Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1959, Blaðsíða 214

1959
— 212 —
þrýstingsmæli, en það minnist þess
ekki, að S. kæmi til sín á lækn-
ingastofuna. Línurit hafi ekki verið
tekið og ekki heilarit. Þessar skoðanir
framkvæmdi vitnið mjög oft, en
kveðst ekki hafa fært þetta til bókar.
Kveður vitnið, að þetta sé almenn
„routine“ rannsókn. Vitnið kveðst
muna eftir því, að þessi rannsókn hafi
farið fram á S., en ekki hvenær hún
fór fram. Þá kveður vitnið, að blóð-
þrýstingsmælir hafi alltaf sýnt töluna
um og yfir 200, og kveðst vitnið muna
þetta vel, af því að það hafi tekið
blóðþrýstinginn svo oft. Hafi þetta
lieldur ekki verið skrifað niður, en
vitnið kveðst muna þetta fullvel.
Ad 7: Man það ekki, en læt venju-
lega liggja ca. 2—3 vikur í léttari til-
fellum, eins og tilfellið 1947 var.
Ad 8: Nei, lamaðist ekki.
Ad 9: Nei.
Ad 10: Nei.
Ad 11: Jú.
Ad 12: í óstyrkleik til gangs,
handahreyfingar tæplega eins öruggar
og áður.
Ad 13: Minnir, að alltaf hafi verið
viðvarandi svimi, eftir því sem hún
sagði sjálf. En eftir að henni fór að
batna, kom ég sjaldnar til hennar.
Heimsóknir mínar til S. voru ekki
færðar til bókar frekar en aðrar
sjúkravitjanir út í bæ. Sviminn var
ekki rannsakaður með verkfærum
heldur kliniskt, eins og hægt er að
gera í heimahúsum (Rombergs-rann-
sókn).
Ad 14: Kliniskt. Með blóðþrýst-
iugsmælingu, prófun á stöðu með lok-
uð augu, hreyfingar á augum, þreifing
á púlsi (hvort reglulegur, jafn), al-
mennt útlit, andlitsdrættir, þvagrann-
sókn. Periferiskar æðar voru við þreif-
ingu harðar. Púls var ákaflega óreglu-
legur, en æðaslög kveðst vitnið ekki
hafa lagt á minnið og hvergi skrifað
niður. Yið inspektion á augum bar á
lítils háttar skjálfta í yztu stellingum
(nystagmus). Þvag sýndi ekki nýrna-
sjúkdóm, en var frekar þunnt. Ekkert
af þessu kveðst vitnið hafa skrifað
niður, og sé skýrsla þessi gefin eftir
minni. Að gefnu tilefni lýsir vitnið
yfir því, að það muni það vel, að það
rannsakaði S., er hún hafi orðið fyrir
áfallinu 1947, i fyrstu heimsókninni
til hennar eftir það. Jafnframt rann-
sakaði vitnið það, hvort til mála hefði
komið, að hún hefði höfuðkúpubrotn-
að, en það hafi ekki reynzt.
Ad 15: Fellur niður.
Ad 16: Tel það líklegt, enda var
mér sagt, að hún hafi fallið i yfirlið
við áfallið 1947, en veit ekki til þess,
að hún hafi átt vanda til þess, hvorki
fyrr eða síðar.“
„Ad 17: Með samtölum við hana, og
virtist mér minnisleysið fara vaxandi,
en engar sérstakar rannsóknir fóru
fram um það atriði. Vitnið kveðst ekki
geta sagt, á hve háu stigi minnisleysið
var, enda hafi hún haft nokkurt minni,
einkum um það, sem lengra var frá
liðið, eins og venja er hjá öldruðu,
kölkuðu fólki.
Ad 18: Með viðtölum, og sem dæmi
má taka, að einn meðlimur fjölskyld-
unnar, vangefinn, G. S.-son, hafi að
dómi S. orðið þannig vegna kviðslits-
operationar, sem varð að framkvæma
á honum í bernsku, og hafi hún oft
haft orð á þessu við vitnið, eftir að
hann fór að stunda hana 1947.
Ad 19: Kveðst ekki geta lýst þvi
nánar en sagt er undir 17. og 18.
spurningu. Ekkert af þessu hefur ver-
ið bókað.
Ad 20: Strax eftir afmælið og síð-
an aftur um sumarið. í fyrra skiptið
lá hún í nokkra daga, mest vegna
þreytu eftir afmælið, en æðastíflan
hafi þá verið smávægileg. Siðan fékk
hún aftur heilaæðastíflu, og telur vitn-
ið, að það hafi borið að í júni-
mánuði 1952, og hafi hún þá legið i
2—3 vikur, enda þá mikið veik. Síð-
an hafi hún fengið heilaæðastíflukast
vorið 1953, og þá hafi hún verið afar
veik, svo vitnið hugði henni ekki líf>
og hyggur vitnið, að hún hafi þá legið
í 6 vikur ca. Hafi ... ljósmóðir þa
verið hjá henni einhvern tíma. Vitn-
ið kveður, að S. hafi alltaf legið
heima, en hvorki farið á spitala eða
á elliheimili. Þá hafi hún loks fengið
kast í október 1954, en það kast ekki
verið eins alvarlegt og vorið 1958.
Vitnið kveður, að S. hafi hrakað mjög
við öll þessi köst, einkum við kastið