Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Blaðsíða 81

NEIKVÆÐIÐ I TILVERUNNI OG TÍMUNUM
með einu þungu atkvæði og þremur léttum (hérnamegin, þarnamegin,
hinumegin; efunarlaust; tryggilega, örugglega, lukkulega), sem dreifast
ójafnt um erindið. Um miðbik sama ljóðs segir síðan um hinn dauða:
hvaða klámhögg sem hann er sleginn
af Tímanum
og af Sögunni
af Eilífðinni
og Andartakinu
þá verður hann aldrei dauðari en dauður,
ekki einusinni á jóladag
ekki einusinni á jóladaginn sjálfan ...
Oft kemur manni ,dans‘ í hug þegar lýsa skal hreyfmgunni í ljóði eftir
Sigfús Daðason, og hér stígur skáldið þennan retóríska dauðadans af
mikilli list.41
Hreyfingin í „Þriðja bjartsýnisljóði: um lífið“ líkist einnig dansi:
Lífið er
nákvæmlega skoðað
eins hundkvikindis líki.
Eins hundkvikindis,
já eins lúsugs hundkvikindis líki.
Aftur setja fjögurra atkvæða orðin innan um eins og tveggja atkvæða orð
mark sitt á hrynjandina. Þrjár síðustu línurnar hér minna í byggingu á
upphaf Öskudags Eliots:
Because I do not hope to turn again
Because I do not hope
Because I do not hope to turn
- línur sem lengi sungu í eyrum Jóns Óskars.42 Ásamt endurtekningu er
stílbragðið ávarp (gr. apostrofe) hér í öndvegi:
Aumi hundsræfill!
Nú verður þér loksins kennt að halda kjafti.
Nú skal þér verða sigað! Nú skaltu gjamma!
[-.]
Ótótlega kvikindi! Skríddu!
Flaðraðu! Veltu þér á hrygginn!
Hámarki nær hinn retóríski dans í fýrsta og þriðja ljóði, en annað og
sjötta ljóð byggjast í meginatriðum á sömu aðferðum.
TMM 2004 ■ 1
79