Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Síða 57

Línudans
sjö og að það var ekki blóðdropa að sjá á neinu þeirra,“ sagði hún
óðamála, „og ég er að tala um það, að baðherbergið var fljótandi í
blóði og sletturnar uppum alla veggi. Ég mundi halda að þetta ætti
að duga.“ Hún þagnaði og leit á Stefán, sem reis þunglega á fætur,
tók ofan og hneigði sig djúpt.
„01ræt,“ sagði hann, „Olræt. Farðu, og taktu morðingjann með
þér. Við Árni göngum frá hérna.“ Hann setti húfuna á sinn stað og
brosti dauft. „Þú verður samt að viðurkenna að þessi Stónspæling
var helvíti góð. Óþörf,“ flýtti hann sér að bæta við þegar hann sá
svipinn á henni, „en góð engu að síður, mundi ég segja.“ Katrín
gafst upp.
„Ef þú segir það,“ muldraði hún, snerist á hæli og strunsaði út-
úr stofunni. Stefán leit á Árna, sem enn sat með hendur í skauti og
skildi hvorki upp né niður.
„Hugsaðu,“ sagði hann, óvenju skilningsríkur, um leið og hann
lét sig falla aftur í stólinn með tilheyrandi braki og brestum.
„Gleymdu boltanum í bili, ég veit að það er ekki þitt sérsvið, en
hugsaðu um hitt sem hún sagði.“ Árni hugsaði. Rifjaði upp mynd-
ina af nöktum hugsuðinum á bleiku klósettinu, reyndi að sjá fyrir
sér það sem hafði gerst. Hann hafði ekki átt von á neinu illu, hafði
Geir sagt. Og það var blóð útum allt. En ekki á fötum þeirra sem
þau höfðu talað við... Fökk, hugsaði hann. Auðvitað.
„Það eru bara tvær manneskjur í húsinu sem þekktu Mikael og
eru þaraðauki með föt til skiptanna,“ sagði hann. „Bara tvær
manneskjur. Hin plönuðu jú aldrei að gista.“ Stefán kinkaði kolli.
„Einsog hún sagði, augljóst mál.“ Hann hristi höfuðið. „Ég hefði
átt að kveikja á perunni um leið og ég sá nöfnin á útidyrunum. Hús-
bóndinn hér er Kalli Bergsveins. Kalli Begg. Stundum kallaður Kalli
beggja handa. Jafnvígur á báðar hendur. Skytta. Spilaði í Þýskalandi
í mörg ár, alltaf á þröskuldinum en meikaði það aldrei alveg í lands-
liðið.“ Hann sló derið niður aftur og hristi enn höfuðið, jafnhissa og
hann var pirraður á sjálfum sér. „Þú gerir þér grein fýrir að hún er
tilvonandi yfirmaður þinn er það ekki? Hún Kata?“
„Hvað meinarðu?“ spurði Árni hálfskelkaður, „ert þú að hætta?“
Stefán hristi höfuðið.
„Nei.“ Hann stóð á fætur og hagræddi húfunni á höfði sér. „Nei,
ég er ekki að hætta. Því miður. Segðu Hundinum að leita að blóð-
TMM 2004 ■ 1
55