Þjóðmál - 01.06.2016, Blaðsíða 88

í viðleitni til að vernda minn eigin
siðferðislega orðstír mátti lesa í Dog-
blodet haustið 1996 að ég væri sam-
mála Carl I. Hagen þingmanni og
þáverandi formanni norska Framfara-
flokksins, um að það væri mikilvægt
að pakistanskar konur lærðu norsku
svo þær gætu orðið þáttakendur í
samfélaginu.
fyrir að þær öðlist frelsi í hinu„heiðna" norska
samfélagi jafnréttis kynjanna.
Þetta hafði ég viðurkennt en ég velti því
fyrir mér hvernig því yrði tekið þegar ég
setti fram þessar niðurstöður á opinberum
vettvangi. Þessi spurning var nagandi innra
með mér.
í viðleitni til að vernda minn eigin siðferðis-
lega orðstír mátti lesa í Dagbladet haustið
1996 að ég væri sammála Carl I. Hagen
þingmanni og þáverandi formanni norska
Framfaraflokksins, um að það væri mikilvægt
að pakistanskar konur lærðu norsku svo þær
gætu orðið þáttakendur í samfélaginu. Þessu
samþykki mínu fylgdi síðan þessi vægast sagt
klaufalega yfirlýsing:„En andstætt honum þá
hlakka ég til þess dags þegar við fáum kven-
kyns pakistanskan borgarstjóra í Ósló."
Mér tókst sem sagt að básúna út þessari
skammarlegu lágkúru því ég var að reyna
að fyrirbyggja að ég yrði stimpluð með hinu
sóðalega r(asista)orði. Hver og einn sem
hefur fylgst með Hagen í gegnum tíðina, og
hlustað á fyrir hvers konar gildum hann hefur
staðið í öll þessi ár sem hann hefur verið í
hringiðu stjórnmálanna, veit að frjálshyggju-
maðurinn Hagen yrði stoltur eins og hani
á haug yfir því ef flokkur hans gæti skreytt
sig með borgarstjóraembættinu í Ósló og
að fulltrúi hans væri þar að auki kvenkyns
Mekku-múslimi með rætur í Pakistan. Það
er jú grundvallarhugsjón innan frjálshyggj-
unnar að hver einasti borgari, óháð bakgrunni,
skuli með markvissu og ötulu starfi eiga
möguleika á að vinna sig til æðstu metorða í
þjóðfélaginu.
Náð og fyrirgefning eru grunnstoðir í hinu
kristna norska menningasamfélagi. Af þeim
sökum vona ég að þú, Carl I. Hagen, getir
fyrirgefið mér þennan vesæla heigulshátt
minn þarna um árið. Ég biðst djúpt og inni-
lega afsökunar.
ítvo áratugi hef ég nú farið lönd og strendur
með fyrirlestra um innflytjendamál, íslam
og heiðursmenningu. Þar hef ég talað fyrir
mjög ólíkum hópum. Mín sterka upplifun og
reynsla af þessu er sú að Norðmenn eru mjög
þakklátir, hrifnir og bera mikla virðingu fyrir
innflytjendum frá fjarlægum löndum sem
koma sér vel fyrir í norsku samfélagi og verða
fullgildir þátttakendur í því. Innflytjendur
sem eru uppteknir af því að taka þátt í því að
halda áfram að byggja gott samfélag í Noregi
eru mikils metnar manneskjur. í augum
flestra okkar í Noregi þá eru hlutir eins og
það að vera upptekinn af„húðlit" gamaldags
viðhorf. Við löðumst að manneskjum sem
okkur líkar við og okkur finnst við eiga and-
lega samleið með. Við umgöngumst ekki fólk
fyrst og fremst bara af því að það er gyðingur,
afríkani, arabi eða Norðmaður. Rætur, upphaf
og trúarbrögð lendir í öðru sæti og þá fyrst
og fremst vegna jákvæðrar forvitni.
Það er eins Pascal Bruckner skrifar:„Maður
er einvörðungu til sem einstaklingur þegar
persónulegir eiginleikar verða mikilvægari
heldur en þjóðerni, húðlitur, útlit og hvar
maður heyrirtil."2
Það er hér sem ég tel að hreyfingar gegn
rasisma og fjölmenningarsinnar geri ein af
sínum stærstu mistökum. Báðir hópar eru
uppteknir af því að virða menningarlegan
og trúarlegan mismun. Að auki tekst þeim
sjaldan að vera litblind þegar þau hitta fólk
sem tilheyrir ekki þeirra eigin kynþætti.
Niðurstaðan er sú að fólk er„læst" inni í
skilgreingar eftir þjóðerni- eða kynþætti.
Þetta leiðir síðan til þess að umræðan lendir
í sama feni og fólk vildi draga hana uppúr.
„Þar með eru hinir svörtu og arabarnir fangar
eigin sögu til eilífðarnóns, þeim komið fyrir
2 Pascal Bruckner: The Tyranny of Guilt; An Essayon
Western Masochism, bls. 150.
86 ÞJÓÐMÁL sumarhefti 2016