Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 38

VAKA /. árgangur . 1. ársfjórdungur
mig og misþyrma mér. Ég get ekki
heldur orðið honum að neinu liði,
enda þótt hann kynni raunveru-
lega að vera einhvers þurfandi.
Ekki hefi ég föt til að klæða hann
í eða mat til að seðja hann á.“
Skósmiðurinn flýtti sér því á-
fram. En óðar en varði snart sam-
vizkan hann óþægilega.
„Hvað ertu að gera, Simon?“
spurði hann sjálfan sig. „Þessi
maður er að deyja úr skorti.
Hungraður og klæðlaus hefst
hann við úti á víðavangi í hörku
frosti. Ert þú svo auðugur, að þú
þurfir að óttast ræningja?
Skammast máttu þín, Símon!“
Svo sneri hann við og gekk til
ókunna mannsins. Þegar Símon
virti hann fyrir sér, komst hann
að raun um, að þetta var ungur
og gervilegur maður. Á nöktum
líkamanum voru engin meiðsli eða
annað það, er benti til, að hann
hefði verið beittur ofbeldi. En
hann var sýnilega aðframkominn
vegna kulda og ef til vill einnig
vegna hungurs.
„Hér er enginn tími til ræðu-
hálda“, sagði Símon og snaraði
sér úr síðjakkanum. „Rístu á fæt-
ur og klæddu þig í jakkann.“
Ókunni maðurinn gerði eins og
fyrir hann var lagt. Síðan sagði
Símon honum að setja upp skó-
garmana og gerði hann það einn.
ig-
„Geturðu gengið?“ spurði Sím-
on. Ókunni maðurinn svaraði
32
ekki, en horfði á Símon með mjög
góðmannlegu augnaráði.
„Því svararðu ekki?“ spurði
Símon. „En við skulum samt ekki
standa hér, heldur leggja af stað
heimleiðis. Hérna er stafurinn
minn, það er gott fyrir þig að
styðjast við hann, ef þú ert mátt-
farinn.“
Þeir héldu síðan af stað og sótt_
ist ferðin furðanlega greiðlega.
„Hvaðan ertu?“ spurði Símon
eftir skamma stund.
„Ég er ekki hér úr nágrenninu,"
svaraði ókunni maðurinn.
„Því bjóst ég nú við, ég þekki
fólkið hér um slóðir. En hvers
vegna varstu þarna á veginum í
þessu ástandi?“
„Því get ég ekki skýrt frá“.
„Hefir einhver breytt illa við
þig?“
„Enginn hefir breytt illa við
mig. Guð hefir refsað mér.“
„Auðvitað stjórnar guð öllum
hlutum. En einhvers staðar verð-
ur þú að fá mat og skjól fyrir bitr-
asta kuldanum. Hvert hefir þú
hugsað þér að leita?“
„Það hefi ég enga hugmynd
um.“
Símon varð æ meira undrandi.
Hann botnaði hvorki upp né nið-
ur í þessu, og hann gat ómögu-
lega gizkað á, hvernig á þessum
manni stæði.
„Jæja, komdu þá heim með
mér“, sagði hann, „þér ætti þó að