Morgunblaðið - 03.05.2018, Qupperneq 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 2018
✝ Elsabet EsterBenedikts-
dóttir fæddist 29.
ágúst 1926 í
Reykjavík. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum 8. apríl
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikt
Friðriksson, f. 26.
febrúar 1887, d.
10. febrúar 1941,
og Guðrún Pálsdóttir, f. 21. júlí
1900, d. 24. október 1969. Al-
systkini hennar eru Friðrik
Pálmar Benediktsson, f. 31.
október 1927, d. 17. júní 1994,
Hörður Benediktsson, f. 29. júlí
1930, d. 23. júlí 2009, Sverrir
Benediktsson, f. 21. júlí 1931,
og Soffía Eygló Benedikts-
dóttir, f. 24. maí 1935. Hálf-
bræður hennar
voru: Alfreð Alex-
ander Benedikts-
son, f. 14. desem-
ber 1911, d. 9.
nóvember 1946,
Ottó Elías Berent
Benediktsson, f. 2.
nóvember 1917, d.
31. maí 1990,
Ágúst Frið-
þjófsson, f. 8. nóv-
ember 1920, d. 5.
október 2017. Eiginmaður Est-
erar var Ólafur Þórður
Þórarinsson, f. 27. júlí 1926, d.
17. júní 1987. Börn Esterar eru
Aðalheiður Nanna Ólafsdóttir,
f. 19. mars 1948, og Úlfur Þór-
arinn Ólafsson, f. 9. júlí 1957.
Elsabet Ester var jarðsungin
frá Fossvogskirkju í kyrrþey
20. apríl 2018.
Það er að vori, að ástkær
frænka mín, Elsabet Ester
Benediktsdóttir, kveður jarðlífið.
Vorið, þegar gróður jarðar vakn-
ar úr dvala og sæðið spírar, var
henni ævinlega hugleikið, og
innblástur til lesturs fagurra
ljóða. Frænka var afar ljóðelsk
og ófá eru ljóðin, sem ég hef
notið í samvistum okkar.
Gróska, vöxtur og viðgangur jók
andagift frænku sjálfrar. Það
bera ljóðin hennar skýran vott
um. Ester var prýðilega skáld-
mælt. Eftir hana liggja ljóð, sem
lýsa andagift og elsku til alls
þess, sem lifir og hrærist, m.a.
til mín, glókollsins, sem leit
dagsins ljós að vori fyrir sextíu
og sjö árum. Ljóðin eru mér
dýrmætt veganesti enn sem
fyrr. Stundum upphófust ljóð-
mælin í tónlist, en frænka var
liðtækur slaghörpuleikari, sem
naut þess að miðla fegurð tón-
anna til ungra og aldinna. „Litlu
lömbin“, sem hún kallaði ung-
viðið, hlýddu hugfangin.
Ester var menningarviti. Það
var engin tilviljun, að hún valdi
bókmenningu að ævistarfi. Ára-
tugum saman stóð hún bók-
menningarvaktina í Bókabúð
Máls og menningar, þar sem
fjöldi lærðra og leikra naut
þekkingar hennar og fyrir-
greiðslu. Undirritaður og niðjar
fóru vitaskuld ekki varhluta af
því. Gjafir og ábendingar voru
ævinlega til aukins þroska. Sam-
ræður um lífið og tilveruna
auðguðu líf mitt. Ester var mér
sem andleg móðir.
Í æsku minni bar fundum
okkar oft og tíðum saman á
æskuheimili frænku á Grettis-
götu 37, en meðan móðir hennar
lifði og hélt þar heimili bar hana
iðulega að garði í hádeginu til
næringar og hvíldar. En aldrei
var hún svo lúin, að hún fyndi
ekki stund til að leiðbeina mér
um refilstigu íslensku og er-
lendra tungumála.
Hlýju frænku minnar og ást-
ríki var viðbrugðið. Enda þótt
samvistarstundum hefði óhjá-
kvæmilega fækkað við búsetu á
fjarlægum slóðum kólnaði aldrei
hinn hlýi hjartastraumur. Ég
ylja mér nú við ljúfar minningar,
þakklátur fyrir vegferð okkar.
Megi frænka hvíla í friði.
Arnar Sverrisson.
Eftir áralangt samstarf og
vináttu kveð ég nú þá mætu
konu Ester Benediktsdóttur. Við
unnum saman í Bókabúð Máls
og menningar. Hún kom þar til
starfa árið 1960 rétt eftir að
verslunin hafði flutt í nýtt hús-
næði að Laugavegi 18.
Í fyrstu sá hún um að panta
inn erlendar bækur, en síðan
vann hún öll árin í íslensku
bókadeildinni, ekki bara sem af-
greiðslukona heldur líka sem
ráðgjafi þeim sem vildu. Enda
var hún einlægur áhugamaður
um bókmenntir, las mikið og
hafði ákveðnar skoðanir á hverju
skáldverki sem hún kynnti sér.
Hún var sérlega ljóðelsk og
kunni utanbókar og gat farið vel
með allar helstu ljóðaperlur ís-
lenskra skálda, eldri og yngri.
Það var gæfa að eiga að vini
þessa góðu og greindu konu – og
samstarf okkar var einstaklega
farsælt alla tíð. Hún var afar
glaðsinna og skemmtileg. Og
hún hafði einstaklega smitandi
hlátur sem gladdi alla þá sem
heyrðu til. Hún var gædd mikl-
um persónutöfrum – og hún var
listræn. Sem skilaði sér til af-
komendanna.
Laugavegur 18 var afar
skemmtilegur vinnustaður. Þar
var ekki aðeins bókaverslun
heldur líka aðalstöðvar útgáf-
unnar og ýmsar aðrar skrif-
stofur og fyrirtæki.
Þar var mannmargt og góð-
mennt – og þar komu rithöf-
undar, listamenn og pólitíkusar
daglega að ógleymdu ungu fólki
sem hafði áhuga á bókmenntum
og menningu.
Einn fastagestanna var Jó-
hannes úr Kötlum sem drakk
kaffi með okkur daglega en
hann vann í húsinu. Hann kast-
aði oft fram vísum og ljóðaði á
okkur starfsfólkið bæði í gríni
og alvöru, m.a. þessari til Ester-
ar:
Yndisleg er Ester
einkum þegar hún sest er,
fallegt á henni flest er
en framhliðin þó best er.
Að gamni slepptu, þá er eitt
víst, að Ester var yndisleg. Ég
kveð þessa vinkonu mína með
söknuði og þakklæti.
Anna Einarsdóttir.
Elsabet Ester
Benediktsdóttir
Elsku pabbi, það
eru svo margar
minningar sem
koma upp í hugann
þegar ég hugsa til þín en mér er
það ómögulegt að koma þeim öll-
um á blað. Síðustu mánuði þegar
þú lást inni á spítala höfum við
rifjað upp marga skemmtilega
hluti og er þessi tími mér ómet-
anlegur.
Mig langar til að kveðja þig
með þessu ljóði sem segir allt
sem segja þarf.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég sakna þín, elsku pabbi.
Hvíl í friði.
Arnar Sverrisson.
Elsku tengdapabbi, mig lang-
ar til að kveðja þig með þessari
Sverrir Oliver
Karvelsson
✝ Sverrir OliverKarvelsson
fæddist 20. febrúar
1938. Hann lést 10.
apríl 2018.
Útför Sverris
Olivers fór fram 23.
apríl 2018.
fallegu bæn.
Í bljúgri bæn og þökk
til þín,
sem þekkir mig og
verkin mín.
Ég leita þín, Guð,
leiddu mig
og lýstu mér um ævi-
stig.
Ég reika oft á rangri
leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Hvíl í friði.
Sólveig Arndís.
Elsku afi, það er erfitt að
hugsa til þess að geta ekki heim-
sótt þig oftar því að það var alltaf
svo gott að koma til þín.
Þú passaðir alltaf upp á að við
fengjum eitthvað sætt og gott að
borða hjá þér og þú fylgdist með
því hvort við borðuðum ekki
örugglega eitthvað, þess vegna
kom maður alltaf svangur í heim-
sókn.
Minningarnar eru margar en
með þessu ljóði viljum við kveðja
þig með þakklæti fyrir alla um-
hyggjuna sem þú hefur sýnt
okkur.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson)
Hvíl í friði, elsku afi.
Ingólfur Fannar, Þórey
Ósk, Hjörleifur Snær og
Ásta María.
Í dag kveðjum við elsku bróð-
ur okkar og viljum þakka honum
fyrir samfylgdina og kærleikann
sem hann sýndi okkur alla tíð og
okkar fjölskyldum. Hann var
elstur af okkur systkinunum. Við
minnumst þess þegar við vorum
ung að aldri hvað við litum upp til
hans, þá hann ungur maður alltaf
flottur og fínn.
Hann var einstaklega gjaf-
mildur við okkur systkinin, eins
og þegar hann var 17 ára og fór
fyrst á togarann Sólborgu, þá gaf
hann okkur systrum þá átta og
níu ára sitt hvort reiðhjólið, þau
fallegustu sem við höfðum séð,
það var ekki mikið um barnahjól
þá.
Alltaf gaf hann okkur öllum
bækur í jólagjöf sem hann las oft-
ast áður en hann pakkaði þeim
inn, svona má lengi telja. Hann
las alla tíð mikið, var mjög fróður
um margt og hafði gaman af að
segja frá og spjalla. Hann var vel
hagmæltur og kunnum við marg-
ar af vísum hans sem við höfðum
gaman af.
Þau Sverrir og Doya voru alla
tíð mjög náin enda bara árið á
milli þeirra og vorum þau næst-
um daglega í sambandi við hvort
annað núna seinni árin. En nú er
komið að leiðarlokum, og minn-
ingin lifir.
Þegar dó þitt lífsins ljós og liðinn ævi-
dagur
leita ég að þér, í mér, um minninganna
slóðir
Þá er eins og um hugann fari, engill
fagur
finn þig þar, alltaf, þegar ég óska mér
bróðir.
Ég minnist margra stunda er við sam-
an áttum
sælir tveir við hlógum, grétum og vor-
um hljóðir
Þrösuðum, spáðum í lífið og náðum
sáttum
sakna þess að sjá þig ekki, elsku besti,
bróðir.
(Karvel Lindberg Karvelsson)
Hvíldu í friði, elsku bróðir.
Þín systkini,
Halldóra, Jónína, Hafdís,
Júlíana og Karvel.
✝ AðalsteinnKristinsson
fæddist í Reykja-
vík 29. júní 1936.
Hann lést 3. apríl
2018.
Foreldrar hans
voru Aage Kristinn
Pedersen, f. 4. júní
1912, d. 16.desem-
ber 1961, og Rósa
Jónsdóttir, f. 11.
maí 1914, d. 16.
desember 2003. Aðalsteinn var
elsta barn þeirra hjóna, næstur
kvæntist hann Karen Marteins-
dóttur, f. 3. nóvember 1936, d.
9. janúar 2017. Þau eignuðust
fjórar dætur. Þær eru: 1. Bryn-
dís, f. 26. ágúst 1955, hennar
synir eru Rúnar, f. 1979, Eyþór
f. 1981, og Einar Helgi, f. 1991.
2. Þórey, f. 16. nóvember 1956.
3. Sigrún, f. 8. júní 1962, gift
Geir Árnasyni, dætur þeirra
eru Sara, f. 1994, og Karen, f.
1996. 4. Auður, f. 12. október
1963, sonur hennar er Atli, f.
1995. Aðalsteinn og Karen
skildu 1980. Eftirlifandi eigin-
kona Aðalsteins er Magnea
Jónsdóttir, f. 27. nóvember
1932, en þau giftu sig 4.
september 2009 eftir áralanga
sambúð.
Útförin fór fram í kyrrþey
11. apríl 2018 að ósk hins látna.
kom Hörður, f.
1942, og svo tví-
burarnir Haukur
og Hrafnhildur, f.
1951.
Aðalsteinn
stundaði nám í
Samvinnuskólanum
veturinn 1954-1955
og nám í við-
skiptum í London
veturinn 1960-
1961. Hann vann
lengst af við verslunar- og
skrifstofustörf. Árið 1955
Aðalsteinn eldri bróðir minn
lést þriðjudaginn 3. apríl síðastlið-
inn, hann hefði orðið 82 ára í júní
næstkomandi. Við ólumst upp
saman hjá foreldrum okkar Rósu
og Kristni, við fluttum í Mávahlíð
9 þar sem pabbi byggði hús með
öðrum múrurum þegar ég var
þriggja ára. Við vorum áður á
Hringbraut 111. Aðalsteinn var
sex árum eldri svo það var nokkur
aldursmunur á okkur. Aðalsteinn
fór í Samvinnuskólann við Sölv-
hólsgötu og lauk prófi þaðan.
Hann kynntist Karen Marteins-
dóttur og þau giftu sig þegar þau
voru 17 ára og bjuggu fyrst á
Laugavegi 31. Þau eignuðust fjór-
ar dætur, Bryndísi, Þóreyju, Sig-
rúnu og Auði, sem allar búa á
Reykjavíkursvæðinu. Karen er
látin, blessuð sé minning hennar,
þau skildu fyrir mörgum árum.
Aðalsteinn var kraftmikill og
kjarkaður og alltaf að skipuleggja
ferðalög eða viðskipti. Hann ferð-
aðist mikið um hálendið með
Gunnari vini sínum á stórum
Dodge-jeppa á yngri árum.
Hann byggði fjölskyldunni
íbúð, fyrst á Seltjarnarnesi og síð-
ar á Flókagötu. Það var velsæld
og uppgangur í þjóðfélaginu á
þessum árum.
Við vorum báðir bræðurnir í
sveit á Snæfellsnesi, Aðalsteinn í
Brautarholti í Staðarsveit hjá Jóni
og Heiðu og ég í Bergsholti hjá
Kristínu og Lúther. Margar
bernskuminningar voru tengdar
Staðarsveitinni. Síðasta göngu-
ferðin sem við fórum saman var
ferð upp á Elliðahamar sem er í
fjallinu ofan við Bergsholt og
Brautarholt.
Aðalsteinn kvæntist seinni
konu sinni, Magneu Jónsdóttur,
og bjuggu þau síðast á Álfagranda
í Reykjavík. Hann missti fótinn
eftir hnéaðgerð og var bundinn
hjólastól síðustu árin. Magnea
hugsaði vel um hann og var með
honum þegar hann lést.
Hörður Kristinsson.
Bróðir minn, mágur, frændi og
vinur Aðalsteinn Kristinsson, eða
Alli frændi eins við kölluðum hann
alltaf, hefur kvatt þetta líf eftir
erfið veikindi. Við kynntumst Alla
fyrir tæpum 40 árum þegar
mamma kynntist pabba, en pabbi
var yngsti bróðir Alla. Á þeim
tíma var Alli að hefja búskap með
Möggu sinni. Við bjuggum í sömu
götu og þau í langan tíma. Heimili
þeirra var alltaf opið fyrir okkur.
Þau voru barngóð með eindæmum
og notfærðu börnin okkar sér það
óspart. Okkur fannst alltaf eins og
þau væru sköpuð hvort fyrir ann-
að.
Alli var einstaklega myndarleg-
ur maður. Hann var skemmtileg-
ur og mikill húmoristi og alltaf gat
maður hlegið og hann með.
Alli og Magga voru miklir nátt-
úruunnendur. Í mörg ár áttu þau
stóran ferðabíl og ferðuðust um
landið þvert og endilangt. Við
munum sérstaklega eftir einu ætt-
armóti þar sem föðurfjölskylda
okkar var saman komin nálægt
Hellu. Þarna hittist fjöldi fólks úr
fjölskyldunni og var glens og gam-
an. Kristján sá sér fljótt leik á
borði að græða smá pening þegar
hann sá allt magnið af dósum og
flöskum sem fylgdi fjöldanum.
Hann safnaði saman 10 svörtum
sekkjum af dósum án þess að gera
sér grein fyrir því hvernig hann
ætlaði að koma þeim til Reykja-
víkur þar sem hann hugðist koma
þeim í verð. Það varð ekkert
vandamál þar sem Alli fyllti ferða-
bílinn sinn af sekkjum og flutti í
bæinn fyrir ungan frænda sinn.
Þetta var dæmigert um fram-
komu þeirra gagnvart börnunum
okkar, aldrei neitt vesen.
Oft er sagt að innri maður komi
í ljós þegar fólk stendur andspæn-
is erfiðleikum. Öll lendum við í ein-
hverju mótlæti í lífinu en það eru
viðbrögð okkar sem skera úr um
hvort við sigrum eða töpum.
Óhætt er að segja að lífið hafi ekki
farið mjög mjúkum höndum um
Alla seinni árin en alltaf stóð hún
Magga eins og klettur við hlið
hans og aldrei heyrði maður þau
kvarta. Magga var perlan hans
sem hann fann á ferðalagi sínu um
lífið.
Aðalsteinn var öðlingur og vott-
um við Möggu og öðrum ástvinum
hans dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Haukur, Hildur, Hrund,
Kristján og Rósa.
Hann Aðalsteinn, eða Alli eins
og hann var oftast nefndur hér í
húsi, hafði verið lasinn í nokkra
daga og við hjónin söknuðum hans
við matarborðið í Vesturreit, þar
sem við sátum oftast þrjú saman í
hádegismatnum nema þá stund-
um að Magnea kom líka í mat. Svo
kom þessi sorgarfrétt, hann Alli er
dáinn. Svona er nú stutt á milli lífs
og dauða og enginn veit sína ævi
fyrr en öll er.
Hann var ekki margmáll, hann
Aðalsteinn Kristinsson, og þessi
minningarorð verða heldur ekki
mörg en við matarborðið mynd-
aðist vinátta okkar í milli. Per-
sónuleg og ópersónuleg mál voru
rædd og viðfangsefni dagsins tek-
in fyrir. Alli hafði gaman af glettni
og græskulausu gríni og það var
oft stutt í góðlátlegt bros hjá borð-
félaga okkar, þá mál voru rædd í
léttum dúr.
Þegar við kynntumst Aðalsteini
var hann kominn í hjólastól en það
fór samt ekki á milli mála að þar
fór maður mikill og sterkur enda
hafði hann heill á fæti verið úti-
vistarmaður og stundað fjallgöng-
ur og átt hraðskreiða báta nýtta til
veiða og skemmtunar. Sem ungur
maður stundaði Alli frjálsar
íþróttir, aðallega kastgreinar og
varð m.a. Íslandsmeistari í kúlu-
varpi í unglingaflokki. Að íþrótt-
um var því oft vikið í samræðum,
endar voru íþróttafréttir sameig-
inlegt áhugamál okkar.
Á sólríkum dögum, við suður-
hlið Aflagranda 40, safnast oft
nokkrir íbúar saman og njóta sól-
skins og félagsskapar, þar var Alli
fastagestur og blessaði alla með
alúðlegri framkomu og góðri nær-
veru sinni. Á góðum dögum sagði
hann okkur líka stundum að hún
dóttir sín ætlaði að koma á eftir og
þau færu í miðbæinn. Það voru
auðvitað kærkomnar stundir hjá
Alla þegar hans harðduglega dótt-
ir ók honum um borgina í hjóla-
stólnum og gamalgróni Vestur-
bæingurinn og
verslunarmaðurinn hefur vafa-
laust á þeim ferðum rifjað upp
margar gamlar minningar. Það
fór ekki framhjá okkur að tónlist
var Aðalsteini kært áhugamál og
með sinni duglegu konu sóttu þau
tónleika í Hörpunni og víðar. Við
deildum okkar áhugamálum og
viðfangsefnum með vini okkar og
þannig myndast kynni og skapast
traust.
Það var eitthvað höfðinglegt við
Aðalstein. Hann bar með sér
prúðmennsku hins fullreynda
manns, sem kann að fagna með
fagnendum og gráta með grátend-
um.
Ég karlinn fékk það embætti að
fá að hanga í hjólastólnum hjá Alla
og keyra hann að lyftunni þegar
við fórum úr matsalnum. Ég er
ekki of stöðugur á fótunum og
þessi stýrimannsstaða var mér því
kærkominn stuðningur á stuttri
leið. Við tókum svo lyftuna og þeg-
ar Alli fór úr henni á fimmtu hæð
kvöddumst við jafnan með hlýjum
orðum og er rétt að láta minningu
þeirra kveðjustunda innsigla
hinstu kveðju okkar hjóna til
þessa sómamanns.
Samhentur vinahópur meðal
íbúa í Aflagranda 40 saknar nú
vinar í stað og Magneu okkar og
öðrum aðstandendum hins látna
er vottuð innileg samúð.
Aðstandendum biðjum við
Guðs friðar.
Eygló Karlsdóttir,
Ársæll Þórðarson.
Aðalsteinn
Kristinsson