Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1959, Qupperneq 212

1959
— 210
arið, sem ég hefði um tíma gegnt
sjúkrasamlagsstörfum fyrir ... [heim-
ilisjlækni, sem og rétt var, því að
staðgengill hans var ég einn eða tvo
mánuði sumarið 1947 (júni og júli).
Sagðist hún einu sinni hafa komið á
lækningastofu mina vegna meiðsla í
baki eftir byltu, en hún hefði svo
fengið meðferð hjá ... lækni, sér-
fræðingi í gigtarsjúkdómum. Minntist
ég þá, að fundum okkar hafði borið
saman.
Meðan ég dvaldi á heimili frú S.
sálugu umrætt kvöld, fannst mér fas
hennar og látbragð allt með eðlileg-
um hætti, svo og allur hugsanagangur
hennar. Andlitshreyfingar og útlima-
hreyfingar hennar virtust mér eðli-
legar, og kom þar ekkert fram, sem
minnt gæti mig á lömun né eftirstöðv-
ar hennar. Taldi ég hana því alveg
vitandi vits um, hvað verið var að
gjöra á heimili hennar þetta kvöld.
Sem svar við spurningu yðar, herra
hæstaréttarlögmaður, varðandi vottorð
... [heimilisjlæknis, tel ég fráleitt, að
liægt sé að kalla frú S. sálugu „örvasa
gamalmenni“ og því síður „elliæra“
kvöld það, sem ég dvaldi á heimili
hennar, og þykist hafa leitt rök að þvi,
að hegðun hennar hafi umrætt kvöld
verið á allt annan veg en svo hafi á
sannazt.
Mér er ekki fært að svara fleiri
spurningum yðar, herra hæstaréttar-
lögmaður, vegna ókunnugleika míns
á málavöxtum.“
[heimilisjlæknir kom fyrir
skiptarétt Reykjavíkur 22. maí 1958,
og er framburður hans bókaður á
þessa leið:
„Var lesið fyrir vitninu endurrit af
bréfi Gunnars A. Pálssonar, dags. 12.
febrúar 1957, og enn fremur bréf ...
[heimilisjlæknis, dags. 15. febrúar
1957. Lýsir vitnið því yfir, að í bréfi
þess sé rétt skýrt frá um heilsufar S.
E.-dóttur. Að gefnu tilefni lýsir vitnið
því yfir, að kölkunin hafi verið fyrst
og fremst í heila og raunar í öllum
líkamanum, þ. á m. í leiðslukerfi hjart-
ans.
Gunnar A. Pálsson hrl. óskar þess,
að eftirfarandi spurningar verði lagð-
ar fyrir vitnið:
1. Telur vitnið, að arfleiðandi hafi
a. m. k. nokkurn tíma eftir áttrætt,
21. apríl 1952, verið fær um að hugsa
ljóst, t. d. svo ljóst, að hún væri fær
um að gera arfleiðsluskrá?
Vitnið svarar spurningunni þannig:
Hún var búin að missa það mikla
dómgreind, að hún gat ekki, að mínu
áliti, tekið neinar mikilvægar ákvarð-
anir, enda orðin senil frá áttræðu.
2. Hafði arfleifandi eftir áttrætt
líkamlegan möguleika til að vera and-
lega „klár“ einstök skipti?
Svar: Hún var lík að því leyti á
þeim tímum, sem ég kom til hennar,
vegna æðakölkunar og áorðinna breyt-
ingu í heila. Verður svarið þvi neit-
andi.
3. Hafði arfleifandi að áliti vitnis-
ins nokkurn tima eftir áttrætt svo
ljósa glætu andlega, að hún gæti skil-
ið fjármál eða fjármálaráðstafanir?
Svar: Hygg að svo hafi ekki verið.
4. Veit vitnið til, eða telur það lík-
legt, að arfleifandi hafi orðið eða
hefði orðið miður sín, ef hún kom
ekki öllu fram, sem hún óskaði það
og það skiptið?
Svar: Ég veit ekki til, að hún hafi
orðið það, en geri ráð fyrir, að hún
hefði orðið það, ef því hefði verið að
skipta.
5. Gat slíkt verið hættulegt fyrir
hana?
Svar: Það er liklegt.
6. Telur vitnið, að læknisfróður
maður hefði getað dæmt um andlegt
og likamlegt ástand arfleifanda með
jivi að horfa á hana og tala við hana
án þess að framkvæma á henni lækn-
isfræðilega skoðun?
Svar: Ékki nema að mjög litlu leyti.
Eftir ósk umboðsmanns sóknaraðila
var lesið fyrir vitninu bréf Sigurðar
Samúelssonar læknis, dags. 2. april
1957, dskj. 23, og óskar hann eftir, að
þessar spurningar verði lagðar fynr
vitnið:
7. Telur vitnið, að það sem segir á
dskj. 23 um arfleifanda, þ. e. að fas
liennar, látbragð, hugsanagangur, and-
litshreyfingar, útlimahreyfingar, hafi
virzt próf. Sigurði eðlilegt, — get*
hafa komið heim við staðreyndir?
Svar: Mín reynsla var allt önnur.