Strandapósturinn - 02.01.2008, Qupperneq 98

98
milli. Kannski við eigum ekki saman. Jeg var svo ákaflega frí. Þá
nær þetta ekki lengra. Nei, sagði jeg. En þetta nei var fyrir utan
okkar meiningu. Jeg get ekki lýst og vil ekki lýsa þeim tilfinning-
um mínum. Jeg hef heldur ekki orð yfir þær. Hjer varð því þögn
sem oftar þegar eitthvað kemur fyrir stærra en orðum eða tárum
taki. Þögnin, þessi spekinnar og heimskunnar forni og nýi hjálp-
arengill. Æ, svikin tryggð og týnd von var fyrst sem jeg hugsaði,
þarna hef jeg þá fengið vissuna. Jeg get þá farið alfarinn og kvatt
hvern hlut og hverja endurminningu sem sæluvon í sálu minni af
að njóta þín. Og var fastráðinn í að koma aldrei norður framar
eða gjöra þjer neitt til niðrunar með vinahótum mínum en samt
fjellstu mjer aldrei úr minni. Jeg elskaði þig. Jeg gat ekki annað.
Svo kom 11. júlí og við þrír, Pétur og Bogi fórum heim um kvöld-
ið. Leið svo allt sumarið og margar stundir.
10. september fór Pétur norður til róðra og var jeg þá með
honum. Vorum við þá 13 vikur og fjóra daga á Gjögri. Breyttist þá
þetta allt um haustið svo það varð einhver indælasti tími sem jeg
hef lifað. 14. desember fór jeg heim með Pétri. Varð þá sár skiln-
aðarstund því ávallt verður hún sár og alvarleg fyrir þau hjörtu
sem unnast heitt.
31. desember fjekk jeg frá þjer fjórða bréfið dagsett 18. des-
ember 1891. Það er elskulegt bréf. Þar ávarpar þú mig fyrst: Ást-
kæri hjartans unnusti minn, og biður mig að gleyma þjer ekki.
Þess varst þú líka verð enda lá ekkert nærri því. Eftir það bréf hef
jeg fengið fimm bréf eins góð og best getur unnusta skrifað í þín-
um ástæðum og langt um betri en jeg gat átt skilið eða var verð-
ugur. Þetta tala jeg af hjartans einlægni og sannfæringu. Þau eru
dagsett, það fyrsta 21. des. 1891, annað 20. janúar 1892, þriðja 8.
febrúar 1892, fjórða 25. febrúar 1892, fimmta 1. apríl 1892, frá
Reykjarfirði. Það var síðasta bréfið sem jeg fjekk frá þjer áður en
jeg fór vestur. Jeg fór vestur 9. mars og var þar í 12 vikur og einn
dag. Kom heim 2. júlí um nóttina. Ekki man jeg eftir að jeg fengi
neitt bréf vestur, en ef það er, er það það síðasttalda.
19. júlí 1892 fjekk jeg bréf frá þjer með Jóni í Tungugröf en
það var mjer fremur til angurs en gleði að fá það. Hvert orð úr því
flaug sem tvíeggjað sverð gegnum tilfinningar mínar og meðan
jeg las það fannst mjer áhyggju- eða mótlætisský draga sig upp
fyrir ókomna tímann og jeg var sokkinn niður í að hugsa um