Skessuhorn - 16.12.2020, Síða 80

MIÐVIKUDAGUR 16. DeseMbeR 202080
Þau eru jólabörn fram í fingur-
góma, hjónin Þorsteinn Jakobs-
son og Rosario Glaraga Dungog
sem búa í Ólafsvík. Heimilið er
orðið fagurlega prýtt jólaskrauti
og handbragð frúarinnar leynir
sér ekki þótt eiginmaðurinn seg-
ist reyna að vera liðtækur og hjálpa
til. en þau hafa einnig fengið ýmis
verkefni til að takast á við í lífinu,
sem sum hver hafa tekið á. Á Co-
vid tímum er mætt með grímu og
sprittflösku upp á vasann til að taka
spjall. ekki var heilsað með handa-
bandi upp á gamla mátann en oln-
bogar notaðir í staðinn.
Ólíkur uppruni
Hjónin Rosario og Þorsteinn
koma úr sitthvoru heimshorn-
inu en kynnast í Ólafsvík. Hún
kom frá Filippseyjum til að fara í
vinnu hjá vinkonu sinni í Fiskiðj-
unni bylgju, þetta var árið 1990.
Hann kom frá skagaströnd og ætl-
aði ekki að stoppa lengi. en hvor-
ugt hefur farið til langdvalar síð-
an. Þorsteinn var kvæntur annarri
konu er hann flutti til Ólafsvíkur
og hóf störf í Fiskiðjunni bylgj-
unni, hvar hann kynntist Rosar-
io ögn. „Ég og mín fyrrverandi
kona komum hingað til að vera í
ár. Henni leiddist alla tíð í Ólafsvík
og flutti eftir fjögur ár í burtu en
ekki ég, svo við skildum að skipt-
um. Á þessum tíma var töluverð-
ur hópur fólks frá Filippseyjum að
vinna í bylgjunni. Þá fannst mér
þau öll eins, en það breyttist nú
svo þegar ég fór að kynnast þeim,“
segir Þorsteinn og brosir. Það var
síðan 1997 að þau hittust að nýju
í Reykjavík; Rosario og Þorsteinn,
sem varð til þess að þau rugluðu
saman reitum og giftu sig 1998. Í
hjúskapinn kom Rosario með eina
dóttir sem er afar náin Þorsteini og
hann kom með þrjú börn. saman
eiga þau svo einn son.
Brúðkaupið
Það var þeim til mikillar gleði
að foreldar Rosario gátu mætt í
brúðkaupið. Þau lögðu á sig langt
ferðalag frá Filippseyjum til að
mæta. systur Rosario búa á Íslandi
svo hluti af hennar fjölskyldu gat
verið viðstödd. „Það er mikilvægt
að geta glaðst með sínum á svona
hátíðisdegi,“ segir hún með blik
í auga; „ég var afar hamingjusöm
að fólkið mitt gat komið. Núna
er faðir minn orðinn gamall mað-
ur og móðir mín býr ekki lengur í
gamla þorpinu okkar, svo það var
gott að þetta gat gerst.“
Suðræna blóðið
og fiskvinnsla
Hjónin settust að í Ólafsvík og Ros-
ario fór aftur að vinna í bylgjunni.
Það reyndist íbúanum frá sunnan-
verðum hnettinum erfitt. „Mér var
alltaf kalt og ég var alltaf veik, segir
Rosario. „Það var erfitt fyrir mig að
standa svona í kuldanum og vinna
við flökun eða snyrtingu á fiski. Það
var farið að hafa veruleg áhrif á líð-
an mína. Við ákváðum því að ég
myndi prófa að fara í aðra vinnu. Ég
sótti um á mörgum stöðum en fékk
hvergi neitt að gera. bylgjunni var
alltaf lokað í júlí og ég fór að heim-
sækja systur mína í Reykjavík. Við
vorum að ræða ýmsa atvinnumögu-
leika, þegar hún spyr hvort ég gæti
hugsað mér að vinna á Droplaugar-
stöðum sem er hjúkrunar- og dval-
arheimili fyrir aldraðra. Ég talaði
við forstjórann og mátti bara mæta
strax,“ segir Rosario brosandi, „ég
ætlaði nú bara að vera í ár, en þar
er ég nú enn. Þorsteinn viðurkenn-
ir að hann hafi ekkert verið hrifinn
af hugmyndinni fyrst. en svo hafi
hann séð að hún yngdist um mörg
ár við að skipta um atvinnu. „Og í
raun skildi ég þetta vel,“ segir Þor-
steinn; „ ég var lengi á frystitog-
ara sjálfur, nú var ég bara kominn
hinum megin við borðið. Við feðg-
ar erum hér heima virku dagana
en Rosario kemur alla jafnan aðra
hverja helgi.“
Farið í nám
Rosario líkaði það vel í vinnunni að
hún ákvað að fara í nám. „Ég fór og
lærði félagsliðann og vinn núna við
það ásamt umönnun. Til að byrja
með var ég hjá systrum mínum til
skiptist, en ég á tvær systur sem búa
báðar í Reykjavík, eftir því hvort ég
var að vinna kvöld- eða dagvakt.
en svo keyptum við okkur íbúð
í Reykjavík.“ Þorsteinn bætir við
að fyrst hafi þau keypt sér stúdíó-
íbúð en það hafi verið hálf ómögu-
leg. „Það fór allt á annan endann í
íbúðinni þegar við feðgar komum
í heimsókn,“ segir hann brosandi.
Lausnin var því að kaupa stærri
íbúð sem þeim finnst hafa verið
happagjörningur.
Fiskiðjan Bylgjan
eins og fram hefur komið réði Þor-
steinn sig til bylgjunnar við kom-
una til Ólafsvíkur og þar starf-
ar hann enn, þótt farið sé að stytt-
ast í að hann verði sjötugur. Hann
segist hafa verið seldur tvisvar
með fyrirtækinu, sem heitir annað
í dag. „Mér gengur hins vegar illa
að breyta nafninu svo ég tala enn
um bylgjuna. Ég er í grunninn bú-
fræðingur, fór síðan og lærði bif-
vélavirkjun en hef mest unnið við
smíðar og þá helst úr rústfríu stáli
síðustu árin. Ég náði mér einnig í
vélstjóraréttindi síðar. svo ég hef
verið gjaldgengur á sjó og í landi en
finnst mest gaman að smíða. Í bíl-
skúrnum á ég svolítið að leikföng-
um svona fyrir gamla vélstjóra og
þar dunda ég mér við smíðar, þegar
ég er ekki að gera eitthvað annað.
Það gefur mér mikið. Ég vinn ekki
lengur fulla vinnu og lít ekki lengur
á mig sem fastráðinn starfsmann.“
Gistiaðstaðan
Þorsteinn segir brosandi að venju-
lega sé Rosario ekki fyrr kom-
in inn úr dyrunum heima, en hún
sé farin að þrífa. „Við feðgarnir
erum víst ekki alveg nógu flinkir í
þessu.“ „Þeir eru ekki að gera þetta
nógu vel,“ skýtur hún inn í hlæj-
andi. Hann bætir við að þau hafi
rekið gistiþjónustu á neðri hæð-
inni í nokkurn tíma. „Og þar gat
ég sannarlega þrifið eins og hún
vildi, allt tandurhreint frá toppi til
táar. Kannski hefur það verið vegna
þess að þar var ekki eins mikið af
skrautmunum.“ Gistiheimilið rak
Þorsteinn frá árinu 2015 til 2020,
þá skellti hann í lás. „Þetta gekk vel
hjá okkur til að byrja með. en eftir
árið 2017 sá ég kúrfuna fara niður á
við. Það voru svo margir komnir í
svipaða starfsemi að arðurinn varð
ekki eins mikill. Við gátum hýst
allt að tíu manns í einu, en buðum
bara upp á gistingu. en með kúrf-
una á niðurleið var eina vitið að
loka þessu. Ég viðurkenni alveg að
svona starfsemi er gríðarlega bind-
andi. Við fórum ekkert. Þannig að í
fyrsta sinn í sumar fórum við hjónin
í sumarfrí. en þetta var skuldlaust
þegar við hættum starfseminni, svo
við göngum sátt frá borði.“
Fjölskyldan
eins og fram hefur komið eiga þau
hjón samtals fimm börn, þar af einn
son saman. Fjölskyldan er stór og
náin. sonurinn sem þau eiga saman
greindist með einhverfu ungur að
árum. „Það var eitt enn verkefnið
sem lífið færði okkur að læra á það,
segir Þorsteinn. „Það er nú svo að
enginn veit hvað rekur á fjörurnar
í þessu lífi. Við fengum þetta verk-
efni sem á stundum hefur verið erf-
itt en á sama tíma gefandi og kennt
okkur margt. Ég held að það auki
skilning, æðruleysi og víðsýni for-
eldra að eignast barn sem á ein-
Lífið færir fólki margvísleg verkefni
Rætt við hjónin Rosario Glaraga Dungog og Þorstein Jakobsson í Ólafsvík
Hjónin Rosario Glaraga Dungog og Þorsteinn Jakobsson á heimili sínu í Ólafsvík. Ljósm. bgk.
Fjölskyldan á jólum. Þorsteinn, synirnir Þröstur Ránar og Jakob, Rosario og Dalrós. Ljósm. úr einkasafni.