Strandapósturinn - 02.01.2008, Side 139

139
Áður en Íslendingar tóku við þessum störfum voru það Bretar
sem sáu um þetta, eins og áður segir, og varð þá oft dráttur á að
þeir kæmu þegar tilkynnt var um tundurdufl á fjörum eða á reki
og söfnuðu þeir þá oft upp verkefnum eftir því sem hentaði þeirra
ferðum um landið. Bretar voru einnig óvanir samgöngum lands-
manna og ókunnir hvernig þeim var háttað. Íslendingar þekktu
þar betur til og einnig alla staðhætti og voru þeir því fljótari að
bregðast við hverju sinni og því betur í stakk búnir til að sinna
þessum störfum heldur en Bretar.
Það mun hafa verið veturinn 1941, sem þrír breskir hermenn
komu til Djúpuvíkur með báti frá Hólmavík til að gera óvirk nokk-
ur tundurdufl, sem rekið höfðu á fjörur í Árneshreppi við Gjögur
og víðar. Þessir hermenn komu síðla dags og fengu gistingu hjá
verksmiðjustjóranum við síldarverksmiðjuna, Guðmundi Guð-
jónssyni og konu hans, Ragnheiði Guðjónsson. Þessi hjón voru
mikið sómafólk, gestrisin og góðir nágrannar. Oft reyndi á hjálp-
semi þeirra þegar slys urðu og ekki náðist í lækni sem oft varð þá
að sækja til Hólmavíkur, en Ragnheiður var mjög vel að sér í slysa-
hjálp og aðstoðaði þá Guðmundur hana oft þegar svo bar við.
Fósturdóttir þeirra er María Guðmundsdóttir, fegurðardrottning
og ljósmyndari. Bæði töluðu hjónin ensku en auk þess var Guð-
mundur góður málamaður en hann hafði dvalist erlendis við nám
og störf. Þegar kom að því að setjast til borðs um kvöldið, komu
einhverjar vöflur á fyrirliðann og hann sagði þá, að vegna stöðu
sinnar í hernum mætti hann ekki sitja til borðs með undirmönn-
um sínum. Frú Ragnheiði varð nokkuð hverft við enda óvön slíkri
stéttaskiptingu hér á landi, en áttaði sig þó fljótt og sagði: „Hér
sitja allir við sama borð óháðir reglum breska hersins, þær reglur gilda
ekki hér á þessu heimili.“ Og þar með settust þessir bresku hermenn
að borðum með húsráðendum, og ekki var frekar rætt um þetta
mál. Þarna var það íslensk gestrisni og venjur sem réðu en ekki
reglur breska hersins.
Móðir mín, Jensína Guðmundsdóttir frá Bæ í Trékyllisvík, sagði
mér þessa sögu og hafði Ragnheiður sagt henni frá þessu skömmu
eftir að þetta gerðist, en foreldrar mínir áttu þá heima í Djúpu-
vík.