Strandapósturinn - 02.01.2008, Síða 84

84
því sem hann vantaði til útfararinnar. Var það sitt af hverju. Og
svona sér til afsökunar fyrir bruðli sínu segir hann við Torfa:
„Ég veit það Torfi minn, að þú láir mér það ekki þó ég vilji hafa
þetta myndarlegt. Það er ekki svo oft sem ég jarða konuna
mína.“
Gísli kvæntist aftur Kristbjörgu Ingimundardóttur og lifði hún
mann sinn. Þegar Gísli dó var prestur í Árnesi séra Sveinn. Jarð-
söng hann Gísla og flutti líkræðu. Varð presti skrafdrjúgt um að
Gísli hefði verið lítið pund og endurtók það oft. Af því tilefni
gerði Guðmundur á Finnbogastöðum þessa vísu:
Þessa sáru sorgarstund
Sveinka nísti kaldinn.
Öll var ræðan aðeins „pund“
yfir Gísla haldin.
Drengskapur
Á uppvaxtarárum mínum var fátækt almenn. Flestir urðu að
hafa sig alla við að afla sér og fjölskyldum sínum brýnustu lífs-
nauðsynja til matar og fata og hrökk ekki alls staðar til, svo að vel
færi. Á flestum heimilum voru börn mörg og því margir munn-
arnir sem þurfti að fæða.
Þeir sem yngri eru geta ekki gert sér grein fyrir hve hörð sú lífs-
barátta gat verið eða hve margs var vant til að uppfylla þær þarfir
sem hver maður telur nú sjálfsagðar. Mætti margt um það segja,
en ekki verður það gert hér nema að því leyti sem það fellur að
því sem hér verður sagt frá.
Eins og ávallt var misjafnt hvernig tókst að sjá sér og sínum far-
borða. Réði þar margt um, s.s. jarðnæði og dugnaður. Þá hafði
það sitt að segja hvernig jarðir lágu við sjó. Matbjörg allra heimila
var að miklum hluta fiskur og annað sjófang, auk þess sem þar var
um að ræða helstu söluvöru til að mæta úttekt á innfluttum nauð-
synjum sem ekki var hægt að framleiða hér á landi. Þeir sem áttu
þess kost að sitja á jarðnæði, hvort heldur sem eigandi og ábúandi
eða í húsmennsku með einhverjar grasnytjar sem nægðu til að ala