Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Side 127

Sá sem hefur hitt Woland verður ekki samur eftir
Elma Lísa Gunnarsdóttir og Margrét Vilhjálmsdóttir í hlutverkum Natösju og
Margarítu.
Strax í upphafsatriði sýningarinnar verður ljóst að á leikgerðinni og
skáldsögunni er afgerandi munur hvað varðar nálgunina við Woland og
púka hans. Búlgakov gerir skýran greinarmun á þeim veruleika sem hin-
ir ráðvilltu og bældu sovétborgarar búa við annars vegar og óheftu frelsi
Wolands hins vegar, en þessir tveir heimar renna að miklu leyti saman í
einn í leiksýningunni svo að erfitt verður að greina skýr mörk á milli
þeirra. Þetta finnst mér slæva heildaráhrif sýningarinnar og deyfa ádeilu-
mátt hennar. Þannig eru gervi og leikstíll til þess fallin að ljá sýningunni
allri skrípalegan blæ, jafnvel svo að búningur Wolands er „hversdags-
legri“ en afkáralegt trúðsgerfi Berliosar, þess sem fyrstur verður var við
svartagaldursmátt Wolands.
Þessi áferð helst á sýningunni út í gegn og inn- og útgöngur mikillar
lúðrasveitar verða til að festa enn í sessi þann skilning áhorfandans að allt
það sem við sjáum sé í raun eitt sjónarspil. Þessi sirkus, studdur af vand-
aðri tónlist Margrétar Örnólfsdóttur í prýðilegum lifandi flutningi, er
skemmtilegur og á köflum bráðfyndinn, enda varla mögulegt annað þeg-
ar saman kemur texti Búlgakovs og lipur sviðsetning leikstjórans Hilm-
ars Jónssonar, en hárfín ádeila skáldsögunnar vill týnast í lúðraþytnum.
Búningar bæði manna og púka eru vissulega skrautlegir og off falleg-
TMM 2004 • 1
125