ætlað er að gera notendum orðabókar kleift að
rata um heil merkingarsvið með hjálp millivísana. Ekkert virðist því til
fyrirstöðu að svipuð kerfi (kannski nokkru einfaldari) gætu komið að
góðum notum í samheitabókum.
7. Um þetta má t. d. lesa almennar hugleiðingar í Harald Weinreich, „Die
Wahrheit der Wörterbúcher“, Sprache der Gegenwart, XXXIX (1976),
bls. 347 - 371; endurpr. í Probleme des Wörterbuchs, ritstj. Ladislav
Zgusta, Darmstadt 1985.
Reynir Axelsson
SlGURÐUR NoRDAL
EINLYNDI OG MARGLYNDI
Gunnar Harðarson og Þorsteinn Gylfason sáu um útgáfuna.
Hið íslenska bókmenntafélag, Reykjavík 1986.
Hannes Árnason var um margt sérkennilegur maður. Af því sem til er um
þennan lærdómsmann 19du aldar á prenti má ráða, að hann hafi tekið
miklu ástfóstri við heimspeki, enda þótt hann virðist sjálfur lítill bógur í
þeim fræðum. I sjálfsævisögu Benedikts Gröndal, samtíðarmanns og félaga
Hannesar í Kaupmannahöfn, er Hannesi lýst á þann veg, aó hann hafi verið
„einkennilegur og fíflalegur í látbragði, en allra manna vandaðastur,
ráðvandur og göfuglyndur, enda þótt hann virtist jafnvel vera mannhatari
og skoða mannkynið yfir höfuð sem skríl“. Um heimspekiáhuga Hannesar
fer Benedikt svofelldum orðum: „Hann var hneigður fyrir heimspeki og
átti margar þess konar bækur, öll rit Hegels, sem hann hélt mest upp á, en