Skírnir - 01.09.2012, Qupperneq 29

RITGERÐIR
EINAR KÁRASON
Njálssaga og íslendingasaga
Sturlu Þórðarsonar
i
Fyrir tæpum tveimur árum skrifaði ég lítið káserí og birti í Tíma-
riti Máls og menningar, um það hvort Sturla Þórðarson (1214-1284)
kunni að vera höfundur Njálssögu, og dró fram ýmis atriði sem mér
þóttu benda sterklega til þess; punktarnir voru, eins og ég gat um,
byggðir að mestu á skrifum og athugunum Matthíasar Johannessen
(1997) um þessi mál. Helsta ástæða þess að ég lagðist í slíkar pælingar
var að ég ætlaði mér að skrifa skáldsögu um Sturlu Þórðarson, og þá
út frá þeirri gefnu forsendu að hann hefði á efri árum skrifað Njálu,
kórónu síns sköpunarverks. Frá því nefndur pistill var skrifaður má
segja að ég hafi haft þessi málefni á heilanum, enda verið að skrifa
skáldsöguna. Eg hugsaði um hvernig maður það hefði verið sem
skrifaði Njálssögu, hvaða lærdóm og reynslu hann hefði verið lík-
legur til að ganga í gegnum til að geta skrifað þannig verk, auk þess
sem ég las margt af því sem skrifað hefur verið um þau málefni.
Eins og fram kom klausunni í TMM hafði ég meðal annars lesið
formála Einars Ólafs Sveinssonar fyrir Njáluútgáfu Fornritafélags-
ins þar sem hann vísar Sturlu á bug sem hugsanlegum höfundi og
byggði á því sem hann taldi kunnáttuleysi um staðhætti í Dölum
vestur, og jafnframt uppgötvun Matthíasar Johannessen um að for-
sendur Einars Ólafs hefðu verið rangar, og að frásögn Njálu um
ferð Gunnars á Hlíðarenda vestur í Dali bendi þvert á móti ein-
dregið til þess að þar hefði Dalamaður verið að verki.
Ég lét þess einnig getið að sumt af því sem „utangarðsmenn“ í
fræðaheiminum hefðu sagt um þessi mál hafi mér fundist bera vott
Skírnir, 186. ár (haust 2012)