Breiðfirðingur - 01.04.1954, Síða 80

70
BREIÐFIRÐINGUR
hann vegna hvítu stígvélanna. í sömu svipan missti ég einn-
ig fótanna á hálli og brattri skipshliðinni.
Vissi ég svo naumast af mér, nema ég greip til sunds og
rakst bráðlega á eitthvað, sem flaut í sjónum. Reyndist það
vera grindin af spilinu. Hélt ég mér þar á floti um stund,
en kom þá auga á nótabátinn. Þangað synti ég, og voru þar
þegar nokkrir félaga minna, þar á meðal skipstjórinn, sem
dró mig inn í bátinn. Þóttist ég nú hólpinn um stund. Og
nú fyrst vannst tími til að átta sig. En þótt ótrúlegt megi
virðast hafði ég ekki orðið hræddur eða gripinn angist. All-
ur kraftur sálar og líkama fór til þess eins að bjarga sér,
ef nokkur kostur yrði. Sú viðleitni virðist bera bæði hugsun
og tilfinningar ofurliði. Eg var dofinn á fótum, en annars
ekki mjög kalt, þótt ég væri svo snöggklæddur, eins og áður
er sagt.
Ekki er hægt að segja, að útlitið væri gott, þótt í bátinn
væri komið. I honum var ekkert annað en snurpivírarnir.
Allt annað, svo sem farviður og stýri hafði verið tekið um
borð í skipið til að létta bátinn, meðan skipið rak um kvöld-
ið. Nú átti að reyna að lengja aðra bátsfestina með snurpi-
vírnum, svo að báturinn drægist ekki í kaf, er skipið sykki.
En til þess þurfti að losa aðra festina, sem báturinn var
festur með, og halda svo í hina, meðan bætt yrði við vír-
unum. En í einhverju ofboði eða misskilningi á skipun
skipstjórans voru báðar festarnar leystar, og áður en varði
rak bátinn hratt frá hinu sökkvandi skipi beint út fjörðinn
út í myrkrið, storminn og freyðandi löður á skerjum og
boðum.
Nú gat enginn mannlegur hugur eygt von né björgun
framar. En vitund mannsins er ótrúlega þolin. Eitthvað gat
enn orðið til hjálpar. Verstur var kuldinn og það að hafa
ekkert í höndunum, sem til hjálpar yrði og stjórnar á bátn-
um. Allt, sem við gátum gert, var að ausa bátinn með stíg-
l