Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Side 43

1. árgangur . t. ársfjórðungur VAIÍA
„Leystu það upp!“ skipaði
herramaðurinn.
Þjónninn gerði svo.
„Sjáðu, skósmiður! Sérðu þetta
leður?“
„Já, yðar tign,“ svaraði Símon.
„Veiztu hvers konar leður þetta
er?“
Símon tók á leðrinu.
„Þetta er mjög gott leður,“
svaraði hann.
„Víst er það gott,“ svaraði hinn.
„Þvílíkt leður hefir þú aldrei á
æfinni áður séð, heimskinginn
þinn! Það er líka þýzkt og kostaði
tuttugu rúblur.“
Símon varð mjög óttasleginn.
„Hvenær ætti ég að hafa haft
tækifæri til að sjá slíkt leðar áð-
ur?“ stamaði hann fram.
„Nei, auðvitað hefir þú ekki
haft það, en geturðu búið til skó
úr þessu leðri fyrir mig?“
„Já, yðar hágöfgi, það get ég.“
„Það getur þú!“ hrópaði herra-
maðurinn. „Gleymdu ekki fyrir
hvern þú átt að vinna og hvað
leðrið er dýrmætt! Skórnir úr
þessu leðri verða að endast eitt
ár. Og þeir mega ekki missa upp-
haflega lögun eða ganga af
saumum. Ef þeir gera það, læt
ég varpa þér í fangelsi, en ef
skórnir endast árið, missa ekki
lögun sína og ganga ekki af
saumum, skalt þú fá tuttugu
rúblur fyrir vinnu þína!“
Símon var á báðum áttum, því
að hann óttaðist þessa hörðu
kosti. Hann ýtti við Michael í
laumi og hvíslaði:
„Á ég að taka þetta að mér?“
Michael kinkaði kolli eins og
hann vildi segja: „Já, gerðu það.“
Símon hikaði því ekki lengur,
en lofaði að uppfylla þessi skil-
yrði eða fara í fangelsi ella.
Því næst fór hann að taka mál
af fótum herramannsins, sem
stöðugt var með áminningar við-
komandi smíði skónna. Svo varð
honum litið á Michael og hann
spurði:
„Hver er þetta?“
„Það er skósmiður, sem vinnur
hjá mér,“ svaraði Símon og leit
nú einnig á Michael.
Michael horfði ekki á herra-
manninn og ekki heldur á Símon.
Helzt var svo að sjá, að hann
hefði algerlega gleymt návist
þeirra. Hann starði út í hornið að
baki herramannsins, rétt eins og
hann sæi þar eitthvað mjög at-
hyglisvert. Svo brosti hann allt í
einu og andlit hans varð ein-
kennilega bjart.
„Af hverju ert þú að flissa, flón-
ið þitt ?“ hrópaði herramaðurinn,
„þér væri nær að reyna að sjá um
að skórnir yrðu til á réttum
tíma.“
„Þeir verða tilbúnir, þegar
þeirra er þörf,“ svaraði Michael
stillilega.
Herramaðurinn snaraðist nú í
loðfeldinn, því að Símon hafði
lokið við að taka málið. Þegar
37