Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Síða 54

Ævar Örn Jósepsson
„Ég heyrði hvað Karl sagði,“ sagði hún þurrlega, „og líka hvað hún
sagði sjálf. Hún vildi nú ekki kannast við neitt slíkt, heyrðist mér.“
„Nei,“ viðurkenndi Stefán. „Og ekki Kristín heldur. Konan hans
Marinós, sem Kari sagði að - að hefði líka fengið sinn skerf af at-
hyglinni. En það er ekki þarmeð sagt -“
að hann hafi ekki reynt við þær,“ botnaði Katrín. „Nei.“
„Og við vitum að hann svaf hjá einhverri,a sagði Árni. Katrín og
Stefán kinkuðu kolli. Þótt Geir hefði ekki viljað fullyrða neitt án
frekari rannsókna sagðist hann tiltölulega viss um að maðurinn
hefði haft sáðlát skömmu fyrir dauða sinn, og Hundurinn var búinn
að kveða uppúr með það hvers eðlis stærsti bletturinn á svefnpok-
anum var. „Ekki það, hann gæti náttúrulega hafa, þú veist, sjálfur,
hann gæti -“ Árni seig saman í stólnum. Af einhverjum óskiljanleg-
um ástæðum gat hann ekki komið þessu útúr sér fyrir framan Katr-
ínu. Það kom ekki að sök, þau vissu bæði hvað hann átti við.
„Það er mögulegt,“ sagði Katrín, „en ólíklegt. Það eru fjórar kon-
ur í húsinu, ég reikna með því að hann hafi haft einhverja þeirra
þarna hjá sér í sófanum einhverja stund. Þessi getur kannski sagt
okkur hver það var þegar hann vaknar.“ Þau litu öll á Jónas, sem
sýndi þess enn engin merki að hann mundi vakna í bráð. „Og við
komumst sjálfsagt að því fyrr eða síðar, þótt það skipti svosem
engu höfuðmáli,“ bætti hún við, „því þið hljótið að vita það jafnvel
og ég hver gerði þetta helvíti?“ Þeir horfðu hikandi á hana og hún
starði vantrúuð á móti. „Kommon,“ sagði hún hneyksluð, „Er eitt-
hvað að? Þetta liggur í augum uppi, andskotinn hafi það. Stefán?“
„Tja,“ rumdi risinn vandræðalegur, „jújú, það má náttúrulega
segja að það sé langlíklegast að það sé Marinó ekki satt?“ Árni
kinkaði kolli effir andartaksumhugsun.
„Jú,“ samsinnti hann, „Karl sagði okkur að Mikael hefði verið að
djöflast í honum hálft kvöldið og hin - meiraðsegja Marinó sjálfur
- staðfestu það. Honum og þessum - þessum dauða þarna í horn-
inu. Gera lítið úr þeim um leið og hann kássaðist uppá konurnar
þeirra. Það þarf engan smákraft til að reka svona breddu á bólakaf.
Er hann ekki einhver handboltahetja þessi Marinó? Nautsterkur
andskoti?“ Stefán færðist allur í aukana.
„Jú,“ sagði hann ákafur og leit á Katrínu viðurkenningaraugum.
„Hann er ekki bara einhver handboltahetja,“ útskýrði hann fyrir
52
TMM 2004 • 1