Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Page 106

Litla stúlkan með vínflöskurnar
eftir H. C. Andersen Spegilsins. (vn. 20.)
Það var alveg voðalega bítandi kuldi, svo allir hitamælarnir á veðurstofunni botnfrusu, því
hún hafði spáð rigningu og ekki verið við þessu búin; og á köllunum, sem voru að tala um kosn-
ingarnar, gaddaði frauðið við vitin, og þeir slefuðu klakapípum.
1 þessum kulda og þessu myrkri gekk lítil stúlka með nokkrar vínflöskur, sem hún átti að
selja fyrir húsbónda sinn og fá aura fyrir, því nú var kreppa í landinu og allir voru svo voða fá-
tækir, og húsbóndi hennar gat ekki fengið nýjar flöskur nema hún seldi þær gömlu fyrir hann. En
það var svo afskaplega langt til kallsins, sem ætlaði að kaupa flöskurnar; það var voða ljótur kall,
sem var alltaf að brugga landa, sem hann svo seldi þyrstu mönnunum. Stúlkan litla var alveg ör-
magna af þreytu, því hún fjekk sjaldan nóg að borða, og flöskurnar voru margar, af því húsbóndi
hennar hafði undanfarið átt aura, sem hann hafði fengið hjá kónginum, en nú voru þeir búnir og
hann hafði ekkert, þangað til kóngurinn væri búinn að taka lögtaki hjá fátæku mönnunum, handa
honum að drekka fyrir. Svo hafði húsbóndi hennar skilið eftir lögg í flestum flöskunum, því hann
hjelt, að þær væru orðnar tómar, en þær voru það bara ekki. Þá allt í einu, sá litla stúlkan voða
fínan og fallegan, grænan 'vagn, sem kom akandi eftir götunni en stansaði þegar hann kom móts
við hana. „Hvert ert þú að fara, anganóran mín?“ sagði maðurinn, sem sat í vagninum; hann
var svo undur blíður í málrómnum. „Jeg er að fara með glerin hans húsbónda míns“, svaraði litla
stúlkan, „og jeg má ekki koma heim fyrr en jeg er búin að fá peningana fyrir þau, annars lemur
hann mig — hann er svo voða vondur kallur“, sagði blessuð litla stúlkan. „En hvað heitir þú, sem
átt svona fallegan vagn?“ „Jeg heiti Pusi“, svaraði maðurinn, „og hertu nú upp hugann og vertu
kát, því nú skal jeg aka þig alla leiðina”. „Þakka þjer fyrir, Pusi minn“, sagði stúlkan, „en jeg
þarf að fara svo voða langt og svo þarf jeg að fara krók til að taka fleiri flöskur í vinnustofunni
hans húsbónda míns, þær eru farnar að verða fyrir þar, og svo á jeg ekkert til að borga þjer fyrir
ferðina með“. „Það gerir ekkert til“, sagði góði maðurinn, sem kallaði sig Pusa, „hann húsbóndi
þinn borgar mjer þegar jeg hitti hann næst“. „Þá þekkirðu ekki hann húsbónda minn vel, því hann
borgar aldrei fyrir vagna, sem hann ekur í, heldur segir hann alltaf, að kóngurinn borgi það“. „Það
gerir ekkert til, komdu bara uppí til mín“, sagði Pusi. Og stúlkan, sem var alveg hreint að deyja af
þreytu, steig upp í vagninn og þau óku eins og kóngar og sóttu fleiri flöskur, og svo til kallsins, sem
bruggaði landann. Þar fór stúlkan út úr vagninum og kyssti góða manninn, hann Pusa, fyrir sig, og
hann ók burt.
En nú tók annað verra við, því maðurinn — ljóti kallinn — var ekki heima; hann hafði
farið í rjettirnar að selja, og nú var enginn heima. Og nú var komið snjókafald og kuldi og stúlk-
an litla vissi ekkert hvað hún ætti af sjer að gera. Hún settist niður í skot hjá húsinu og hnipraði
sig saman. En nú mundi hún eftir því, að húsbóndi hennar hafði stundum sagt, þegar hann var bú-
inn að taka vænan slurk úr flösku: „Ah, þetta hitar manni um hjartaræturnar“. Kannske hún ætti
nú að þora að súpa svolítið af dreggjunum, sem voru eftir í hverri flösku; því húsbóndi hennar
drakk aldrei dreggjar — svona var hann rikur. Og hún valdi eina flöskuna. „Þarna er doggari,
sem Virvrmm húobóri^s mínum bvkir svo góður“. hugsaði blessuð litla stúlkan. „Klúkk, Klúkk“,
sagði flaskan ng stúlkan drakk haua í botn. Og hún þót+ist vera komin á einViveun voð^lega falleg-
an sfað. "em henni fannst vera Þingvelliu, oo- þar var húsbóndi hennar að tala við voða stóua og
fallega útlendinga og þeir drukku vín úr glösum og þegar útlendingarnir gátu ekki meira, dró hús-
bóndi hennar þá að landi, og brosti svo bb'ðlega. Aldrei hefði hún trúað, að hann gæti brosað
svona. En — svo hvarf altsaman í einu vetfangi, og hún sat með tóma flöskuna í hendinni. Hún
tók aðra flösku. Á henni var voða fallegur miði með gyltum stöfum. Og hún teygaði það, sem eftir
var í flöskunni, og þá fannst henni hún vera komin í afskaplega stóran og fallegan sal, þar sem
margir menn sátu í hring og dottuðu. Og hann húsbóndi hennar var einn af mönnunum, en hann
dottaði bara ekki, því hann var sjálfur að halda ræðu. Og hann heimtaði, að framvegis fengju engir
embættismenn að brúka fína vagna, nema þeir borguðu fyrir þá sjálfir, því nú væri kóngurinn al-
veg orðinn gáttaður á öllu því, sem hann yrði að borga fyrir hirðmenn sína í ferðalög. Og húsbóndi
hennar sló í borðið, og varð svo voða alvarlegur á svipinn — en þá hvarf salurinn og allir menn-
102