Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 34

VAKA 1. árgangur . 1. ársfjórðungur
Vökumenn líta svo á, að útlend-
ar öfgastefnur og hatrömm
flokkabarátta innan lands sé
stórhættulegt átumein í íslenzku
þjóðlífi. Þeir hafa því ásett sér að
vinna af fremsta megni gegn því,
að hinar erlendu öfgastefnur í
stjórnmálum nái fótfestu á ís-
landi. Þessar stefnur vilja fót-
um troða þingræði og helgustu
réttindi almennings, frelsi ein-
staklinganna. Jafnframt munu
þær kollvarpa íslenzkri menningu
og glata nýfengnu sjálfstæði
þjóðarinnar. — Hinsvegar vilja
Vökumenn vinna að því, að allir
þeir, er í alvöru og einlægni unna
þingræðinu, í hvaða þingrœðis-
flokki, sem þeir annars eru, snúi
bökum saman til varnar og sókn-
ar. En það verður ekki gert með
því, að þingræðisflokkarnir berist
sí og æ á banaspjótum, heldur
með því, að þeir vinni saman.
Hin skefjalausa flokka- og stétta-
barátta, sem oft er ekki annað
en barátta um völd eða metorð
til handa einstökum mönnum, er
eins og eitraður heimilisófriður,
sem fyrir en varir sundrar heim-
ilinu, leggur það í rústir. Vöku-
menn vilja sameiginleg átök
allra þingrœðissinnaðra manna i
landinu f-yrir batnandi hag og
betra lífi, í sterkri og náinni sam-
vinnu við hin þingrœðisríkin á
Norðurlöndum.
Vökumenn líta svo á, að þetta
sé hornsteinninn undir því, að
28
þjóðin geti verið fær um að taka
öll sín mál í sínar eigin hendur
nú á næstunni og undirstaða að
fullkomnu frelsi þjóðarinnar nú
og um alla framtíð. Vökumenn
telja einnig, að hinar hóflausu
kröfur stétta og einstaklinga, á-
samt flótta frá framleiðslu og erf-
iðum störfum, sé þjóðarvoði. Þeir
vilja sýna dugnað og ósérhlífni við
framleiðslu og vinnubrögð og á
þann hátt byggja upp framtíð
sína, án þess að gera ósanngjarn-
ar kröfur til annara. Þeir vilja
sýna sparsemi í hvívetna og nota
vinnu sína sjálfum sér til menn-
ingar og menntunar, en víta harð-
lega alla eyðslu, óhóf og sérhlífni.
Reglusemi og prúðmannleg fram_
koma er eitt höfuðboðorð Vöku-
manna. Þeir stefna að algjörðu
bindindi á áfengi og tóbaki og
telja það ekki mönnum samboðið
að drekka frá sér vitið og brenna
upp eigur sínar. Þeir vilja taka þá
menn sér til fyrirmyndar, sem
með sparsemi og af sínum eigin
dugnaði hafa getað skapað sér
og sínum lífvænleg kjör. Vöku-
menn vilja innræta félögum sín-
um, og æskufólkinu yfirleitt, virð.
ingu fyrir vinnunni og skilning á
þýðingu framleiðslustarfanna.
Þeir telja þjóðarnauðsyn, að
beitt sé öllum skynsamlegum ráð-
um til þess að einbeita þjóðar-
orkunni að framleiðslu til lands
og sjávar. En það verður ekki
gert með því að skapa þeim, er