Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2009, Qupperneq 161

„Um stundarsakir settir af Guði í þennan heim...“
lífi, hugsunarhætti vorum og framferði öllu
mannlífmu yfir höfuð, - þá sjáum við að þeir
sem eru sannarlega trúfastir eru jafnan
tiltölulega fáir. Þeir eru ætíð tiltölulega fáir
sem sem sýna það í lífi sínu að þetta sje þeirra
trú: „Drottin Guð þinn áttu að tilbiðja og
honum einum þjóna,” og víkja aldrei viljandi
frá þeirri reglu. En þess vegna er líka sjerhver
sá svo mikils verður í mannfjelaginu sem í
þessum skilningi er sannarlega trúfastur, sem
er staðfastur í því, að halda því fram boði með
orðum og eptirdæmi, að Guði einum beri að
þjóna og leggja þar alla stund á. Auðvitað eru
þeir engir sem verði ekkert á í því efni og í
öllu fylgi Guðs boðum og vilja leynt og ljóst,
en þeir eru til sem hafa í hjartans einlægni
allan hugann á því og leggja af mikilli alvöru
stund á það og verður það ekki viljandi að
brjóta á móti Guðs vilja. En þar sem um ekkert
fullkomió er að ræða meðal vor - köllum vjer
þá menn trúfasta, og sannarlega eru þeir til
margfaldrar blessunar í mannlífmu, því að það
eru einmitt þeir sem halda hinu kristilega lífi í
rjettu horfi. Það eru einmitt þeir sem halda
Guðs vilja í heiðri og vekja virðingu fyrir
Honum með þeim sannfæringarinnar krapti
sem ræður í þeirra eigin lífí. Mannlegt hjarta
er sjaldan svo spillt, að það sjái ekki, að best
væri í rauninni að það sem oss er opinberað
sem Guðs vilji, ríkti meðal vor og rjeði öllum
vomm gjörðum, en það er því miður á svo ótal
stöðum svo spillt, að það gjörir enga alvöru af
því, lætur fysnimar og ástæðurnar taka af sjer
ráðin og leiða sig afvega. En af því að
virðingin fyrir Guðs vilja er þó til í hjörtunum,
þá hefur það ætíð meiri eða minni áhrif á
menn þegar þeir sjá framferði þess manns,
sem er sannarlega trúfastur, sannarlega trúr í
því að framfylgja Guðs vilja. Þeir bera ætíð
meiri eða minni guðlega birtu út á meðal
meðbræðra sinna sem heldur syndinni nokkuð
niðri. Og þess vegna er rjett að segja að þeir
ljómi sem himingeislar, því að eins og sólin
sendir sína geisla til jarðarinnar og kemur
þeim jafnvel þangað sem kaldast er með
nokkur áhrif, eins er um áhrif hinna trúfóstu;
þau ná jafnvel til hinna hörðu hjartna og geta
opt mýkt þau. Hinir trúföstu eru ekki í neinum
sjerstökum flokki mannfjeiagsins þó að þeir
sýni best allra manna að það er satt sem Páll
postuli segir, að maðurinn sje Guðs ættar, þá
er það ekki bundið við tignarstiga
mannfjelagsins hvar þá er að finna, því að það
fellur ekki saman að vera hátt settur meðal
mannanna og vera áhugasamur um Guðs vilja.
Nei, þeir eru eptir Drottins vísdómsráði
dreifðir út um allar kynslóðir, þjóðir og stéttir
mannanna. Þeir eru engu síður meðal
kotunganna en konunganna og hvarvetna þar á
milli. Eins og stjömunum er dreift út um
himingeiminn, eins er þeim dreift út um allar
stöðvar og stéttir mannkynsins. Og alls staðar
hafa þeir sín áhrif til góðs, alls staðar bæta þeir
hugsunarháttinn og framferðið meira og
minna út frá sjer. Þess vegna vísa þeir mörgum
á rjettan veg, þó að þeir haldi ekki opinberar
predikanir og ljóma sem stjömur um aldur og
æfi, stjömur sem sýna hinum veikari bræðmm
og systmm veginn til eilífs lífs og leiða þá
meira og minna til að fara hann, bæði með
orðum og eptirdæmi.
Jesús hefur sagt að fyrsta og helsta
boðorðið væri það að elska Guð af öllu hjarta.
Þess vegna er það aðalatriðið fyrir hinum
trúfóstu að framfylgja Guðs vilja. En hið
næsta boðorðið sagði hann að væri, að elska
náungann eins og sjálfan sig. Þess vegna
verður það einnig höfuðatriði fyrir hinum
trúfostu að koma fram eptir Guðs vilja í öllum
viðskiptum við meðbræður sina. Þess vegna
verður það þeim áhugamál að reynast þeim
eins og Guð ætlast til, kærleiksríkir, trúir og
tryggir, áreiðanlegir og dyggir, og vekja aðra
til hins sama bæði með orðum og eptirdæmi,
eptir því sem ástæður leyfa. Og það hefur ætíð
talsverð áhrif í hverjum hóp ef einn er
159