Morgunblaðið - 03.05.2018, Blaðsíða 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 2018
✝ Ólafur Ólafssonfæddist í
Reykjavík 3. júlí
1930. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 20. apríl
2018.
Foreldrar hans
voru Ólafur Helga-
son frá Skálholti, f.
6. apríl 1873, d. 18.
október 1933, og
Guðlaug Sigurðardóttir frá
Hrygg í Hraungerðishreppi, f.
15. september 1889, d. 28. nóv-
ember 1962.
Systkini Ólafs eru: Helgi, f.
27. júní 1924, d. 30. desember
1991, maki Kristín Einarsdóttir,
f. 1. maí 1924. Sigurður, f. 21.
ágúst 1925, maki Sigríður Ein-
arsdóttir, f. 8. janúar 1919, d. 2.
apríl 1994. Valgerður, f. 4. des-
ember 1926, d. 30. desember
2006, maki Kristian Laursen, f.
23. nóvember 1912, d. 5. apríl
1991. Ástráður, f. 19. mars
1929, maki Erla Þórhallsdóttir,
f. 8. nóvember 1933.
Ólafur var kvæntur Kristínu
Jósefínu Þorvaldsdóttur frá
Hjarðarholti í Stafholtstungum,
f. 18. júlí 1942. Þau skildu. Dæt-
ur þeirra eru: 1) Margrét El-
gerðishreppi. Ólafur gekk í
barnaskóla á Þingborg og síðan
gamla barnaskólann við
Tryggvagötu eftir að hann
flutti á Selfoss árið 1941. Þegar
hann lauk skólaskyldu 13 ára
fór hann að vinna í fullu starfi
sem brúsastrákur hjá Mjólk-
urbúi Flóamanna. Hann hóf
störf hjá Kaupfélagi Árnesinga
árið 1945 þar sem hann vann
m.a. í matvörubúð kaupfélags-
ins og var deildarstjóri í bóka-
búð og kjötbúð. Á árunum 1964
til 1966 var hann útibússtjóri
Kaupfélags Árnesinga í Hvera-
gerði. Árið 1958 vann hann við
verslunarstörf í Kaupmanna-
höfn í nokkra mánuði. Hann
hætti störfum hjá Kaupfélaginu
árið 1967 og starfaði eftir það í
stuttan tíma í verslununum
Siggabúð og Ölfusá á Selfossi.
Árið 1970 tók hann við starfi
gjaldkera hjá Selfosshreppi og
gegndi síðan starfi fjármálafull-
trúa hjá Selfossbæ þar til hann
fór á eftirlaun árið 2000. Ólafur
söng með kirkjukór Selfoss-
kirkju í nokkra áratugi. Hann
var einn af stofnendum Leik-
félags Selfoss og lék um tíma
með félaginu. Árið 2002 flutti
Ólafur í Grænumörk 5 á Selfossi
þar sem hann bjó síðustu æviár-
in.
Ólafur verður jarðsunginn
frá Selfosskirkju í dag, 3. maí
2018, klukkan 14.
ísabet, f. 1. júní
1965, maki Ágúst
Þór Árnason, f.
26. maí 1954. 2)
Laufey Þóra, f. 17.
mars 1967, maki
Þórður Björn
Pálsson, f. 28.
september 1967.
Dóttir Laufeyjar
og Ólafs Týs Guð-
jónssonar er 2a)
Eva, f. 2. maí
1986. Börn Laufeyjar og Grét-
ars Péturs Geirssonar, fv. sam-
býlismanns, f. 24. september
1958, eru: 2b) Kristín, f. 14. júní
1989, 2c) Geir Grétar, f. 1. jan-
úar 1992, 2d) Díana, f. 1. janúar
1992. Sonur Díönu er a) Mikael
Valur, f. 11. ágúst 2016, faðir
Frímann Gústaf Frímannsson, f.
3. ágúst 1990. 2e) Dagný, f. 1.
janúar 1992. Sambýlismaður
Héðinn Sigurjónsson, f. 22. nóv-
ember 1984. Synir þeirra eru: a)
Bjarki Steinn, f. 11. júní 2014, b)
Sigurjón Óli, f. 3. mars 2017.
Dóttir Héðins er Júlía Sól, f. 1.
október 2009.
Ólafur bjó fyrstu æviárin við
Baldursgötu í Reykjavík. Þegar
faðir hans lést flutti hann ásamt
móður sinni og fjórum systk-
inum að Austurkoti í Hraun-
Elsku afi. Það mun taka tíma
að skilja að þú sért raunveru-
lega farinn. Ég var svo sann-
færð um að þú myndir jafna þig,
hugmyndin um þessa niðurstöðu
kom aldrei í huga minn. Ég verð
þó alltaf þakklát fyrir að hafa
fengið að vera hjá þér síðustu
andartökin og halda utan um þig
og kveðja þig og þakka þér fyrir
óteljandi dýrmætar stundir sem
við áttum saman.
Ég var svo heppin að fá að
eiga þig sem afa. Fólk í kringum
mig hrósaði mér gjarnan fyrir
að vera dugleg að eyða tíma
með afa mínum en fæstir áttuðu
sig kannski á hversu mikið ég
naut þess að fá að vera með þér.
Þú varst svo jákvæður og lífs-
glaður og ég reyndi að tileinka
mér þá hegðun og mun halda
áfram að gera.
Fjarvera þín myndar stórt
tómarúm í fjölskyldunni og það
er svo skrýtið að heimsóknirnar
á Selfoss séu nú úr sögunni.
Þær hafa verið partur af lífi
mínu frá því ég man eftir mér.
Það sem hjálpar mér í gegnum
sorgina er að rifja upp allar
minningarnar, hláturinn þinn og
hlýjuna, umhyggjuna sem var
svo mikil fyrir öllum. Þú varst
alltaf að hugsa um aðra, sinna
öðrum, gefa af þér til annarra.
Ég vona að við höfum líka gefið
þér nóg til baka.
Elsku afi minn. Ég á eftir að
sakna þín svo lengi sem ég lifi.
Ég var alls ekki tilbúin að
kveðja þig en ég kveð með
hjartað fullt af ást, þakklæti og
minningum.
Þín vinkona og barnabarn,
Kristín.
Mildir eru þeir í minningunni
vordagarnir 2002 í Tryggva-
skála. Vorið var okkar, Samfylk-
ingin bauð í fyrsta sinn fram til
sveitarstjórna. Framboðið í Ár-
borg var afburðasterkt, ógleym-
anleg stemning skapaðist í höf-
uðstöðvunum í Skálanum á
Selfossi og árangurinn var eftir
því.
Í starfi mínu sem kosninga-
stjóri framboðsins eignaðist ég
marga af mínum bestu og
traustustu vinum. Aldursmörk
máðust út. Allir voru jafningjar
og þessi viðburðaríki tími stend-
ur í huganum með helstu sólar-
dögum ævinnar.
Ólafur Ólafsson var jafnaðar-
maður inn að beini. Hann kom
aldrei sjaldnar en tvisvar á dag
til að taka stöðuna í Tryggva-
skála og allar götur síðan var
hann klettur í starfi félagsins í
Árborg, sama hvað á gekk eða
hvernig viðraði.
Með okkur tókst mikil vinátta
sem við ræktuðum báðir allar
götur síðan. Aldrei leið vikan án
þess að við töluðum saman og
reglulega heimsótti ég Óla í
Grænumörkina þar sem við
ræddum öll okkar sameiginlegu
áhugamál, frá stjórnmálum yfir
í breiða flóru bókmennta og
lista.
Nokkrar skemmtilegar
menningarferðir fórum við sam-
an til höfuðborgarinnar. Ein var
sú ferð sem Óli sótti mjög að
fara, að sjá Orð skulu standa
sem Karl Th. Birgisson hélt úti í
Þjóðleikhúskjallaranum um
skeið. Kalli var einn af
eftirlætispennum Óla og ferðina
þá bar oft á góma síðar.
Þá hafði hann alltaf jafn gam-
an af því að koma í árlegu rétt-
asúpuna í Skarði og lét sig aldr-
ei vanta, hrókur alls fagnaðar.
Óli lifði langa ævi með mikl-
um glæsibrag. Hélt heilsu og at-
gervi vel til hins síðasta. Vissu-
lega dró af honum í vetur en
ekki átti ég von á því að síðara
símtalið af spítalanum, eftir að-
gerðina á dögunum, yrði það
síðasta frá honum.
Það er mikill sjónarsviptir að
þeim litríka og glaðværa karakt-
er sem Óli var í bæjarlífinu á
Selfossi. Skarð er fyrir skildi og
erfitt að átta sig á því að hann
sé farinn yfir móðuna miklu, eft-
ir þau miklu og reglulegu sam-
skipti sem við vinirnir áttum.
Minningin lifir sterkt um ein-
staklega traustan og skemmti-
legan vin sem aldrei stóð þéttar
með sínum en þegar mest á gaf.
Þakklæti fyrir einstakan vin-
skap er mér efst í huga um leið
og ég sendi fólkinu hans sem
honum var svo kært mínar sam-
úðarkveðjur.
Björgvin G. Sigurðsson.
Mér er ljúft að minnast Óla
vinar míns með nokkrum orð-
um. Kynni okkar hófust í kring-
um árið 2006 þegar hann var
fastagestur með bílinn sinn á
bílaþvottastöð sem ég rak á
þeim tíma á Selfossi.
Seinna kynntumst við betur
þegar ég fór að hafa afskipti af
bæjarmálum í Árborg. Mér varð
fljótt ljóst að hér var á ferðinni
magnaður og sannur jafnaðar-
maður, við urðum fljótt ágætir
vinir og vorum reglulega í sam-
bandi milli þess sem við hitt-
umst á fundum í Samfylking-
arhúsinu við Eyrarveg á
Selfossi. Óli var duglegur að
hnippa í okkur bæjarfulltrúana
ef honum fannst við ekki koma
nógu oft í heimsókn í Græn-
umörkina, eða illa staðið að
snjómokstri eða sópun á gang-
stéttum í sveitarfélaginu. Frá
því við kynntumst hefur hann
verið óþreytandi við að hvetja
sitt fólk áfram, og tók virkan
þátt starfinu og missti helst ekki
úr fund. Hann var glaðsinna og
fylgdi honum fjör og gleði, en
gat verið hvatvís og hávaðasam-
ur á fundum og skóf ekki alltaf
af hlutunum.
Engu máli skipti við hvern
var að eiga, hvort sem það voru
þingmenn eða aðrir sem áttu í
hlut, allir fengu að heyra hlutina
á mannamáli sem allir skildu.
Við fráfall Óla hverfur af vell-
inum góður félagi sem sannar-
lega setti sinn svip á samfélagið,
svip sem byggður var á reynslu
og þekkingu manns sem alltaf
hafði að leiðarljósi öll þau gildi
sem hollust eru hverjum manni.
Það var gott og eftirminnilegt
að eiga Ólaf Ólafsson sem félaga
og vin.
Að leiðarlokum vil ég fyrir
hönd Samfylkingarfélagsins í
Árborg senda dætrum hans og
ættingjum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eggert Valur Guðmundsson.
Ólafur Ólafsson
✝ Rúna var fæddí Kaupmanna-
höfn 27. apríl 1935.
Hún lést á High-
banks Care Center
í Columbus í Ohio
17. mars 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Ingólfsdóttir veit-
ingakona, f. 21.11.
1914, d. 30.6. 2006,
og Brynjólfur
Björnsson fulltrúi, f. 9.9. 1909,
d. 18.4. 1998. Systur Rúnu eru
Ylfa, f. 1949, og Hlín, f. 1953.
Íslands í Miss Europe 1956 og í
Miss World 1957. Rúna var einn-
ig flugfreyja í nokkur ár hjá
Loftleiðum. Hún vann við fyrir-
sætustörf í Evrópu þar til hún
fluttist til New York 25 ára að
aldri þar sem hún stundaði einn-
ig fyrirsætustörf, m.a. hjá Ford
Modeling Agency.
Árið 1964 giftist hún Herbert
T. Cobey og flutti með honum til
heimabæjar hans Galion í Ohio.
Herbert lést árið 1986. Rúna
fluttist þá til Columbus í Ohio
með dætur þeirra tvær, Eliza-
beth Guðrúnu, f. 1965, gift John
Piper, og Alexöndru Bryndísi, f.
1969, gift Brian Ford. Dætur
Alexöndru og Brians eru Kath-
erine Grace, f. 2007, og
Christina Mae, f. 2009.
Útför Rúnu fór fram í kyrr-
þey 30. apríl 2018.
Rúna ólst upp í
Kaupmannahöfn
fyrstu tíu æviárin
þar sem fjölskyldan
varð innlyksa í
Danmörku vegna
stríðsins 1939. Þau
komust ekki heim
til Íslands fyrr en
rétt fyrir jól 1945.
Rúna lærði hatta-
gerð í Iðnskólanum
í Reykjavík og vann
stuttlega við þá iðn. Hún tók
þátt í fegurðarsamkeppni Ís-
lands árið 1956 og var fulltrúi
Elsku Rúna frænka.
Nú hefur þú kvatt þetta líf og
ert komin á betri stað, laus við
allar þjáningar. Minningarnar
streyma fram og þakklæti er mér
efst í huga þegar ég hugsa til þín,
elsku Rúna, þakklæti fyrir að
hafa kynnst þér.
Þú varst uppáhaldsfrænka
mín og alltaf svo góð og blíð við
mig. Það var mikil eftirvænting á
heimilinu þegar von var á þér frá
Ameríku. Þú komst ávallt með
fullar töskur af gjöfum og það
voru engar smá gjafir heldur
ótrúlegir hlutir sem uppfylltu
óskir litillar stelpu. Skemmst er
þess að minnast þegar þú komst
með risastóran trérugguhest
sem fyllti heila ferðatösku og
vakti þvílíka lukku enda hafði
slíkur fákur aldrei sést á litla Ís-
landi. Ekki voru það heldur
margir sem fengu ekta demants-
hring í fermingargjöf frá frænk-
um sínum.
Ég hef alltaf verið mjög stolt
af Rúnu frænku og montaði mig
óspart af þeirri staðreynd að ég
ætti frænku sem hefði tekið þátt í
Miss World fyrir Íslands hönd.
Við vinkonurnar skoðuðum oft
gamlar myndir af Rúnu frá dög-
um hennar sem módels, enda
stórglæsileg kona.
Ekki skemmdi það fyrir að
hún hafði einnig starfað sem
flugfreyja og ferðast um allan
heiminn. Hún var því fyrirmynd
okkar í marga staði, enda sjálf-
stæð og harðdugleg.
Þegar ég varð fullorðin spjöll-
uðum við Rúna oft saman um
gamla tíma, allt frá erfiðri æsku á
stríðsárunum í Kaupmannahöfn
til velmegunar í Galion í Ohio.
Það var gaman að sitja og hlusta
á hana segja frá tíðarandanum á
þessum árum og átta sig á því
hversu mikið hún hafði upplifað.
Að auki hafði Rúna frænka mik-
inn áhuga á ættfræði og geymdi
ógrynni af upplýsingum um for-
feður okkar. Ég þreyttist t.d.
aldrei á sögum um langömmu
Hlín sem var stórmerkileg kona
sem flutti bæði til Kanada og
Argentínu í byrjun síðustu aldar
og stundaði þar búskap. Ég hafði
alltaf hugsað mér að skrásetja
allar þessar upplýsingar sem
Rúna hafði um skyldmenni okkar
en því miður varð aldrei af því.
Rúna var með eindæmum góð-
hjörtuð og hlý manneskja. Hún
var alltaf tilbúin að hjálpa þeim
sem minna máttu sín, hvort sem
það voru menn eða dýr og hafði
þann fágæta eiginleika að tala
aldrei illa um nokkurn mann.
Hún var mikil fjölskyldukona
og hugsaði vel um sína. Eldri
dóttir mín, Erla Hlín, var svo
heppin að fá að kynnast Rúnu
frænku og var hún í algjöru
uppáhaldi hjá henni, alveg frá
fyrstu kynnum.
Rúna og Herbert eignuðust
tvær dætur sem eru litlu eldri en
ég, og hafa þær báðar erft um-
hyggjusemi og góðmennsku
móður sinnar enda vandaðri
manneskjur vart hægt að finna.
Bæði þær sem og Rúna frænka
hafa tekið á móti okkur í Am-
eríku af rausnarlegri gestrisni og
hlýju.
Þótt langt sé á milli okkar er
sambandið sterkt og eiga þær
systur sérstakan stað í hjarta
mínu.
Hvíl í friði, elsku Rúna, minn-
ing þín lifir í hjörtum okkar.
Ragna Hlín Þorleifsdóttir.
Þegar við kynntumst Hlín,
sem varð mág- og svilkona okkar,
fengum við fljótlega að heyra um
hana „Rúnu systir“. Það fór ekki
á milli mála að á milli „Rúnu syst-
ur“ og Hlínar var sterkur og
órjúfanlegur strengur þótt Rúna
byggi í Ameríku. Reyndar var
þetta þríeyki.
Guðrún Ingólfsdóttir, móðirin,
var þriðja hjólið undir þessum
vagni. Þetta þríeyki var einstak-
lega sterkt og þær stóðu saman
og studdu hver aðra út yfir allt.
Við þekktum Rúnu því býsna vel
áður en að því koma að við hitt-
um hana í eigin persónu.
Hún kom til Íslands með
reglulegu millibili og dvaldi hér
löngum hjá þeim mæðgum eftir
að hún missti eiginmann sinn í
Bandaríkjunum. Rúna var nátt-
úrlega glæsileg eins og þær
mæðgur Guðrún og Hlín en þó sú
eina sem hafði látið á það reyna
með þátttöku sinni í fegurðar-
samkeppni Íslands, Miss Evrópa
og Miss World, á sjötta áratug
síðustu aldar, með glæsilegum
árangri án þess kannski að gjör-
sigra í þeim keppnum.
Rúna var opin og jákvæð og
hafði innilegan áhuga á fólki og
var sérstaklega ræktarsöm við
frændfólk sitt og eignaðist vin-
áttu við samferðamenn. Það var
virkilega gaman að spjalla við
Rúnu um lífið og tilveruna. Það
var með hana eins og þær mæðg-
ur, hún tók þetta allt í stóra sam-
henginu og hún vissi alveg hvað
þeir voru að hugsa þessir drengir
allir, hvort það voru íslenskir
ráðamenn eða erlendir. Banda-
ríkjaforseta talaði hún um þann-
ig að hún vissi alveg hvert þeir
ætluðu þótt þeir gerðu sér
kannski ekki alveg grein fyrir því
sjálfir eða létu það ekki uppi. Í
þeim umræðum var hún í essinu
sínu og skemmtilegt að vera
hlustandi svo ekki sé nú talað um
það þegar þær systur og Guðrún
tóku þátt í spjallinu.
Við tengdafólk Hlínar vorum
svo lánsöm að kynnast Rúnu. Við
höfum átt margar ánægjustundir
með henni í gegnum árin.
Við áttum skemmtilegar
stundir á ferðalögum innanlands
með henni. Þrátt fyrir að hafa
búið í Bandaríkjunum mestalla
sína ævi var hún fyrst og fremst
Íslendingur.
Hinsta ósk hennar var að
leggjast til hinstu hvíldar í fangi
ættjarðar sinnar við hlið móður
sinnar og móðurafa.
Við sendum dætrum Rúnu,
barnabörnum, Hlín og fjölskyldu
samúðarkveðjur.
Þóra og Jón.
Rúna Brynjólfs-
dóttir Cobey
Stundum gerist
hið óhugsandi. Að
missa Erlu er bæði
óraunverulegt og
fjarstæðukennt. Við kynntumst
á skrýtnum stað, unglingar í
partíi sem hvorug okkar hefði
átt að vera í og ekki hefði mig
grunað að það yrði upphafið að
einni dýrmætustu vináttu sem
ég hef nokkurn tíma átt. Vin-
áttu fyrir lífstíð sem var svo
allt í einu stytt á svo óvæginn
og ósanngjarnan hátt. Ég held
að það fyrsta sem allir segja
sem þekktu Erlu sé að hún hafi
verið einstök. Traust, örlát, ein-
læg og gefandi. Orkumikil,
hress og svo full af lífi. Hlý og
góð. Gott að vera nálægt og
gaman að vera í kringum. Fljót
að samgleðjast, fljót að koma
og veita stuðning á erfiðum
tímum. Alltaf fyrst til að
hringja, alltaf fyrst til að koma,
sama hvert tilefnið var. Ég veit
ekki hversu oft við vorum við-
hengi hvor annarrar, að mæta í
partí, útskrift, boð. Hlið við
hlið. Ungar og glaðar og til í
lífið, framtíðina. Þegar lífið tók
dýfur grétum við á öxl hvor
annarrar, sama hvort það var
ástarsorg eða önnur vonbrigði
sem rötuðu okkar leið. Sögðum
hvor annarri allt.
Öll tímabilin sem við áttum.
Partíin og bæjarskröltið, hang-
ið yfir bíómyndum, fimleikaæf-
ingarnar, bréfaskrif og símtöl
þegar önnur eða báðar fóru í
nám erlendis.
Þegar Erla kom mér í gegn-
um eðlisfræði í menntó. Tíma-
Erla Sigríður
Hallgrímsdóttir
✝ Erla SigríðurHallgríms-
dóttir fæddist 8.
apríl 1975. Hún lést
2. apríl 2018.
Útför Erlu Sig-
ríðar fór fram 13.
apríl 2018.
bilið þegar sama
hvað gekk á; Erla
gat alltaf vitnað í
þátt með Friends.
Þá var hlegið. Með
tíma og auknum
þroska breyttist
það í göngutúra,
barnvæn matar-
boð, hádegisverði
og leikstundir með
gullunum okkar,
sumarbústaðar-
ferðir og aðrar ómetanlegar
samverustundir. Alltaf gott að
vera með Erlu.
Það var svo skrýtið að
standa báðar í stórræðum, báð-
ar að búa okkur ný heimili á
sama tíma, og vera ekki á fullu
að pakka í kassa hvor hjá ann-
arri með tuskur á lofti, önnur
svo lasin og hin ólétt. Við gát-
um að minnsta kosti gert grín
að því og hlökkuðum til að
bæta hvor annarri það upp um
leið og þetta væri yfirstaðið.
Þegar við kæmum báðar heim
af spítalanum, af svo ólíkum
ástæðum. Ég eins og aðrir hélt
að við fengjum meiri tíma,
miklu meiri tíma.
Ég vildi að ég hefði sagt
henni hvað hún skipti mig
miklu máli, sett það í orð. Vildi
líka að ég hefði sagt henni að
ég ætlaði mér að fá að fylgjast
með litlunni hennar eftir
fremsta megni. Nú get ég bara
vonað að hún hafi vitað það.
Vitað að hún væri ein af mínum
allra uppáhalds manneskjum.
Nú er tæplega 25 ára samfylgd
lokið og ekkert mun fylla það
tómarúm sem Erlan mín skilur
eftir sig. Erla perla, ég mun
sakna þín svo lengi sem ég lifi
og lofa þér að fylgjast með og
líta eftir litla sólargeislanum
þínum sem þú elskaðir meira
en allt.
Þín vinkona, alltaf,
Hrafnhildur.