Þjóðmál - 01.12.2019, Blaðsíða 11

ÞJÓÐMÁL Vetur 2019 9
III.
Í ömurlegri ræðu sinni á útifundi Stjórnar­
skrárfélagsins sagði rithöfundurinn Bragi Páll
Sigurðarson á hreinu að Sjálfstæðis flokkurinn
væri „krabbamein“, „öll hneykslismál, allir
skandalar, öll spilling á Íslandi tengist
Sjálfstæðisflokknum á einn eða annan hátt“.
Þá kom þetta:
„Það væri þá kannski eðlilegt ef heiðarlegir
einstaklingar innan flokksins áttuðu sig á
því hverskonar mafíu þeir tilheyra og færu
í einhverskonar sjálfsskoðun. En nei. Aldrei
í jarðarsögunni hefur krabbamein farið í
sjálfs skoðun. Sjálfstæðisflokkurinn er þar
engin undantekning.“
Bragi Páll veittist að Bjarna Benediktssyni,
formanni Sjálfstæðisflokksins, auk annars
fólks sem hann nafngreindi með orðavali
og líkingum sem hér verða ekki endurbirtar.
Að rithöfundur skuli setjast niður og semja
slíkan texta til flutnings á útifundi lýsir innræti
hans betur en þeim sem um er fjallað með
níðorðunum.
Þegar kom að stjórnarskránni í fúkyrða­
flaumnum sagði rithöfundurinn:
„Athugum líka að stjórnarskránni, sem
Íslendingar kusu um og samþykktu, var
stungið ofan í skúffu, og Bjarni Benediktsson
sagði síðast árið 2017 að það væri engin
ný stjórnarskrá til. Púff, ekki til! Veldu hönd,
neibb, engin stjórnarskrá þarna! Hver elskar
ekki smá daður við fasisma?“
Þessi orð sýna að Bragi Páll veit ekkert um
stjórnarskrármálið og gang þess. Hann lifir og
hrærist fyrir skítkast í garð þeirra sem hann
er ósammála. Hann lauk hatursávarpi sínu á
þessum orðum:
„Og hvað ætlum við þá að gera?
Ég veit allavega hvað ég ætla að gera. Kalla
hlutina sínum réttu nöfnum.
Og héðan í frá ætla ég að tala um
mafíusamtökin Sjálfstæðisflokkinn sem
bláa krabbameinið.“
Þarna tengir Bragi Páll sig við Hallgrím
Helgason og samhengið sannar enn málefna­
fátæktina og skortinn á sköpunar gáfu.
Jón Hallur Stefánsson kemst réttilega að orði
þegar hann segir:
„Viðbrögð meðlima og ráðamanna
Sjálfstæðis flokksins geta ekki orðið önnur
en þau að brynja sig gegn gagnrýninni
einsog hún leggur sig. Fyrir þeim getur
þetta ekki verið annað en óvinatal, fjand­
menn að berja sér á brjóst, orðunum er ekki
beint til þeirra heldur aðeins og eingöngu
til jábræðra á vinstri kantinum. Það er
alltof auðvelt að hrista af sér gagnrýni af
þessu tagi, eitraða gagnrýni, hún er „ekki
svara verð“ og henni er í raun og veru ekki
svarandi. En er þessi orðræða þá til þess
fallin að fylkja öllu „góðu“ fólki saman
gegn Sjálfstæðisflokknum, einsog hlýtur
eiginlega að vera tilgangurinn? Ég held
ekki. Stjórnmálaumræða á Íslandi hefur
tilhneigingu til að snúast alfarið um
Sjálfstæðisflokkinn, á jákvæðum eða
neikvæðum nótum, og ég þarf engan
auglýsingasálfræðing til að upplýsa mig um
hvaða áhrif það hafi. Púkinn á fjósbitanum,
þið munið. Hættum þessu. Þetta er hvorki
fallegt né vænlegt til árangurs.“