Morgunblaðið - 03.05.2018, Blaðsíða 65

MINNINGAR 65
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 2018
Elín eða Ella
Arnoldsdóttir er
látin. Ellu kynntist
ég í árdaga þegar
Gísli elsta barn
hennar kom í samhenta bekkinn
okkar í Barnaskóla Selfoss. Það
tókst fljótt vinátta með okkur
Gísla enda þekkti ég vel föður
Ellu, hann Arnold verslunar-
mann í Höfn og Kristjönu konu
hans í Hrefnutanga í gegnum
móður mína sem einnig vann í
Höfn. Við Gísli sóttum talsvert í
Hrefnutangann fyrir utan á enda
ávallt boðið upp á dýrindis með-
læti, eplaskífur og kakó, og það
var freistandi í önnum dagsins
fyrir okkur ungu mennina að
koma þangað og gleyma tíman-
um. Mæður okkar Gísla unnu
hins vegar úti og því voru kaffi-
föngin hjá svöngum skólastrák-
um ekki eins fjölbreytt heima
fyrir, en Ella hafði svo reikning í
Siggabúð og stundum máttum
við skrifa kókómjólk og snúð þar.
Elín var einstæð með tvö
börn, Gísla og Kristjönu Stefáns-
börn, þegar þau komu á Selfoss
og eignaðist síðan dótturina
Ragnheiði Blöndal, öll kostafólk
Elín Arnoldsdóttir
✝ Elín Arn-oldsdóttir
fæddist 8. október
1938. Hún lést 15.
apríl 2018.
Útförin fór fram
24. apríl 2018.
og frábært söng-
fólk. Sjálf söng Ella
í kirkjukór Selfoss
fyrr á árum og var
með gott tóneyra
eins og börnin
hennar. Líf Ellu var
ekki alltaf sældarlíf
en með þrjósku og
þrautseigju og
stuðningi foreldra
sinna meðan þeirra
naut við fór hún í
gegnum lífsstarfið og kom börn-
um sínum til manns lengstan
tímann búsett á Fossheiði 50 á
Selfossi og rauði Volkswagen-inn
var partur af fjölskyldunni.
Ella var skoðanaföst og ákveð-
in og náðum við vel saman í póli-
tíkinni og er margra skemmti-
legra landsfundaferða að
minnast svo ekki sé nú talað um
kosningabaráttur í bæði bæjar-
stjórnar- og alþingiskosningum.
Ella nýttist vel í hvers kyns
skráningum og bakvinnslu í
kosningabaráttu, svo var hún
gríðarlega mannglögg þegar
þekkja og greina þurfti menn og
málefni í úthringingum og fleira.
Ella var stolt af arfleifð sinni og
gat það með réttu og ég sóttist
gjarnan eftir börnunum hennar á
jólatónleika eða þorrablót sem ég
stóð að og bauð henni þá stund-
um að koma og stolt hennar
leyndi sér ekki. Þegar ég sit hér
og læt hugann reika til liðinna
ára horfi ég á leik í sjónvarpinu
milli uppáhaldsliða okkar Gísla
Arsenal og West Ham sem er lið
Gísla og slögin á tölvunni í minn-
ingargreininni eru orðin 1965
sem er fæðingarár okkar Gísla,
margt skrítið. Elsku Elín mín,
takk fyrir öll árin og vinskapinn
sem var heill okkar í millum og
fyrir hönd okkar bæjarstjórnar-
hóps sjálfstæðismanna vil ég
þakka þér framlag og stuðning í
gegnum árin og sendi innilegar
samúðarkveðjur til ykkar elsku
Gísli, Kristjana og Ragnheiður
og fjölskyldunnar allrar.
Kjartan
Björnsson.
Það er erfitt að kveðja vini
sína og skrítin tilfinning að geta
ekki tekið upp símann og hringt
eða bankað og of seint að stinga
upp á einhverju skemmtilegu að
gera saman. Þegar ég flutti á
Selfoss ung að árum hafði Ella
flust þaðan en hún kom aftur
með börnin sín tvö og fljótlega
eftir það kynntumst við.
Það var happafengur að kynn-
ast og verða vinkona jafn flottrar
konu og hún Ella Arnolds var,
það var aldrei lognmolla þar sem
hún var og alls staðar tekið eftir
henni. Hún var trygglynd og
góður félagi og gerðum við oft
margt skemmtilegt saman. Hún
átti það til að vera orðhvöss en
það stóð aldrei nema augnablikið
því oftast kraumaði í henni hlát-
urinn og húmorinn og skopskyn-
ið var aldrei langt undan og ekki
var leiðinlegt að skemmta sér
með henni.
Trygglyndi var henni í blóð
borið, hún var alltaf sama góða
vinkonan þótt daglegt amstur í
seinni tíð hafi skapað slitrótt
samband.
Ella var drífandi í hverju sem
hún tók sér fyrir hendur, leik-
listin var hennar áhugamál og
lék hún í mörgum verkum með
Leikfélagi Selfoss, söngrödd
hafði hún góða sem nýttist í
mörgum hlutverkum, einnig
söng hún með kirkjukór Selfoss í
mörg ár.
Ella gekk í gegnum ýmsa erf-
iðleika á sinni lífsgöngu og hafa
erfið veikindi verið hennar fylgi-
nautur í mörg ár en alltaf var
hún sama litríka konan sem
deildi af lífsgleði sinni ríkulega til
annarra.
Elsku Gísli, Kristjana, Ragn-
heiður og barnabörn, mínar
mestu og bestu samúðarkveðjur
sendi ég ykkur elskurnar, ég er
og verð með ykkur í anda.
Elsku Ella mín, þínu ævistarfi
er lokið, ég er þakklát fyrir allar
okkar góðu samverustundir, þú
varst lífsglöð kona og gleðigjafi
sem deildir og gafst af þér til
annarra.
Góða ferð heim vinan.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Enginn veit og enginn sér
hvar endirinn er né hvenær að ber
og enginn vill víst vita það
hvenær tími er til að leggja af stað.
(S. Pétursson)
Þín vinkona
Sigríður J. Guð-
mundsdóttir (Sirrý
Guðmunds).
✝ Héðinn Sveins-son fæddist á
Akureyri 14. októ-
ber 1956. Hann lést
á heimili sínu í
Reykjavík 11. apríl
2018.
Hann var kjör-
sonur hjónanna
Sveins Cecils Jóns-
sonar, f. 1919, d.
2005, og Guðlaugar
Jónínu Jónsdóttur,
f. 1921, d. 1966. Héðinn var
einkabarn kjörforeldra sinna og
var ógiftur og barnlaus.
Foreldrar Héðins eru hjónin
Gunnþórunn Oddsdóttir, f.
1936, og Páll S. Jónsson, f.
1930. Systkini hans eru: Jón, f.
1955, Loftur, f. 1957, Ágúst, f.
1959, d. 1993,
Rannveig Björg, f.
1961, Olga Guð-
laug, f. 1967, og
Páll Þór, f. 1971.
Héðinn starfaði
hjá Bæjarútgerð
Reykjavíkur, starf-
rækti fiskbúð á
Frakkastíg ásamt
Sveini föður sínum
og starfaði hjá
Reykjavíkurborg á
hverfisstöð, þar til hann hætti
að vinna að heilsufarsástæðum,
en Héðinn átti við vanheilsu að
stríða hin síðari ár.
Útför Héðins fór fram í kyrr-
þey, 20. apríl 2018, að ósk hins
látna.
Ég hafði tekið eftir Hédda
og jú ég vissi hver hann var en
ég kynntist honum ekki fyrr en
haustið 1975, nýkominn úr
sveitinni. Strákarnir höfðu ver-
ið að rúnta með honum um
sumarið.
Hann átti bíl, Ford Cortínu,
með kassettutæki, það var
toppurinn í þá daga. Ég fékk að
fljóta með. Héðinn átti helling
af góðum kassettum og voru
Stones oft í spilaranum, stund-
um 10cc eða Elton John. Hann
var duglegur að kaupa allt það
nýjasta í tónlist; Boney M,
Donnu Summer, Cat Stevens
og Queen. Héddi átti alla tíð
flotta bíla og var sérstaklega
hrifinn af Toyota. Bílarnir hans
voru alltaf stífbónaðir og
flottir. Hann var bílatöffari.
Þegar ég kynntist Hédda var
hann að vinna í Bæjarútgerð
Reykjavíkur en byrjaði fljót-
lega að vinna með Sveini föður
sínum í fiskbúðinni á Frakka-
stíg.
Hann tók daginn snemma og
keyrði suður með sjó að sækja
fisk og var pikköppinn oftar en
ekki drekkhlaðinn. Síðan var
gert að og svo staðin vaktin í
búðinni. Þeir feðgar ráku fisk-
búðina af miklum myndarskap
og var mikið að gera.
Ég vissi að mörg mötuneyti
voru í áskrift hjá þeim. Síðustu
starfsárin starfaði Héddi svo
hjá Reykjavíkurborg í hverfis-
stöð þaðan sem sinnt var ýmsu
viðhaldi fyrir borgina.
Margar skemmtilegar minn-
ingar á ég um þessi 43 ár sem
ég þekkti Hédda. Costa del Sol
1977, 30 og 40 ára afmælisveisl-
urnar, Gardavatn og Feneyjar
2004, allir rúntarnir, Hallæris-
planið og loks frímúrarinn með
hanskana, sem hlegið var að í
marga mánuði
Ég heyrði fyrst af veikindum
Hédda þegar við vinirnir vorum
að skemmta okkur austur á
Þingvöllum, hann féll og skalf
allur.
Mér var sagt að þetta væri
flogakast. Ég varð ekki vitni að
þessu og var blessunarlega laus
við að verða vitni að því þegar
Héddi fékk köst, því þau voru
allsvakaleg. Það var engin að-
vörun þegar köstin komu; hann
datt bara. Þetta leiddi til þess
að hann hlaut oft mikil meiðsl
og varð að lokum til þess að
hann varð að horfa á eftir bíl-
prófinu og loks hætta að vinna.
Hvort tveggja mikið áfall fyrir
hann.
Eftir að hann hætti að vinna
heimsótti ég hann oft á morgn-
ana þegar ég var búinn að
vinna og fengum við okkur
rúnnstykki og vínarbrauð. Oft
voru fjörugar umræður um fót-
bolta, en hann hélt með Liver-
pool og ég með Tottenham. Það
var í raun alveg sama um hvað
við spjölluðum; Héddi hafði
skoðanir á flestu, mjög sterkar
skoðanir.
Hann var mjög íhaldssamur,
vildi alltaf fara í sömu búð-
irnar, til sama rakara, sömu
fatahreinsunina. Hin seinni ár
keyrði ég hann reglulega til að
versla og fengum við okkur oft-
ar en ekki einn „sveittan“ borg-
ara á eftir. Þá var aldrei farið
annað en á Ruby Tuesday,
pantaður „Smokehouse“ 120 g
med. rare með frönskum og
kokkteilsósu og vatn með.
Núna er komið að leiðarlok-
um allt of snemma, maður veit
aldrei hvenær kallið kemur og
það er erfitt að horfa á eftir
vinum sínum falla frá á besta
aldri. En ég veit að veikindin
reyndust Hédda erfið og þung-
bær. Hann verður því hvíldinni
eflaust feginn. Farðu í friði vin-
ur.
Blessuð sé minning Héðins
Sveinssonar.
Indriði Jóhannsson (Indi).
Nú er komið að því að ég
kveð Héðin vin minn í hinsta
sinn.
Vinátta okkar hefur staðið
yfir í meira en 50 ár og höfum
við Héðinn alltaf verið mjög
nánir vinir. Vinskapur okkar
hófst við Miklubraut. Ég átti
heima á númer 86 en hann á 90.
Héðinn var kjörsonur Guðlaug-
ar og Sveins og er mér ætíð
minnisstætt er Lauga kallaði á
mig smápollann, hlaupandi um
og stríðandi, og bað mig um að
koma til sín.
Hún hélt í höndina á Héðni
og bað mig um að vera vinur
hans. Ég horfði í augun á henni
og fann fyrir svo mikilli góðvild
og hlýju. Varð þetta upphaf
vináttu okkar Héðins.
Guðlaug lést þegar Héðinn
var níu ára gamall og var frá-
fall hennar honum afar erfitt.
Árin líða og við vorum alltaf í
sambandi af og til en síðan
jókst sambandið til mikilla
muna þegar við fengum bílpróf.
Fórum við þá á rúntinn. Héð-
inn átti bíl og var viljugur að
fara á rúntinn hvenær sem var.
Það var rúntað langt fram á
nótt og hljómtækin þanin.
Lengst af bjó Héðinn með
pabba sínum, Sveini, í Ljós-
heimum en upp úr 1990 kaupir
Héðinn nýja íbúð í Vesturbæ
og þar bjó hann alla sína tíð.
Héðinn bjó einn og var barn-
laus.
Samskipti okkar Héðins voru
mikil en við töluðum saman
nánast á hverjum degi um allt
milli himins og jarðar. Héðinn
var góður vinur minn og var
duglegur að viðhalda sambandi.
Hann var mikill fagurkeri og
hafði gaman af fallegum hlutum
enda ber heimili hans þess
glöggt vitni.
Áhugamál okkar lágu saman
en við höfðum báðir gaman af
enska fótboltanum og var
Liverpool liðið okkar. Héðinn
var einnig mikill áhugamaður
um músík og átti stórt og flott
geisladiskasafn með helstu
hljómsveitum tuttugustu aldar-
innar.
Og ekki fannst honum leið-
inlegt að spila tónlistina það
hátt, að stundum fannst manni
nóg um.
Fljótlega í æsku fór að bera
á veikindum Héðins, flogaveiki
og ágerðist hún með árunum og
urðu flogaköstin þyngri og tíð-
ari eftir því sem árin liðu. Fór
svo að lokum að hann varð að
hætta að vinna og var það hon-
um erfitt.
Hann var þó duglegur að
fara í göngutúra og sækja þá
þjónustu sem í boði var.
Nú er Héðinn ekki lengur
meðal okkar. Það verður óneit-
anlega skrítið að heyra ekki í
honum, að geta ekki horft sam-
an á fótboltann og rætt um
hann.
En minning um góðan dreng
lifir og megi Guð almáttugur
blessa minningu hans. Þín
verður sárt saknað.
Að lokum vil ég setja ís-
lenskan texta af lagi okkar
Liverpool-manna „You’ll never
walk alone“.
Meðan veðrið er stætt berðu höfuðið
hátt
og hræðstu eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él glitrar lævirkj-
ans ljóð
upp við ljóshvolfin björt og heið
þó steypist í gegn þér stormur og
regn
og þó byrðin sé þung sem þú berð
þá stattu fast og vit fyrir víst
þú er aldrei einn á ferð.
(Þýð. Þorsteinn Valdimarsson)
Þinn vinur,
Halldór Borgþórsson.
Héðinn Sveinsson
✝ Þórarinn Sig-urðsson fædd-
ist á Sjafnargötu
12 í Reykjavík 28.
desember 1953.
Hann lést á Land-
spítalanum 30.
mars 2018 eftir
stutta baráttu við
krabbamein.
Foreldrar hans
voru þau Sigurður
Jónsson, f. 23. júní
1927, d. 25. sept. 2007, og
Helga Sigríður Ólafsdóttir, f.
13. mars 1925, d. 29. sept.
2011.
Þórarinn var yngstur
þriggja systkina en þau eru
Jón Ólafur Sigurðsson og
Guðný Sjöfn Sigurðardóttir.
Fjölskyldan bjó fyrstu árin í
bænum en þegar Þórarinn var
um 10 ára fluttu þau um tíma á
Hellu og voru þar til 1971 en
þá fór Þórarinn í
lýðháskóla í Ringe-
bu í Guðbrandsdal
í Noregi.
Þórarinn kvænt-
ist Grétu Sólveigu
Gunnlaugsdóttur
árið 1977 og átti
með henni tvo syni,
þá Ingólf Frey, f.
1978, og Hannes
Berg, f. 1979, en
þau skildu fimm
árum síðar
Þórarinn á eitt barnabarn,
Þóru Berglindi Hannesdóttur,
f. 2004, sem búsett er í Noregi.
Þórarinn starfaði lengst af
sem bílstjóri hjá Kynnisferðum
og Guðmundi Jónassyni. Var
hann einnig í stjórn og samn-
ingamaður hjá Bifreiðafélaginu
Sleipni um langt skeið.
Útför hans fór fram 9. apríl
2018.
Það varð brátt um Þórarin Sig-
urðsson – Tóta – vinnufélaga minn
og vin. Hann hafði reyndar kennt
sér meins um nokkurt skeið en
engum datt í hug að það yrði hon-
um svona fljótt að aldurtila. Við ól-
umst upp á nær sama blettinum á
Langholtsvegi upp úr miðri síð-
ustu öld, en nær fjögurra ára ald-
ursmunur gerði það að verkum að
við þekktumst ekkert sem börn.
Ég man samt óljóst eftir litlum
strák sem var kallaður Kaggi og
átti systur sem var kölluð Mímí.
Það átti síðar fyrir okkur að liggja
að þekkjast og vinna saman hjá
Kynnisferðum með litlum hléum í
tæp fjörutíu ár. Þetta voru góð ár
og gjöful – skemmtilegir og fróðir
samstarfsmenn sem tóku þátt í
uppbyggingu, mótun og þróun
þeirrar ferðaþjónustu sem er
núna það sem aðallega heldur
þjóðarbúinu á floti. Tóti var aldrei
margmáll, en við fyrstu kynni
fann ég til samkenndar með hon-
um þar sem hér var hugsandi
maður á ferð. Hann var góðum
gáfum gæddur, kominn af góðu og
vel gerðu fólki sem lét sér annt um
hann alla tíð og hugsaði vel um
hag hans og systkina hans. For-
eldrar hans voru einnig einstak-
lega góðir við drengina hans tvo,
þá Ingólf og Hannes. Kímnigáfa
hans var einstök – þegar hann
heyrði eitthvað spaugilegt urðu
augun að mjóum strikum og svo
kumraði lengi í honum. Sjálfur
hafði Tóti gaman af því að um-
gangast börn og bulla við þau.
Hann var örlátur á tíma sinn og
var góður hlustandi og oft lagði
hann gott til mála sem þjökuðu og
þyngdu. Hann sá ekki eftir tíma
sem það tók hann að sinna fé-
lagsmálum, aðallega fyrir stéttar-
félagið Sleipni. Þar var hann góð-
ur liðsmaður og hvatti menn til
dáða. Tóti var ekki mikið fyrir
mannfögnuði eftir að hann yfirgaf
hirð Bakkusar, sem hélt honum
oft í heljargreipum framan af ævi.
Eftir að því tímabili lauk ferðaðist
hann meira um landið en hann
hafði áður gert og dvaldist þá oft í
býli á Austurlandi sem fjölskylda
hans á. Þar var trjárækt stunduð
af kappi og þar naut fjölskyldan
þess að vera út af fyrir sig. Hann
hafði unun af því að ferðast um há-
lendið og fékk mörg tækifæri til
þess að gera það.
Hann var alla tíð farsæll bíl-
stjóri og vinsæll vegna varkárni
sinnar, prúðmennsku og virðingar
fyrir farþegum og sjálfum öku-
tækjunum. Hann kunni að keyra –
það var líf hans og yndi. Við hjá
Kynnisferðum söknum vinar í
stað, þeir sem kynntust honum
gleyma honum seint. Innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldu
Tóta – minning hans lifir.
Sigríður Ásta
Hallgrímsdóttir.
Þórarinn
Sigurðsson
Það er Þorláks-
messukvöld. Úti
kyngir niður snjó og
það er aðeins farið
að hvessa. Litla íbúðin í Flúða-
bakkanum ilmar af heitu súkku-
laði og nýsteiktum pönnukökum.
Afi Kiddi situr í stólnum sínum
og pabbi segir honum fréttir frá
Skagaströnd.
Á meðan amma Inna færir
fram hverja krásina á fætur ann-
arri stelumst við systur inn í her-
bergi og skoðum í skrifborðið
hans afa Kidda. Á borðinu stend-
ur askur fullur af silfruðum og
gylltum peningum og í skúffun-
um er að finna stílabækur fullar
af ljóðum og kvæðum eftir afa
Kidda ásamt ýmsum gersemum.
Við verðum heldur betur kátar
þegar við opnum miðjuskúffuna
og sjáum stóran smartísstauk! Í
því kemur afi Kiddi glottandi inn
Þorbjörg Jóninna
Pálsdóttir
✝ Þorbjörg Jón-inna Pálsdóttir
fæddist 12. apríl
1919. Hún lést 21.
mars 2018.
Útför Jóninnu
fór fram 7. apríl
2018.
í herbergi og opnar
fyrir okkur stauk-
inn. Þú kallar á okk-
ur í kaffi og skenkir
mér fullan bolla af
heitu súkkulaði með
rjóma, á meðan þú
skammast í afa
Kidda fyrir að stela
sér tveimur pönnu-
kökum.
Þegar ég rifja
upp árin okkar sam-
an þá er þetta bara ein af fjöl-
mörgum minningum sem koma
upp í hugann, en Þorláksmessu-
kaffi hjá ykkur afa Kidda var
ómissandi hefð yfir jólin þegar ég
var lítil. Árin eru orðin talsvert
mörg síðan afi kvaddi okkur, en
þó finnst mér alltaf svo stutt síð-
an. Nú ert þú farin til hans og ég
veit að hann er feginn að sjá þig.
Það er með söknuði en fyrst og
fremst þakklæti sem ég kveð þig í
dag.
Þakklæti fyrir árin okkar sam-
an og þá ást, hlýju og kærleik
sem alltaf var hjá þér að finna.
Þakka þér fyrir allt, amma
mín, þú kannski knúsar afa
Kidda frá mér.
Helga Dögg Jónsdóttir.