Strandapósturinn - 02.01.2008, Síða 67

67
Þennan vetur var Gylfi Þ. Gíslason í 1. bekk, og hann, businn,
tók þátt í verkfallinu: „Ég dáðist að forystumönnum nemenda, og
þeir höfðu sannfært mig um, að þeir hefðu rétt fyrir sér. Þegar ég
sagði frá því heima hjá mér, að ég ætlaði ekki að mæta í skólanum
frekar en mikill meiri hluti nemenda, vakti það vægast sagt litla
hrifningu, og voru gerðar vandlegar tilraunir til þess að fá mig til
að skipta um skoðun. En það tókst ekki, og var ég þá látinn ráða
gerðum mínum.“ Og Gylfi bætti við: „Hér var í raun og veru um
uppreisn að ræða, um byltingartilraun, þótt í smáum stíl og á litlu
sviði væri. Mér hefur oft síðar dottið í hug, að ýmsar miklu ör-
lagaríkari uppreisnir sögunnar hafi hafizt með eitthvað líkum
hætti, að margar byltingar hafi byrjað með svipuðu móti.“[8]
Málið var nú orðið landsfrægt. Fræðslumálastjóri, Ásgeir Ás-
geirsson, tjáði Pálma, að nemendur hefðu stuðning aðstandenda
sinna og ættu vaxandi fylgi að fagna úti í bæ. Taldi Ásgeir, að úti
í bæ væru einhverjir á bak við nemendur, sem hefðu bæði póli-
tískan og fjárhagslegan styrk. Dagblöðin skýrðu ítarlega frá mál-
inu, og Stúdentafélag Háskólans hélt fund í Varðarhúsinu og lýsti
samúð með nemendum í deilunni. Formaður þess, Gunnar Thor-
oddsen, lýsti því yfir, að hann teldi nemendur ekki hafa brotið
neitt slíkt af sér gagnvart skólanum, að varðaði brottrekstri. Sam-
tök, sem ekki kæmu til framkvæmda, teldust ekki refsiverð, og að
heimta af nemendum loforð um að bindast aldrei samtökum,
hvernig sem stæði á, jafnvel þegar þeir væru beittir órétti, væri
ekki rétt. Málið hefði mátt falla niður, þegar Áki lofaði betrun.
Það, sem gerzt hafði síðan, væri vegna framhleypni rektors og
kennarafundar.
Aðstandendur og fjárhaldsmenn nemenda héldu nú fund
ásamt nemendum, sunnudaginn 1. febrúar, og var kosin 5 manna
nefnd, sem fór á fund menntaskólarektors strax morguninn eftir.
Í nefndinni voru Sigurður Eggerz, Þorkell Þorkelsson, Jakob
Möller, Gústaf A. Sveinsson og Jón Baldvinsson. Nefndin hafði
engar ákveðnar tillögur fram að færa, en ræddi málið fram og
aftur, talið barst í ýmsar áttir, og talaði Jakob um sína eigin brott-
vísun úr skóla í tíð Björns M. Ólsens. En það taldi rektor sig geta
skilið á nefndarmönnum, að svo gæti farið, að heimtuð yrði ný
yfirstjórn á skólann, með öðrum orðum, að rektor yrði vikið frá.
Varð nú að samkomulagi, að nefndin kæmi á kennarafund, sem