Þjóðmál - 01.06.2016, Blaðsíða 68

þeir entust. Þessi siður kristinna manna að
skrifa á veraldlega valdsmenn allt sem aflaga
fer og þar með firra guð sinn allri ábyrgð á
öðrum mannlegum einkennum en gæsku
manna hefur orðið til þess að kristin menn-
ing ber með sér frá einni kynslóð til annarrar
geðkvilla af öllu hugsanlegu tagi, jafnt austan
hafs sem vestan. Ég á meðal annars við
þann tvískinnung sem einkennir styrjaldir af
hagfræðilegum ástæðum í hinum ókristilegri
skikum heimsins, styrjaldirnar sem brunnið
hafa á mönnum fyrir tilstyrk fjölmiðlanna á
undanförnum áratugum, íVíetnam, Laos,
Líbýu, frak, Afganistan, Sýrlandi, styrjaldir
sem háðar eru í nafni kristilegs siðferðis og
lýðréttinda en í raun réttri eru viðskiptalegs
eðlis. Kirkjupólitíkin boðar, ekki bara sú
kaþólska heldur einnig sú lúterska, að
almættið sé aðeins til ofan við ákveðin fagur-
fræðileg mörk. En guð getur ekki verið í senn
góður og almáttugur, ekki sá kristni fremur
en aðrir, hvað sem boðskap kristinna manna
líður, það skilja bæði gyðingar og arabar.
Kommúnisminn leið undir lok á síðustu ára-
tugum 20. aldarinnar. Eftir örbylgjubyltingu
Vesturveldanna hætti almenningur í Sovét-
ríkjunum fimmtán að treysta miðstýringu
kommúnismans í þeim löndum. Alþýðan sem
færð hafði verið inn í einhverskonar nútíma
fyrir tilstyrk kenningar Karls Marxs var tekin
að hugsa á nútímavísu og gerði nú kröfur
um smáraútvörp og amerískar gallabuxur
með tilvísun á vestræna lífsfyllingu. Við fall
Sovétríkjanna glötuðu Bandaríkjamenn and-
stæðingi sem þeir höfðu komið sér upp til að
styrkja innbyrðis samstöðu fólksins í landi sínu
um kristileg lífsgildi, með tilvísun á kenningu
Lorenz um gæsir. Arabar voru þeir einu sem
enn þyþbuðust við markaðslögmálunum
svo teljandi sé. í stað illsku BNA-manna í
garð komma, raunverulegra og ímyndaðra,
urðu arabar að svo komnu fyrir valinu enda
voru þeir þá nýlega lausir undan ofríki hinna
evrópsku nýlenduþjóða.Trúarpólitíkaraba er
á skjön við lýðræðisleg lífsgildi svo að áber-
andi er. Því lágu þeir vel við höggi. Arabar
lifa við járnaga á ástríður og þeir leggja allt
í sölurnar fyrir stoltið. Fyrir hvort tveggja
einkennið hefur draumur arabískrar milli-
stéttar undanfarna áratugi um efnislega
sælu á vestræna vísu valdið ólgu meðal
heittrúaðra múslíma. Átakamál hafa komið
upp milli araba og einræðisherra þjóða þeirra,
Líbýumanna, íraka og nú síðast Sýrlendinga,
fyrir þessa orsök. Fyrst innanlandsóeirðir. Á
þeim þrífst Bandaríska leyniþjónustan, CIA,
sem opnar leið vestrænum vopnasölum og
olíukaupendum úr sömu átt.
Vestræn menning byggist á flarstæðum:
hráolíu (jurtaleifar) sem drifafli efnishyggj-
unnar; önnur er þessi og ekki síðri að
andinn er fjötraður við kreddur um frelsun
mannkynsins fyrir dauða eins manns. Kristnir
berja sér á hverjum helgidegi trúar sinnar
fyrir meðferðina á leiðtoga sínum fyrir öldum
og árþúsundum. Múslímatrú er ófyrirleitnari
hinni kristnu í kynferðismálum; trú múslíma
svínbeygir sterkustu menn undir kynlífsbæl-
ingu meinlætaklerka, auk þess undir ómann-
lega refsimáldaga, svo sem aflimanir fyrir
þjófnaði. Að kristilegu áliti er hvort tveggja
óásættanleg framkoma við minnimáttar.
Meðal múslíma ríkir strangt klerkaveldi
sem nær til allrar mannlegrar hegðunar innan
þjóðfélaga þeirra. Lýðræði að vestrænni
fyrirmynd er því eitt og sér óásættanleg að
áliti þeirra sem leggja út af orðum spá-
mannsins. Sú trú að árangur náist við stjórn
veraldlegra málefna við svo tilviljanakennt
val á æðstu valdamönnum sem hinn
lýðræðislegi kosningaréttur ber með sér er
í meira lagi Ijarstæðukennd frá sjónarmiði
strangtrúaðs múslíma. Enda eru skammtíma-
lausnir hið eina tiltæka úrræði lýðræðis við
mannlífsvanda. Popp, tíska, í einu orði sagt
trú á hverfulleika mannlífsins. Lífsgæðakapp-
hlaup fylgir lýðræði sem hugsjónastefnu.
Bein afleiðing af slíku kapphlaupi er ofnýting
náttúruauðlinda. Þjóðverjar þóttust niður-
lægir í styrjöldunum báðum, ef ástæða er
til að ætla að þær hafi verið tvær en ekki
bara ein. Með þeirri seinni ætlaði þýska
þjóðin sérfulla stjórn á hráefnum heimsins
undir þjóðskipulagi sem svaraði til sjálfsálits
Þjóðverja; að þeir væru gáfaðastir, fegurstir,
göfugastir, hraustastir, hugdjarfastir o.s.frv.
66 ÞJÓÐMÁL sumarhefti 2016