Skessuhorn - 16.12.2020, Síða 91

MIÐVIKUDAGUR 16. DeseMbeR 2020 91
um þetta samt. en þeir tóku þarna
gírókompás úr vélinni og fóru með
hann,“ segir snorri.
Gerðu vagn undir vélina
Þegar flugbjörgunarsveitin var far-
in aftur niður af jöklinum ákváðu
snorri og sveitungar hans að ýta
vélinni af stað niður jökulskallann
að urðinni. „Við tókum mótor-
inn af henni og settum í framsæt-
in og ýttum vængjunum af stað og
svo ýttum við vélinni á undan okk-
ur. Þetta var auðvelt því hún rann
bara eins og snjóþota nánast. Vél-
ina skildum við svo eftir við jökul-
jaðarinn og héldum heim. Þá fór-
um við að hugsa hvernig hægt væri
að klára dæmið. snorri á sturlu-
reykjum smíðaði vagn undir vél-
ina. Okkur þótti hann nú þurfa að
vera mótorknúinn og niðurstað-
an var að smíða fjögurra hjóla vagn
sem hægt væri að stýra að aftan og
festa við garðtætara að framan sem
knúði hann áfram. Vagninn smíð-
aði snorri í bútum svo hægt væri
að fljúga með hann yfir jökulinn og
henda niður við flakið. efnið í far-
artækið var að hluta til fengið úr af-
lögðum Fíat bíl frá Unni Hagalín.
svo var farið í björgunarleiðangur-
inn. Við fengum garðtætara að láni
frá benna í sólbyrgi og héldum af
stað með hann upp. Tætarinn gat
ekki gengið á spöðunum upp skrið-
una því hún var svo brött svo við
bundum í hann band og einn fór á
undan og togaði. sá sem var með
bandið hrasaði og það kom slaki
á bandið svo það fór í spaðann á
tætaranum. Þetta beygði tætarann
eitthvað og það slitnaði reim,“ seg-
ir snorri. Þeir ákváðu samt að halda
ferðinni áfram og náðu að rétta tæt-
arann aðeins við og fundu nýja reim
í flugvélaflakinu sem smellpassaði í
tætarann svo hægt var að nota hann
og var þetta fyrsta vélknúna tækið
til að keyra á eiríksjökli.
Fengu óvænta aðstoð
Þegar upp var komið með tætarann
settu þeir vagninn saman og festu
tætarann við framhjól hans. „Þeg-
ar við vorum að þessu öllu sjáum
við tvo menn koma labbandi ofan
af jökli, menn sem við þekktum
ekkert. Þeir áttu bílinn sinn ofan
við surtshelli og við töldum þeim
trú um að þeir yrðu mikið fljótari
ef þeir myndu hjálpa okkur og fá
svo far að surtshelli. en ævintýrið
okkar tók alla nóttina og mennirn-
ir hefðu verið löngu komnir í bíl-
inn hefðu þeir bara gengið þang-
að,“ segir snorri og brosir. „en þeir
hjálpuðu okkur og við komum flak-
inu á vagninn og keyrðum niður að
brúninni á stallinum, sem er um
þriggja kílómetra leið. Þá var þessu
svo slakað niður í böndum að jepp-
unum okkar. Þar komum við flak-
inu á kerru og keyrum svo af stað
niður en þarna var kominn morg-
un. Félagar okkar sem við hittum á
jöklinum sofnuðu um leið og þeir
settust í aftursætið á bílnum hjá
mér. Við keyrðum niður með strút,
ég á undan og svo snorri og steini á
Willys jeppa sem snorri átti. Þegar
við komum niður við strút þurftum
við að fara í gegnum hlið og ég fer
út og opna og keyri svo bara af stað.
Það er ekki fyrr en við erum komn-
ir niður undir Kalmanstungu sem
ég sé að Willysinn kemur ekki. Þá
höfðu snorri og steini steinsofn-
að þegar ég fór út að opna hliðið
og þegar þeir vöknuðu var bíllinn
í gangi, hliðið opið og ég farinn,“
segir snorri og hlær. „Menn voru
orðnir ansi þreyttir þarna,“ bætir
hann við.
Fyrst og fremst
ævintýramennska
Aðspurður segir hann ætlunina
hafa verið að selja það sem var not-
hæft úr flakinu og láta björgunar-
sveitina njóta góðs af því. „en ein-
hvern veginn fór þetta nú allt út á
milli fingra okkar og peningalega
séð var engin útkoma. en þetta var
gaman og það var nóg borgun fyr-
ir okkur. Fyrir það fyrsta var gam-
an að gera það sem búið var að
segja að væri ekki hægt. Það höfðu
margir sagt að það væri útilokað að
ná vélinni þarna niður. Þetta var
fyrst og fremst ævintýramennska
hjá okkur. Þeir eru líka allir flug-
vélamenn strákarnir sem fóru með
mér í þessa ferð, svo þetta var líka
bara áhugamannaleiðangur,“ seg-
ir snorri og hlær. „Á þessum tíma
var mikill uppgangur í einkaflug-
inu í borgarfirði. einn af þessum
flugvélamönnum í sveitinni á þess-
um tíma var einmitt benni í sól-
byrgi, sem átti garðtætarann. Nóni
á sturlureykjum og hann flugu yfir
okkur þegar við vorum að brasa
þetta og hentu niður gosi og Prins
póló kassa. Það var svo merkilegt
að hvert einasta súkkulaðistykki fór
úr bréfinu við að hendast úr vél-
inni. Þetta var svona ægilega gyllt-
ur og fallegur pappír sem sveif
þarna yfir okkur og í sólarljósinu
var þetta eins og flott flugeldasýn-
ing,“ segir snorri. „súkkulaðistykk-
in stungust svo bara niður í snjóinn
en við fundum nokkur sem við gát-
um étið.“ Aðspurður segir snorri
þá félaga aldrei hafa verið í neinum
vafa um að þeir myndu ná vélinni
þarna niður. „Það var aldrei spurn-
ing um hvort heldur hvernig,“ seg-
ir hann. „Þetta tók alveg á okkur en
við komumst allir heilir heim, fyr-
ir utan sólbrunann á bakinu á mér,“
segir hann og hlær. „Þetta var erf-
iður leiðangur en skemmtilegur.
en ég gat líka sagt það að ég hef
farið þrisvar upp á eiríksjökul, allt
í sömu vikunni og ég þarf aldrei að
fara þangað aftur, ég er alveg búinn
með það,“ bætir hann brosandi við.
Eftirmálar
„svo urðu reyndar eftirmálar. Ann-
ar bretinn taldi sig hafa keypt vél-
ina af tryggingafélaginu, sem
reyndist ekki rétt. en hann kom
nokkru seinna og ætlaði að fá eitt-
hvað tæki úr vélinni. Flugmála-
stjórn vissi að hann væri á leiðinni
að Húsafelli og sendi lögregluna á
staðinn. Hann lagði nefnilega of-
uráherslu á að fá tæki sem tengd-
ist eitthvað sjálfstýringunni. en það
var límmiði á því sem sagði að tæk-
ið væri ekki í lagi. Mönnum þótti
það afskaplega skrýtið að hann væri
að fljúga alla leið frá bretlandi til að
sækja ómerkilegt tæki sem væri ekki
einu sinni í lagi. Ég held að það hafi
verið grunur um að fíkniefni væru í
tækinu en það var flutt suður og það
opnað í viðurvist lögreglu. Það var
svo ekkert í þessu tæki og maður-
inn sennilega bara snarruglaður að
ásælast það,“ segir snorri og hlær.
„Hann var líka eitthvað reiður yfir
því að við hefðum eyðilagt vélina.
Hann sagði að það hefði ekki ver-
ið neitt mál að festa vængina á hana
og fljúga henni af jöklinum. Þetta
var nú bara þvæla, enda vélin hand-
ónýt, auk þess sem flugbjörgunar-
sveitin hafði sagað hana alla meira
og minna í sundur til að ná þeim
úr henni,“ segir snorri. en hvar er
flakið í dag? „Það fór held ég meira
og minna í ruslið. „en mótorinn úr
vélinni er sennilega enn í vél í dag,
listflugvél í Reykjavík. björn Thor-
oddsen keypti hann af okkur og við
fengum í staðin lórantæki sem var
nú ekki mikils virði. en það voru
held ég engin önnur verðmæti sem
komu úr þessu öllu saman,“ segir
snorri Jóhannesson að endingu.
arg
Að lokum var vélinni slakað niður að bílunum.
Hér er búið að ná vélinni niður af jöklinum og koma henni á kerru.
Það var kominn morgun þegar haldið var af stað heim.
Hér var flugbjörgunarsveitin komin upp á jökulinn en Snorri hljóp upp til að ná til
vélarinnar á undan þeim.
Hér sést hversu bratt var niður síðasta spölinn.
Það var blíðskaparveður á jöklinum.