Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1959, Blaðsíða 196

1959
— 194 —
hann og allt heimilið, og stafaði af
því mikil sýkingarhætta fyrir alla,
sem kæmu nálægt honum. Talaði hann
enn fremur um leiðslur einhverjar,
sem lægju úr næstu húsum yfir í lamp-
ana í íbúð hans, þar sem fólk fylgdist
með gerðum hans í gegnum leiðslurn-
ar. Ekki mátti opna útvarp á heimil-
inu um hríð vegna þess, hve taugar
hans væru „slappar“. Ranghugmynd-
irnar minnkuðu og hurfu um hrið að
verulegu leyti, en þunglyndið og sjálfs-
ásakanirnar héldust áfram, þar til
hann fór með dóttur sinni til Sanda
í Noregi í einn mánuð sumarið 1958
í júlímánuði. Breyttist ástand hans þá
á þann hátt, að frá þvi að vera þegj-
andalegur, svifaseinn og slappur í
bragði, varð hann mikið talandi, glað-
legur og snöggur i hreyfingum. Jókst
þetta fljótlega þannig, að oflæti urðu
áberandi. Vakti hann þá t. d. heilu
næturnar við samningu kvæða á
spönsku og ensku, og sendi mér m. a.
nokkur eintök af þeim, og ber þar á
óeðlilega miklu hugarflugi og hugar-
róti.
Janúar til aprílloka var hann svo
hjá . . ., en gat ekki haldið því starfi
þá lengur áfram vegna eirðarleysis og
óróa og skorts á einbeitingu. Var hann
því látinn hætta starfi þar. Skömmu
seinna var hann með áform að
fara til Spánar og ætlaði að gefa þar
út bækur, vinna sem fréttamaður við
dagblöð og mörg fleiri áform i svip-
aða átt. Var hann þá um tíma mjög
háspenntur, einkum við tilhugsunina
um að fara einn. Það varð þó úr, að
kona hans, ..., fór með honum til
Spánar, og dvöldu þau þar í rúman
mánuð. Hann ætlaði að fara einn, en
ég taldi það óráðlegt vegna geðveilu
hans og ráðlagði ... [konu hans] að
láta svipta hann sjálfræði til þess að
koma í veg fyrir það, ef ekki væri
hægt að stöðva hann með öðru móti.
í janúar 1960 leit ég 2svar inn til
hans, í seinna skiptið að mig minnir
um 20. janúar. í bæði skiptin var hann
í náttfötum og lá i rúminu í seinna
skiptið. Hann hafði aftur megrazt og
var svolítið rólegri, en varð þó tölu-
vert æstur í seinna skiptið. Af því að
hann hefur tregðazt við að taka meðöl,
sem vænta mátti, að hefðu áhrif til
bóta á geðsjúkdóm hans, og hann
hafði áður fengið raflostmeðferð án
verulegs árangurs, og með því að hann
hafði megrazt svo mjög, að það var
farið að verða honum hættulegt, svo
og vegna framferðis hans á heimili
samkvæmt lýsingu konu hans, taldi
ég heppilegast að biðja um pláss á
Kleppsspítalanum fyrir hann til lækn-
inga og skrifaði vottorð þar að lút-
andi. Tókst mér að fá plássið fyrir
hann þar, en þá tók hann sig til og
fór heiman að frá sér. Hafa síðan ekki
verið aðrar aðgerðir af minni hálfu í
þessu máli, aðrar en þær að spyrjast
fyrir um hann og líðan hans.
Ég álít, að A. J.-son þjáist af geð-
sjúkdómi þeim, sem hringhugasýki
(depressiv-mani) nefnist, og sé hann
oft ekki fær um að ráða gerðum sín-
um. Síðast liðin 5 ár hefur hann i
rauninni verið óvinnufær vegna veik-
indanna með öllu, sem kom greinilega
i ljós, þegar hann vann í ... mánuð-
ina janúar—apríl 1959.“
Læknirinn kom fyrir sakadóm
Reykjavíkur 12. febrúar 1960, og er
framburður hans bókaður á þessa
leið:
„Mættur staðfestir vottorð sín, dskj.
nr. 6—7. Hann tekur fram í sambandi
við dskj. 6, að A. hafi verið orðinn
óþolandi á heimili sínu, og með tilliti
til þess hafi hann talið nauðsyn að
koma honum á hæli. En mættur tekur
fram, að ef sú verði raunin, að A. sé
rólegur þar, sem hann er nú, sé ekki
endilega þörf á að vista hann á hæli.
Mættur segir, að A. hafi verið mjög
greinilega geðveikur þau ár, er mætt-
ur hefur fylgzt með honum. A. er hins
vegar vel gefinn og mjög kurteis mað-
ur og getur á köflum virzt ókunnum
alveg normal. Hann getur þó ekki
leynt geðveiki sinni, þegar hann er
sem verstur.
Mættur telur, að það væri A. mjög
hollt að vera lagður inn á Kleppsspít-
ala, og vonir til að hægt væri að ráða
a. m. k. einhverja bót á sjúkleika hans.
Frá þvi að afskipti mætts af A. hóf-
ust, hefur hann ekkert unnið nema 3
mánuði á árinu 1959.“
Læknirinn kom á ný fyrir dóm 26.