Strandapósturinn - 02.01.2008, Side 101

101
Á kennaraskólaárum mínum 1948–50 áttu Reykvíkingar sér
miðborg með nokkrum vel metnum kaffihúsum og duglegum
blaðsöludrengjum. Á götum borgarinnar voru jafnan margir á
ferli, einkum síðdegis. Unga fólkið hélt sig mest á Rúntinum, sem
allir vissu á þeim dögum að var hringferð um Austurstræti, Lækj-
argötu, Vonarstræti og Aðalstræti þar sem mörg fögur andlit
stúlkna og pilta gat að líta er löðuðu unga fólkið til að halda göng-
unni áfram. Og þannig breyttist þessi einfaldi rúntur í ákveðinn
vonarstíg. Drossíur voru ekki til trafala því að þær voru fáar. Flest-
ir borgarbúar ferðuðust fótgangandi eða notuðu strætisvagna til
að komast leiðar sinnar. Á kvöldin og oftar var ekki aðeins hvert
sæti skipað í vögnunum, heldur stóðu farþegar oft svo þétt að
ekki var hægt að detta. Enginn kvartaði þó yfir þrengslunum
nema síður væri því stundum bar svo til að ljúfan yl lagði frá ungri
blómarós þótt hún snéri að manni bakhlutanum. En slíka strætós-
temningu þekkja menn nú ekki lengur í þessu landi við upphaf
21. aldar.
Það var einn svalan haustdag að ég staðnæmdist við Hressing-
arskálann í Austurstræti eftir að hafa farið nokkra hringi á Rúnt-
inum. Ég ákvað að líta inn og kaupa mér kaffi og Vínarbrauð þótt
ég vissi af reynslunni að jafnan var nokkur tóbaksreykur í Skál-
Torfi Guðbrandsson
Grikkur