Tímarit Máls og menningar - 01.09.2004, Qupperneq 48

Eiríkur Örn Norðdahl
þeir muna eftir að var teflt fram af kennurum þeirra í menntaskóla og
háskóla: þ.e. hið innhverfa, hnitmiðaða, myndvísa Ijóð. Þessi kreppa lesturs-
ins er alls staðar fyrir hendi, nema kannski helst í þeim löndum þar sem
söngurinn er enn þá raunverulegt element íþjóðlífinu.9
„Ertu að gera at í mér? Bera lesendur ábyrgðina? Og skáldið sleppur?
Skáldið gott en lesandinn ekki læs ... skrifar skáldið þá ekki ólæsilegan
texta? Er notendaviðmót ljóðsins ekki bara ónothæft? Eitthvað sem
ómögulegt er að vinna á, nema maður leggi á sig að mennta sig í ljóðlist?
Og hvað þá með plebbann? Á hann að skilja hvað þú ert að tala um? Er
hægt að afplebba plebba sem fær ekki að vera með í samræðunni?"
Verk sem er skilið um leið og það kemur útfyrir jól er dautt eftirjól.
Og verk sem er skilið afhöfundinum er dautt.
Og verk sem er skilið aflesandanum er dautt.
Og sannleikurinn verður ekki skilinn.
Og allt sem er skilið er dautt.'0
Skaldid appears to be offhne.
Það fór. Skáldið aftengdist. Lokaorðið var ‘dautt’. Og mér fannst það ein-
hvern veginn táknrænt. Skáldið hafði af mér síðasta orðið, af eintómri
frekju, og valdi til þess þetta orð: dautt - til að ljúka samræðunni. Við
hlið mér fjarar lífið úr Ljóðinu, óskiljanlega, og ég velti því fyrir mér
hvort lífið felist í því að deyja á órannsakanlega vegu. Líf einstaklings er
aldrei nokkurn tímann jafn áþreifanlegt og rétt í þá mund sem hann er
að hrökkva upp af. Aldrei er því veitt jafn mikil eftirtekt og einmitt í
andarslitrunum.
Langar mig í föðurmorð? Jafnvel mjög vanhugsað föðurmorð? Að
sópa hefðinni undir teppið, og fara að leika mér eins og fullorðinn
maður, frekar en barn sem enn býr í foreldrahúsum?
Fyrir utan gluggann stendur læknirinn og horfir á mig bænaraugum,
hvort ég vilji ekki taka úr lás. Stundum finnst mér þessi mannúð standa
okkur fyrir þrifum. Þessi ljóðúð, þessi eilífi velvilji við lélegan kveðskap.
Að bókadómar hljómi upp á að Eyjólfur hressist vonandi, eða að skáldið
eigi eftir nokkurn þroska... eða hvað það er. Ég vil frekar vera kallaður
skuggaboxari, en ungskáld. Að vera ungskáld er að vera ekki tekinn alvar-
lega. Að vera hálfskáld. Táningur. Ekki fyllilega með. Að vera kallaður
9 Kristján B. Jónasson
10 Steinar Bragi
46
TMM 2004 -3