Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1959, Blaðsíða 217

215
1959
dement og senilt allt frá 21. apríl
1952, að hún gæti ekki hugsað skýrt
21. ágúst 1954?
Svar: Vísa til svars við spurningu
nr. 1 í réttarhaldi hinn 22. mai s. 1.,
og er það sltoðun mín, að það sé afar
óliklegt, að hún hafi haft þá dóm-
greind þann 21. ágúst 1954, að hún
gæti tekið mikilvægar ákvarðanir, og
dreg mjög í efa, að hún hafi skilið
ákvæði arfleiðsluskrárinnar. Það er
®ín skoðun, að hún hafi ekki skilið
akvæði arfleiðsluskrárinnar.
Að gefnu tilefni frá skiptaráðanda
lýsir vitnið því yfir, að það telji, að
5. hafi ekkert hotnað í efni arfleiðslu-
skrárinnar, þegar hún var gerð.
Nr. 13. Telur vitnið undirskrift S.
undir framlagða arfleiðsluskrá á rskj.
^ benda til, að S. hafi verið dement,
begar hún skrifaði undir?
Svar: Eftir að vitnið hafði athugað
undirskrift þessa: Get ekki svarað því.
Nr. 14. Hvert var banamein S.?
Svar: Lungnabjúgur (hypostatisk
Pneumoni).
Þá var lesið fyrir vitninu rskj. 23,
spurningar á rskj. 44 og framburður
ór. Sigurðar Samúelssonar 4. og 10.
Ínní s. 1. og 22. og 24. okt. s. 1.
Vitnið tekur það fram, að það sjái
ekki ástæðu til að breyta neinu i sín-
um framburði. Kveðst það aldrei hafa
seð S. ganga um án þess að styðja sig
vjð eftir áttræðisafmælið. Þá getur
vitnið þess, að S. hafi boðið sér vín-
glas hinn 5. mai 1954, daginn sem
vitnið veiktist, og hafi vitnið þegið 1
glas af portvíni. Hafi hún sjálf komið
uieð flöskuna, en ekki treyst sér til
að hella i glasið, og vitnið hafi orðið
aö hella sjálft í glasið.
. ^ústaf A. Sveinsson hrl. óskar vitn-
!ð spurðan eftirfarandi:
Treystir vitnið sér til að mótmæla
vamburði Sigurðar Samúelssonar
Prófessors um það, að S. E.-dóttir hafi
verið vitandi vits um það, sem fram
ur á heimili hennar kvöldið 21. ágúst
1954?
Svar: Vil ekki svara því, ég var ekki
V1ðstaddur. Vísa til framburðar míns.
Gustaf A. Sveinsson spyr: Getur
'utnið svarað þessu?
Svar: Nei, en álit mitt er allt annað.
Gunnar A. Pálsson spyr vitnið að
eftirfarandi:
Álit vitnisins á hverju?
Svar: Álit mitt á dómgreind hennar,
og hefur það oft komið fram i vitna-
Ieiðslunni.“
Loks kom sami lælcnir fyrir skipta-
rétt 5. nóvember 1958, þar sem bókað
er eftirfarandi:
„Mættur Gústaf A. Sveinsson óskar
eftir, að fyrir vitnið verði lagða/
þessar framhaldsspurningar:
Nr. 15. Af hvaða einkennum dregur
vitnið þá ályktun, að æðatappar og
æðakölkun hafi verið á þeim ákveðnu
stöðum i heila S. E.-dóttur, sem hann
hefur lýst?
Svar: Af því að einkennin voru að-
allega svimi og óstyrkur í gangi og
að nokkru leyti psychiskar breyting-
ar, svo sem ég hef áður lýst. Þegar
æð stíflast, kemur krampi i aðliggj-
andi æðar, svo einkennin verða stór-
kostlegri fyrst á eftir heldur en svo
síðar. Psychisku breytingarnar voru
minnkandi dómgreind og minni.
Nr. 16. Hvar mynduðust blóðtappar
þeir, sem vitnið kveður hafa borizt
upp í heila S.?
Svar: Get ekki svarað því. Tappar
geta myndazt ýmist í æðunum sjálf-
um, kölkuðum og sjúkum, eða borizt
frá sjúku hjarta.
Nr. 17. Framkvæmdi vitnið neuro-
logiska skoðun á S., þegar liún fékk
æðatappatilfelli þau, sem það hefur
lýst?
Svar: Frekar lauslega skoðun, enda
ekki framkvæmd fyrir réttarrannsókn,
heldur til að finna ráð til úrbóta sjúk-
dómnum. Bætir vitnið því við, að það
meini hér neurologiska skoðun, og
nákvæm neurologisk skoðun sé tíma-
frek og erfið og ekki fullkomlega hægt
að gera hana á fólki, sem ekki er með
fullri meðvitund. í köstunum, sem
þyng'st voru, hefði ekki verið hægt að
framkvæma hana fullkomlega, hvorki
í köstunum sjálfum né næstu daga á
eftir, og enginn neurolog var til-
kvaddur.
Nr. 18. Hvaða reflexa athugaði
vitnið?
Svar: Aðallega knéreflexa og fót-
reflexa. Vitnið kveðst ekki visst um