Þjóðmál - 01.06.2016, Blaðsíða 87

Þriðja jíhadið
Islömsk þjóð er meðal okkar í Noregi,
Medínu-þjóð. Þessari útgáfu íslams hefur
verið leyft að verða mikilvægustu trúar-
brögð Noregs og Evrópu. Það hefur gerst
með hjálp velmeinandi, auðtrúa og afar illra
upplýstra stjórnmálamanna. Þessi trúarbrögð
eru mikilvægari og sterkari en kristnin, ekki
vegna fjöldans sem ástundar þau, heldur
vegna þess að tilbeiðendur þeirra hafa
innilega og ástríðufulla sannfæringu fyrir
því að þau tilheyri ofurþjóð sem á ítök um
allan heim. Þessi trúarbrögð eru mikilvægust
því þau krefjast meira rýmis en öll önnur
trúarbrögð eða hópar. Þessi trúarbrögð eru
mikilvægust því þau biðja ekki með auðmýkt
um sérmeðferð, heldur krefjast þau með
árásargjörnum hætti að fá pláss fyrir kennisetn-
ingar sínar, hvort heldur er innan mataræðis,
í klæðaburði, í andstöðu við jafnrétti kvenna,
mannréttindi samkynhneigðra og frjálsa
hugsun. Þau eru mikilvægust því áhangend-
ur þeirra ráðast ekki inn í Noreg og Evrópu.
Þeir flytjastþangað og skapa þar sín eigin
samfélög. Síðast en ekki síst þá eru þau mikil-
vægust því viljinn meðal áhangenda þeirra
til að sýna árásargirni og jafnvel beita ofbeldi
gegn gagnrýnendum þeirra, lamar umhverfi
þeirra.
Þannig er þetta til að mynda í litla bænum
Larvík í Noregi þar sem hinir almennu borg-
arar þora ekki að rísa upp gegn fyrirætlunum
um að reisa þar risastóra moskubyggingu
sem þau með réttu óttast að muni eitra hugi
ungra sálna í bæjarfélaginu.
Ég reikna með að margir hafi hugsað það
sama og ég: Hver verður hin opinbera ásýnd
Noregs þann dag - og sá dagur mun koma
- þegar hlutfall Medínu-múslima í samfélag-
inu hefur tvöfaldast eða þrefaldast frá því
sem það er í dag? Munum við sem þjóðfélag
halda áfram að hrekjast undan í flæmingi og
óttast að standa upp gegn hinu nýja alræði í
ótta við r(asista) og í(slamófóbista)-stimplana?
Hérna skal ég sjálf leggast flöt og viður-
kenna skömm sem ég hef borið með mér
allar götur síðan 1996. Fyrst vil ég þó taka
fram að ég ber enn með mér sömu afstöðu-
grunngildi í dag og ég gerði þá. f stuttu máli
má lýsa þeim svo: Ég þoli ekki óréttlæti og
ofbeldi, alveg sama gegn hverjum slíkt er
framið. Ég er eldhugi hvað varðar að halda
uppi vörnum fyrir hið opna, frjálsa lýðræðis-
samfélag. Þar að auki er ég fríhugsandi og
heyri hvergi til neinna stjórnmálaflokka né
annarra hópa á litrófi stjórnmálanna.
Þarna á tíunda áratugnum var ég vafalítið
haldin góðum skammti af stjórnmálalegum
barnaskap (naívisma). Ég skilgreindi mig á
vinstri vængnum meðal„hinna góðu mann-
vina og andrasista." Með öðrum orðum, ég var
ansi eineygð. Bók mín,,Mashallah. Ferðaiag
meðalkvenna íPakistan"var þarna árið 1996
að koma út. Þetta var fyrsta bók mín um
konur meðal innflytjenda og afleiðingar
innflytjendastefnunnar. Norska Dagbladet
tók við mig viðtal vegna útkomu bókarinnar.
Dvöl mín í Pakistan hafði orðið mértilefni
til mikillar vakningar. Myndin af„hvítum
sem beita dökkt fólk misrétti" var brotin í
þúsund mola. I návígi hafði ég orðið vitni
að húðlitsáráttu sem var svo mikil að ég
hafði ekki getað ímyndað mér að slík viðhorf
væru til. Þessari áráttu má lýsa þannig: Þess
Ijósari húð sem þú ert með, þess hærri stöðu
færðu innan samfélagsins og þess fallegri
þykir þú vera.’ Auk þessa hafði mér skilist að
mestu áskoranir við aðlögun innflytjenda frá
íslömskum heiðursmenningarsamfélögum
fólust ekki í því að norskt samfélag lokaði
á fólkið. Þær snerust um að hluti af þeirra
eigin fólki í þeirra röðum lokaði þau inni með
virkum aðgerðum og hótunum. Fulltrúar
feðraveldisins setja eiginkonur og dætur út
á jaðarinn og einangra þær til að koma í veg
1 Þetta fyrirbæri þekkjum við frá Viktoríutímanum
á Bretlandi á 19. öld þar sem yfirstéttarkonur báru
sólhlífar gegn sólskini svo þær yrðu ekki sólbrúnar.
Ljós húð var merki um háa félagslega stöðu. Húð-
liturinn sýndi að slíkt fólk væri ekki meðal þeirra
sem þyrftu að vinna útivið en það urðu sólþrúnir
fátæklingarnir að gera. Þetta er hluti skýringar-
innar á þessum viðhorfum í Pakistan. Sjá einnig
bókina Dýrmætast er frelsið eftir Hege Storhaug
(Bókafélagið Ugla, 2008), bls. 52 og 268.
ÞJÓÐMÁL sumarhefti 2016 85