Saga - 2009, Qupperneq 23

sem sagði gildum karlveldisins stríð á hendur og vildi endurskoða
kynjakerfið frá grunni. Hvað sjálfa mig varðar skynjaði ég mig sem
hluta af hreyfingu, jafnframt því að beita mér fyrir því sem höfðaði
sérstaklega til mín. Þau málefni, t.d. menntun, mannréttindamál og
ástandið á Austur-Tímor sem ég var beðin um að taka upp á mína
arma, hugsaði ég út frá stað og stund en ég minnist þess ekki að ég
hafi leitt hugann að því hvernig mín yrði minnst í stjórnmálasög-
unni eða að ég hafi hikað við einhverjar ákvarðanir vegna þess að
einhverjum myndi ekki líka það eða að það kynni að líta illa út í
framtíðinni — eða þá vel. Ég sagði mig úr þjóðkirkjunni vegna þess
hve ósátt ég var við prófasta landsins, sem tóku afstöðu með vald-
inu gegn sóknarbarni eins og ég túlkaði það. Ég sagði mig úr þing-
flokki kvennalistans vegna þess að mér fannst hann kominn inn á
ranga braut. Hvort tveggja var mjög erfitt, en mér fannst mikil-
vægast að standa við mína sannfæringu hvað sem hver segði í
nútíð eða framtíð. Mínar áherslur byggðust á hugsjónum femín-
ismans og ég vona að störf mín að stjórnmálum endurspegli það.
Sigríður Dúna Kristmundsdóttir, alþingismaður 1983–1987
(Kvennal.)
Mér er minnisstætt að þegar ég sat á þingi, fyrir meira en tuttugu
árum, var tilhugsunin um sögulega arfleifð kvennalistans mér oft
ofarlega í huga. Við kvennalistakonur höfðum stundum á orði í þá
daga að við værum með „fjöregg í höndunum“ og áttum þá við
fjöregg kvennabaráttunnar. okkur var mikið í mun að skila því
óbrotnu áfram til komandi kynslóða og því ljóst að við vorum vel
vitandi um sögulega arfleifð starfa okkar og að það mótaði þær
ákvarðanir sem við tókum.
Þar sem stjórnmálastarf er borið uppi af einstaklingum fer ekki
hjá því að hver og einn hefur sín persónulegu áhrif á stjórnmálin;
söguleg arfleifð einstaklinga hlýtur því að koma til álita þegar rýnt
er í stjórnmálasöguna. Hvort stjórnmálamenn hugsi yfirleitt mikið
um sögulega arfleifð sína sem einstaklinga er ég ekki dómbær um.
Ég er þess hins vegar fullviss að þeir hætta ekki að vera einstak-
lingar við það að verða stjórnmálamenn. Það verður því að gera ráð
fyrir að stjórnmálamenn, sem aðrir, hugsi um þau eftirmæli sem
þeir fá af störfum sínum enda í fullu samræmi við fornan íslenskan
hugsunarhátt: „orðstír deyr aldregi …“.
sjálfsköpun sögulegrar arfleifðar 23
Saga vor 2009 UMBROT NOTA-1:Saga haust 2004 - NOTA 5.5.2009 15:51 Page 23