Saga - 2009, Qupperneq 17

helgisgæslu. Þá hef ég haft áhuga á að nýta upplýsingatækni sem
mest og best og tekið ákvarðanir um landskerfi bókasafna, ókeypis
þjóðaraðgang að gagnagrunnum og margt annað sem markar sögu -
leg þáttaskil. Á vettvangi Þingvallanefndar hef ég verið þátttakandi
í sögulegri breytingu á öllu aðgengi að þjóðgarðinum og skráningu
Þingvalla á heimsminjaskrá UNeSCo.
Guðrún Helgadóttir, alþingismaður 1979–1995 (Alþb.) og 1999
(Óh.)
Flestu heiðarlegu fólki er vísast annt um orðstír sinn og vill að sín
verði minnst sem góðrar og gagnlegrar manneskju sem ekki gerði
veröldina verri en hún var. Söguleg arfleifð og eftirmæli fólks sem
reynir að lifa þannig ætti ekki að valda neinum kvíða.
Hugur stjórnmálamanna til sögulegrar arfleifðar og eftirmæla
er flóknari. og auðvitað eru stjórnmálamenn eins ólíkir og þeir eru
margir. Störf þeirra eru einnig ólík öllum öðrum störfum á ýmsan
hátt. Þau geta verið annasöm og slítandi, en það eru forréttindi að
vera fulltrúar fólksins í æðstu stofnunum samfélagsins. Þau eru
ekki einungis fjárhagsleg, sem þau eru vissulega, hvað sem hver
segir, heldur fullnægja völdin og virðingin sem þeim fylgja líka
hégómagirnd fólks með veikburða sjálfsvitund. Það fólk finnur fót-
festu á hinum bónuðu gólfum. Þessi forréttindi vilja menn ógjarn-
an missa. Slíkir einstaklingar eru hættulegir hverju samfélagi. og
hættulegastir sjálfum sér. Þeir hirða í engu um hagsmuni almenn-
ings, hvorki til langs né skamms tíma, og hugsa um það eitt að
koma sér í mjúkinn hjá þeim sem eins er ástatt um en lengra eru
komnir á óravíðum vegi blekkinga og svika.
Svar mitt varðandi afstöðu mína til eigin eftirmæla er þetta: Ég
hef aldrei þurft á því að halda að skríða fyrir neinum, allra síst mér
vitlausara fólki. Ég setti mér hins vegar mjög snemma það mark -
mið að reyna að bæta heiminn eftir mætti (og stundum meiri mætti
en ég bjó yfir!) og einnig að enginn skyldi nokkurn tíma fara fátæk-
ari af mínum fundi. Ég hugsaði aldrei um hvað óbornum Íslend-
ingum kynni að finnast um gjörðir mínar þegar þar að kæmi. Ég
tók þær ákvarðanir sem mér fundust réttar hverju sinni og gat ekki
annað, fremur en Lúther sálugi, enda hafði ég undirritað eið þar
um þegar ég tók sæti á þingi. Ég kvíði því engu um sögulega arf-
leifð og eftirmæli, enda sannfærð um eigið ágæti á hvaða gólfi sem
ég geng.
sjálfsköpun sögulegrar arfleifðar 17
Saga vor 2009 UMBROT NOTA-1:Saga haust 2004 - NOTA 5.5.2009 15:51 Page 17