Morgunblaðið - 03.05.2018, Blaðsíða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 2018
✝ Helgi Hrafn-kelsson fæddist
í Reykjavík 25.
febrúar 1952. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 17.
apríl 2018.
Foreldar hans
voru Hrafnkell
Helgason, látinn
19. október 2010,
og Helga Lovísa
Kemp, látin 8. mars
1990. Systur hans eru Stella
Stefanía og Hrefna Lovísa.
Eiginkona Helga er Anna
Kristín Gunnlaugsdóttir, f. 21.
desember 1952. Þau eiga þrjú
börn, Jóhannes Unnar, maki
Drífa Stefánsdóttir, Hrafnkell,
maki Elísa Ösp Ingadóttir, og
Helga Lovísa, maki Þröstur Már
Sveinsson. Barnabörnin eru níu.
Helgi fluttist með fjölskyldu
sinni til Svíþjóðar
árið 1958 og bjó
þar í tíu ár með við-
komu á Akureyri,
1964. Eftir heim-
komuna 1968 flutti
fjölskyldan á Vífils-
staði. Helgi útskrif-
aðist sem gagn-
fræðingur frá Núpi
í Dýrafirði árið
1970. Hann lauk
prófi frá Stýri-
mannaskólanum 1974. Hann var
stýrimaður og skipstjóri á tog-
urum Bæjarútgerðar Reykja-
víkur, síðar Granda, í Vest-
mannaeyjum en lengst af hjá
Ögurvík. Helgi hætti til sjós
1997 og vann upp frá því hjá
Orkuveitu Reykjavíkur.
Útför Helga fer fram frá
Seljakirkju í dag, 3. maí 2018,
klukkan 13.
Enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur. Þessi orð
eru búin að fljúga í gengum huga
minn síðustu daga. Helgi bróðir
minn hefur alltaf verið en svo er
hann ekki lengur. Hann er
farinn.
Hann var fjórum árum eldri
og það veit sá sem allt veit að við
vorum langt frá því að vera sér-
stakir vinir sem börn og ungling-
ar. Hann stríddi mér mikið og
fékk mig til að trúa alls konar
vitleysu. Ég meira að segja trúði
því fram á fullorðinsár að Ringo
væri lélegur trommuleikari af
því að hann sagði það.
Æskuárin okkar bjuggum við
í Svíþjóð, þar sem pabbi var við
nám. Í þá daga var ekki hringt á
milli landa nema einhver hefði
dáið, hvað þá að það væri verið
að þvælast á milli. Við vorum því
ekki neitt sérstaklega sleip í ís-
lenskunni þegar við fluttum
heim, Helgi 16 ára og ég 12. En
við þurftum að halda áfram að
rífast og þar sem íslenskan þraut
gripum við til sænskunnar. Við
kunnum ekki nóg af íslenskum
skammaryrðum. Kannski varð
þetta til þess að við hættum að
rífast og urðum vinir upp frá því.
Vinahópurinn varð sá sami og
við tók skemmtitímabilið og
djammið. Á þeim árum var farið
á Röðul eða Þórskaffi og Klúbb-
urinn kom svo seinna. Á þessum
árum kynntist hann Önnu Stínu
og þar með var hann genginn út.
Öllum kom saman um að hann
hefði ekki getað verið heppnari.
Anna Stína var nefnilega fljót að
læra á hann, vissi hvernig átti að
gleðja hann og hvenær mætti
skamma hann. Hann bróðir minn
var ekki alltaf auðveldur.
Helgi var ekki maður margra
orða en hann hugsaði sitt. Hann
las mikið, hafði límheila og
þekkti landið betur en flestir.
Hann hélt mikið upp á Rolling
Stones og fór á ótal tónleika með
þeim. Hann gat með sanni sagt
að hann hefði horfst í augu við
Mick Jagger. Helgi var mikill
stuðbolti og dansari þegar sá
gállinn var á honum. Það var
gaman að vera nálægt þeim
Önnu Stínu. Helgi mátti ekki af
Önnu sjá og oft heyrðist kallað
Annsíká og alltaf var svarað.
Þegar fór að líða á kvöldið
heyrðist stundum sungið „When
I was a little pretty baby“. Þá
var kominn tími til að fara heim.
Helgi var mjög einbeittur
þegar hann tók einhverja
ákvörðun. Hann stefndi að viss-
um markmiðum og náði þeim
með elju og dugnaði og ekki síð-
ur hvatningu frá Önnu Stínu.
Það var eftirtektarvert þegar
hann tók til við að létta sig.
Hann fór að mæta daglega í
ræktina og því hélt hann áfram
nánast þar til yfir lauk.
Það er bara svo óendanlega
ósanngjarnt og sárt að hann
bróðir minn hafi þurft að lúta í
lægra haldi fyrir krabbameini á
svona stuttum tíma. Það átti
ekki að fara svona, ekki strax.
Elsku Anna Stína. Það gefur á
bátinn þessa dagana. Missir þinn
er mikill. Þú hefur sýnt svo
mikla fórnfýsi og þrautseigju.
Alltaf haft velferð bróður míns
að leiðarljósi. Fyrir það langar
mig að þakka. Jói, Hrafnkell og
Helga Lovísa, hún mamma ykk-
ar er heppin að eiga ykkur að.
Elsku Helgi, mikið á ég eftir
að sakna þín.
Stella.
Helgi bróðir minn var 12 ára
gamall þegar ég fæddist. Hann
tjáði sig aldrei um það svo ég
muni hvernig honum hefði fund-
ist að eignast aðra systur. Hann
var mér alltaf alveg yndislega
góður og lét allt eftir mér.
Þegar Helgi fór á sjó og í sigl-
ingar beið ég spennt eftir að
hann kæmi aftur í land. Þvílíkar
gjafir sem hann færði mér. Ég
var mjög afbrýðisöm þegar
Helgi kynntist Önnu Stínu og
hann flutti að heiman og stofnaði
heimili með henni og Jóa. Það
var auðvitað algjör óþarfi hann
hélt áfram að vera stóri, góði
brósi minn. Síðan bættust
Hrafnkell og Helga Lovísa við
og ég fyrirgaf honum alveg.
Við Helgi vorum ekki í stöð-
ugu sambandi enda aldursmun-
urinn mikill en hann var samt
einhvern veginn alltaf til staðar.
Hann reyndist mér ómetanlega
þegar ég veiktist með tvö lítil
börn, eiginmann í útlöndum og lá
á sjúkrahúsi. Hann heimsótti
mig á hverjum degi og hjálpaði
mér með börnin þegar ég út-
skrifaðist. Því mun ég aldrei
gleyma. Helgi var eldklár, vel
lesinn og ofboðslega góður
maður. Hann var lánsamur að
hitta hana Önnu Stínu sína og
fór ekki leynt með hvað hann bar
mikla virðingu fyrir henni. Anna
mín, takk fyrir að vera Helga
svona góð.
Hvíl í friði, elsku brósi minn.
Hrefna Lovísa.
Þegar ég flutti aftur til
Reykjavíkur var ég svo heppin
að fara í Lionsklúbbinn Fold.
Þar kynntist ég Önnu Stínu og
urðum við strax vinkonur. Hún
bjó í Fífuselinu með þrjú börn
sín en kallinn var á sjónum, þar
varð ég fljótt heimilisvinur.
Helgi hætti á sjónum og þá
kynntist ég þessum stóra, stæði-
lega og stolta manni. Hann var
fljótur að sætta sig við nýja
heimilisköttinn og okkur varð vel
til vina.
Helgi var mjög fróður og víð-
lesinn maður, hann kunni Íslend-
ingasögurnar næstum utan að.
Hann hafði sterkar skoðanir og
stóð fastur á sínu, ekkert mikið
fyrir að skipta um skoðun en
ljúfur sem lamb inn við beinið.
Þau voru ófá kvöldin sem við
Helgi sátum við eldhúsborðið í
Fífuselinu og ræddum heims-
málin og það sem var efst á
baugi. Vinkona stóð við eldavél-
ina og eldaði handa okkur einn
af sínum gómsætu réttum og
hafði gaman af þegar við vorum
að hneykslast út af einhverju og
sagði þá „það sem þið nennið að
láta svona lagað fara í taugarnar
á ykkur“.
Helgi var mjög músíkalskur
og það var hin mesta þrekraun
að fara með honum á dansleiki.
Við þurftum helst að vera 3-4
konur sem skiptumst á að dansa
við hann því Helgi dansaði með-
an hljómsveitin spilaði. Þegar við
vorum sprungnar fór hann að
næstu konu, bauð henni upp eins
og sannur herramaður og hélt
áfram að dansa. Okkur hinum
fannst hann ekki alltaf velja vel
en þá sagði vinkona „Ó, hann
Helgi minn er svo vel upp alinn,
þegar hann var í dansskóla sagði
mamma hans honum að bjóða
líka upp þeim sem ekki voru fal-
legastar“.
Við fórum í margar skemmti-
ferðir saman, Þjóðhátíð í Eyjum,
nokkrum sinnum á þorrablót
Norðlendingafélagsins í Vest-
mannaeyjum í útilegur í fellihýsi
þeirra hjóna, norður á Melrakka-
sléttu, til útlanda og fleiri ferðir.
Það var alltaf jafn gaman hjá
okkur þremur, stundum gengum
við vinkonur alveg fram af hon-
um í vitleysunni.
Helgi kallaði mig Möggu Jóns.
Ég var að fara í Þjórsárdal, var
búin að keyra lengi en fattaði að
eitthvað var að. Þá hringdi ég í
Helga og sagðist vera hjá
Þjórsá. „Mikill bölvaður hálfviti
ertu, Margrét Jónsdóttir, þú ert
komin of langt,“ þá vissi ég að fé-
laga ofbauð hvað ég var vitlaus,
en hann lóðsaði mig á réttan
stað.
Stærsti lottóvinningur Helga í
lífinu var þegar hann kynntist
Önnsu sinni, það vildi hann nú
ekki alltaf viðurkenna þegar ég
benti honum á það í tíma og
ótíma en gaf sig svo að lokum og
viðurkenndi heppni sína. Vin-
kona er búin að vera stoð hans út
í eitt í þessi tvö ár sem hann átti
í veikindum, gekk í öll mál hvort
sem það var gagnvart læknum,
kerfinu eða að halda honum við
efnið, því þessi stolti maður var
ekki ánægður með að geta ekki
unnið og þurfa að vera heima, ég
veit að hann kunni að meta um-
hyggju hennar.
Vinkona mín er svo heppin að
eiga stóra, yndislega og sam-
henta fjölskyldu sem ég veit að
mun halda vel utan um hana og
hennar fólk.
Elsku Anna Stína, Jói, Hrafn-
kell, Helga Lovísa og fjölskyld-
ur, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi allar góðar
vættir vera með ykkur og
styrkja á þessum erfiðu tímum.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Margrét Jónsdóttir.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Helga Thorarensen á Hellu-
vaði er látin tæplega 92 ára. Eig-
inmaður Helgu var Grímur
Thorarensen, hann lést 1980.
Ung að árum flutti Helga af
heimaslóðum í Reykjavík hingað
á Rangárvellina, að Geldingalæk
þar sem hún gerðist ráðskona á
stórbúi. Grímur var ráðsmaður
þar og stýrði búinu fyrir föður-
bróður sinn Skúla Thorarensen.
Þaðan fluttu þau að Hellu, þar
sem þau byggðu sér hús eins og
frumbyggjar þess tíma. Þau
eignuðust fjögur börn sem öll
eru góðir og nýtir borgarar.
Þegar Grímur lést áttu þau
hús í byggingu á Helluvaði.
Þangað flutti Helga og hefur átt
þar heimili síðan.
Helga vann í bókabúð Kaup-
félagsins Þórs fyrir jólin, þau ár
sem hún var rekin, hjá Pósti og
síma og síðast við mötuneytis-
störf hjá virkjunum inni á
fjöllum.
Kvenfélag Oddakirkju var
stofnað 1963. Helga var stofn-
félagi þar og fyrsti gjaldkeri fé-
lagsins. Eru henni þökkuð vel
unnin störf í þágu félagsins.
Helga var glæsileg kona og
hafði einstaklega góða nærveru.
Vil ég þakka Helgu góð kynni.
Samúðarkveðjur til allra að-
standenda.
Um undra-geim, í himinveldi háu,
nú hverfur sól og kveður jarðarglaum;
á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins helgan
straum.
(Benedikt Gröndal)
Hvíl þú í friði.
Guðríður Bjarnadóttir.
Helgi
Hrafnkelsson
Margar hlýjar og
góðar minningar
hlaðast upp um leið
og maður hugsar
um elsku Ollu
ömmu, eins og við barnabörnin
og barnabarnabörnin kölluðum
hana.
Að koma í heimsókn til hennar
og Jóa afa þegar við vorum yngri
var alltaf gaman. Þar var mikið líf
og fjör, enda barnabörnin mörg
og nóg var um leikfélaga. Alltaf
var tekið vel á móti okkur opnum,
hlýjum örmum. Það var dekrað
við okkur og gleðin var alltaf við
völd. Jói afi heitinn var duglegur
að spila við okkur og gera alls
konar spilagaldra sem við börnin
vorum alltaf jafn hissa á hvernig
hann færi að. Hann var þögull
sem gröfin og hafði gaman að því
að þegja yfir sniðuga bragðinu.
Amma passaði upp á að allir
fengju nóg að borða. Olla var góð-
hjörtuð kona sem kenndi okkur
að vera þakklát fyrir allt það
Ólöf Þóranna
Hannesdóttir
✝ Ólöf ÞórannaHannesdóttir
fæddist 25. mars
1932. Hún lést 18.
apríl 2018.
Útför Ólafar fór
fram 30. apríl 2018.
góða sem við eigum.
Hún tók alltaf á
móti okkur með sínu
fallega smitandi
brosi sem yljaði
manni um hjarta-
rætur. Ollu verður
sárt saknað en góð-
ar minningar sitja
eftir. Við þökkum
fyrir allt það góða
sem hún gaf okkur
og kenndi.
Gef mér gleði í hjarta,
gef mér gleði í lífi,
gefi að ég verði öðrum til gleði
og Guð og góðir englar gleðjist yfir
mér.
Sofi augu mín,
vaki hjarta mitt,
horfi ég til Guðs míns.
Signdu mig sofandi,
varðveittu mig vakandi,
lát mig í þínum friði sofa
og í eilífu ljósi vaka.
Amen.
Hvíl í friði, elsku amma.
Hönnu- og Hannesarbörn,
Ólöf, Guðmundur,
Sigurbjörg, Pétur,
Þórey, Sigríður Ósk
og Sunneva Ósk,
makar og börn þeirra.
Nú hefur elsku
amma kvatt þessa
jarðvist og eftir
situr söknuður en
einnig þakklæti
fyrir að hafa fengið að eiga
hana að. Amma var skemmtileg
kona og virtist hafa gaman af
því að hafa fólk í kringum sig.
Hún gat verið stuðbolti og naut
þess að syngja, dansa og
sprella. Hún var líka gestrisin
og það var sérstaklega gaman
að fara í heimsókn til þeirra
afa, ekki síst í sumarparadísina
Réttareyri í Hestfirði. Þaðan á
fjölskyldan margar góðar minn-
ingar og þar veit ég að við eig-
um áfram eftir að búa til marg-
ar góðar minningar með afa.
Einhvern veginn finnst mér
eins og sólarstundirnar þar hafi
verið ótrúlega margar, svona
miðað við þá fjölbreytni sem ís-
lensk veðrátta býður upp á.
Líklega býr guð í Djúpinu eins
og Fjóla systir hennar ömmu
sagði.
Þegar ég minnist ömmu
kemur fljótt upp í hugann
minning frá sumarheimsókn í
Hestfjörðinn þegar dóttir mín
og nafna hennar var enn á leik-
skólaaldri. Amma dekraði við
stelpuna þar sem þær áttu góð-
an tíma saman í leik sem snér-
ist um það að hlaupa saman
upp á pall, upp fyrir svefnhús-
ið, út um hliðið þar á bak við og
niður í fjöru.
Þar settust þær saman í bát-
inn hans afa og reru og sungu.
Svo var stokkið aftur af stað,
María
Ólafsdóttir
✝ María Ólafs-dóttir fæddist
16. janúar 1932.
Hún lést 4. apríl
2018.
Útför Maríu fór
fram 14. apríl 2018.
hlaupið inn í rétt,
upp á pall, út um
hliðið við svefnhús-
ið og aftur í bátinn
þar sem var róið
og sungið. Þannig
fékk rútínan að
ganga í nokkurn
tíma, mikið hlegið
og ég gat ekki ann-
að séð en að báðar
Maríurnar væru að
njóta samverunnar
og gleðinnar saman. Sem áhorf-
andi dáðist ég að úthaldinu í
ömmu minni og frá þessum at-
burði á ég ljósmyndir sem
hjálpa til við að halda minning-
unni ljóslifandi.
Amma bjó yfir góðri líkam-
legri hreysti, mér fannst magn-
að hvað hún hafði gott þol og
lipur var hún líka. Komin yfir
áttrætt lét hún sig t.d. ekki
muna um að vippa fæti upp á
borð í þvottahúsinu heima hjá
mér þegar hún var að reima
skóna og þurfti ekki að beygja
fótinn þegar hún teygði sig
fram til að reima. Og henni
þótti líka gott að spretta úr
spori. En svo kom að því að
sjúkdómurinn tók völdin og
hratt seinasta árið, þá varð
amma unglingur allt í einu
gömul kona, komin vel á ní-
ræðisaldur. En minningin um
ömmu ungling, hressa og
spræka, lifir áfram og þannig
kem ég til með að minnast
hennar um ókomna tíð.
Oft faðmaði amma afkom-
endur sína með orðunum „him-
neskur ástarengill ömmu
sinnar“.
Það er vel við hæfi að enda
þessi skrif á orðum til hennar:
Himneskur ástarengillinn
amma mín, guð blessi þig og
takk fyrir allt.
Steinunn Matthíasdóttir.
Þegar maður
eldist reikar hug-
urinn oft til liðna
tímans. Þegar ég
var um fermingu
dvaldist ég part úr vetri á
Gunnsteinsstöðum hjá Haf-
steini bónda og oddvita. Pétur
sonur hans var að mestu tekinn
við búskapnum, og var að
byggja nýbýlið Hólabæ. Ég var
honum til aðstoðar við skepnu-
hirðingu. Þá voru að vaxa úr
grasi yngri börn Hafsteins,
dæturnar þrjár og sonur. Ég
minnist sérstaklega yndislegrar
smástelpu, hennar Erlu sem við
erum nú að kveðja. Hún var þá
um 10 ára aldur og var oft að
hjálpa pabba sínum á kvöldin
við alls konar reikninga og
skjöl viðvíkjandi sveitarmálefn-
um. Seinna meir átti hún eftir
að vera í forsvari sinnar sveitar
um árabil. Ung að árum giftist
Erla Friðrik bónda á Gili, og
þar átti hún eftir að verða hús-
freyja í tæp sextíu ár. Á fyrstu
árum þeirra 1963 urðu þau fyr-
ir því að bærinn á Gili brann til
grunna. Þetta hefur örugglega
verið erfiður tími fyrir ungu
húsfreyjuna, en hún bar það
með æðruleysi sem einkenndi
hana alla tíð. Uppbygging nýs
íbúðarhúss gekk afar vel, ungu
hjónin gátu flutt inn í það 1964.
Erla
Hafsteinsdóttir
✝ Erla Hafsteins-dóttir fæddist
25. febrúar 1939.
Hún lést 8. apríl
2018.
Útför Erlu fór
fram 14. apríl 2018.
Nú tóku við anna-
söm ár við barna-
uppeldi og búskap.
Erla var mikið
náttúrubarn og
mikill dýravinur.
Friggi maður
hennar fjármaður
af guðsnáð, en
Erla hélt meira
upp á hrossin. Hún
var skarpgreind og
sérlega glögg í öllu
reikningshaldi. Gestagangur
var mikill á Gili og öllum tekið
af alúð og hlýju. Oft voru líf-
legar umræður við kaffiborðið,
sem hún tók virkan þátt í. Erla
tók þá oft málstað þeirra sem
minna máttu sín, enda hafði
hún ríka réttlætiskennd.
Ég vil þakka Erlu fyrir allt
okkar samstarf sem aldrei bar
neinn skugga á. Vinátta og
traust verður seint ofmetið.
Erla varð oddviti Bólstaðar-
hlíðarhrepps er framkvæmdir
hófust við virkjun Blöndu. Þá
höfðu deilur risið hátt bæði inn-
ansveitar og utan. Erla gerði
sitt til að jafna þessar deilur.
Erla var mikil fjölskyldumann-
eskja og allir afkomendur
hennar áttu þar víst skjól. Sig-
þrúður dóttir hannar var henn-
ar besta stoð og stytta þar til
yfir lauk.
Erla var lögð til hinstu hvíld-
ar í fjölskyldugrafreitnum á
Gunnsteinsstöðum. Þetta var
fagur dagur og vor í lofti.
Blessuð sé minning Erlu á Gili.
Börnum Erlu og afkomend-
um votta ég djúpa samúð.
Sigurjón Guðmundsson.