Strandapósturinn - 02.01.2008, Síða 99

99
hverfulleika mannlegra hugsana og hinar margvíslegu töframynd-
ir lífsins. Þó reyndi jeg af mætti að yfirbuga geðshræringar mínar
og skoða þetta með skynsemi og fann jeg þá eins og oft verður,
þegar svo er að farið, að þetta var eðlilegt þar sem þú hafðir heyrt
þetta kjaptaslaður um mig af svo mörgum. Þetta var samt sárt að
vera orðinn fyrir lygi annarra hræðilegur tryggðasvikari og hverf-
lyndur sem allt fannst leitt sem lengi var. Jeg þóttist vera búinn að
segja þjer þetta greinilega áður eins og það var og ástæðurnar, og
rjeði jeg það af að skrifa þjer ekki bréf og láta það ráðast hvernig
það færi þó logandi sárt væri að þola þann tíma allt sumarið. Jeg
hjelt það væri ómögulegt að þessi ófullkomna jörð gæti geymt ást
sem ekki væri endurnærð á von óumbreytt í svo langan tíma. En
það var slík ást er verðug gleðitára.
9. september kom jeg norður með Pétri á landi og var á Gjögri
12 vikur og fimm daga. Fór heim 7. desember. Þetta haust leið í
indælum æskudraumi eftir fyrsta hálfa mánuðinn. En gleðibland-
ið áhyggjuský sýndist mjer yfir andliti þínu og augun töluðu meira
þennan tíma en varirnar og mjer hefur víst brugðið ofurlítið til
þegar augu okkar mættust. Mjer fannst við líta hvort á annað
spyrjandi vonaraugum um einlæga ást. En jeg gat ekki komið
mjer til þess að tala um þetta við þig, því jeg hafði aldrei breytst,
hvorki í bréfum eða öðru. En svo græddir þú þetta, mín heittelsk-
aða unnusta og ljómandi vonarmyndir blöstu nú aftur við æskulífi
okkar í hjarta mínu og hamingjan hafði nú fljettað blómsveiga að
höfði okkar. Mjer fannst lífið eða það mótdræga ekki fremur
snerta mig en vatnið svaninn. Eftir þetta leist þú mig vonarblíðum
augum og það voru líka mínar mestu unaðsstundir. Þeim stund-
um hefði jeg ekki getað unnt neinum að njóta. Nei, því hvað jafn-
ast á við ástríka unnustu? Skáldskapurinn er óneitanlega blóm
vísindanna og hvað er sem fremur hrífur anda skáldanna en þetta
og tignarleg og svipmikil fold? Það eru til svo fögur og svo un-
aðsrík augnablik að tungan á ekki orð og hjartað eins og lokar
sjer fyrir útmálun tilfinninganna og veitt af þeim, hafa jafnan lið-
ið yfir mig þegar jeg hef verið hjá þjer. Jeg veit vel að þú ert búin
að þola eldskírn hugsananna og horfir nú vonglöð fram á æsku-
framtíð okkar. Nú elskumst við gegnum alvarlega reynslu og
hættustundir. En barnsást og ungdómskærleikurinn er ásta heit-
astur, er málsháttur. Þú verður því mín sterkasta starfahvöt og