Tímarit Máls og menningar - 01.09.2004, Síða 10

Þórbergur Þórðarson
uðust, þeirra Unuhús í stórborginni, það er þetta sem sker úr um fram-
gang þeirra sem annarra eftir dauðann, en ekki hitt, hverju menn trúa
eða trúa ekki. Þess vegna ræð ég þér til að reyna að vinna bug á þeirri
áráttu að spyrja fólk sem þú átt tal við í Morgunblaðinu: Trúirðu á Guð?
Slíkt er pupu. Þess í stað áttu að spyrja: Heldurðu Unuhús? Það er allt og
sumt. Þetta ætti ég, ambassador Sumarlandsins að vita, þó að forstöðu-
maður áfengisverslunarinnar á íslandi hafi, sakir fávísi sinnar, ekki viljað
selja mér áfengi með ambassadoraverði, af því að mig vanti pappíra upp
á embætti mitt. Hvenær í mannkynssögunni hafa embættismenn guð-
dómsins haff pappíra? Pappírarnir eru komnir neðan að, þar sem hver
situr um annan sem svikara.
Steinunn hafði útvegað okkur herbergi í námunda við sig áður en hún
fór á spítalann. Hún hlakkaði alltaf til komu okkar og hafði skemmtun af
að ég spreytti mig á að sannfæra hana um líf eftir dauðann. En hún var
ein af þeim sem hrökk alltaf til baka frá því litla sem ávannst. Herbergið
reyndist að vera hjá einni ekkjufrú, greindri vel og ekki lausri við lífs-
skilning, því að hún hafði lært nokkuð í Esperanto. Þarna höfðum við
þak yfir höfði þessa þrjá daga sem við stönsuðum í Kaupmannahöfn.
Þá daga var ég kreistur og kraminn af þungum og óyfirsjáanlegum
áhyggjum. Nú stóð fyrir dyrum langt og mæðusamt ferðalag suður í
heitu löndin, þar sem allar æðar standa á blístri af upphitun lofts og sólar,
í járnbrautarlest sem skekur upp alla vessa líkamans. Það er sitthvað sem
hent getur aldrað fólk í slíkum aðstæðum. Enginn skyldi lítilsvirða blóð-
tappann, ekki heldur heilablóðfallið og því um síður hjartaslagið. Ég var
að taka á öllum mínum kröftum til þess að hlífa aumingja Margréti við
að spyrja hana: Hvað ætlar þú að gera ef yfir mig skyldi þyrma blóðtappa,
heilablóðfalli eða hjartaslagi? Láta hola skrokknum niður úti í löndum,
ef áfallið skyldi slá mig dauða? Leggja hann inn á spítala, máski til langrar
legu, ef ekki yrði bráður dauði? Þú að fara heim? Eða að verða eftir hjá
mér? Ekki yrði neitt af þessu okkur að kostnaðarlausu. Það er mikil lotn-
ing borin fyrir peningum í útlöndum, enda peningar þar nokkurs virði.
Ég var búinn að hugsa mér hvað ég ætlaði að gera ef Margrét yrði fyrir
kallinu. En ég vildi ekki varpa skugga á skemmtun Margrétar af ferðalag-
inu og rembdist við að þegja. Hún sýndist vera örugg.
Út í þennan næstum fyrirsjáanlega dauða runnum við af stað úr
Höfuðbanagarðinum kl. 4.17 síðdegis. Við fengum svefnvagn, því að
Ferðaskrifstofa ríkisins hafði skipulagt ferð okkar þegar í vetur. En emb-
ættismenn Adda gamla gleymdu ekki að rífa okkur tíðlega upp á rass-
inum, og svo fórum við að hanga í sætum okkar, hristast, skakast, skæl-
ast, vindast til og frá og rykfalla um endalausa flatneskju þar sem enginn
8
TMM 2004 • 3