Borgfirðingabók - 01.12.2005, Qupperneq 164

162
Borgfirðingabók 2005
ag'
Þátttekendur UMSB í unglingalandsmóti UMFÍ á Sauðárkróki 2004 ganga
inn á völlinn. Ljósm. Guðmundur Sigurðsson.
„Að reyna af alefli að vekja löngun hjá æskulýðnura, á aldrinum
15-30 ára, til þess að starfa fyrir sjálfa sig, land og þjóð.“
Ungmennafélagshreyfingunni fylgdu ferskir vindar inn í íslenskt
samfélag. Ungt fólk - og athugið: Einungis ungt fólk, því algengt
aldurshámark ungmennafélaga var 30-45 ár- heitir því að neyta ekki
áfengis en þroska í staðinn andlegan og líkamlegan þrótt sinn og
reyna að fá sem flesta til að starfa fyrir sjálfa sig og samfélagið. Hér
rísa unglingamir upp og boða nýjar áherslur, fara að stunda íþróttir,
rökræðu og heilbrigt lífemi „fyrir sjálfa sig, land og þjóð“.
Ég held að okkur yfirsjáist stundum hversu byltingarkennd þessi
nýju viðhorf vom. Á okkar tímum em íþróttir fyrir löngu orðnar hluti af
þjóðlífinu. Skólamir hafa tekið við menntun ungs fólks og sjálfstæðið
er hálfrar aldar gamalt og þjóðfélagsumræðan farin að snúast um
afsal sjálfstæðis. Upphafleg viðfangsefni ungmennahreyfingarinnar
em svo rótgróin í samfélag okkar að vart er hægt að hugsa sér það
án þeirra gilda sem hreyfingin stóð fýrir. Vissulega vom mörg önnur
öfl að verki á hverjum tíma. Þróun þjóðlífsins ræðst ávallt af samspili
ótal þátta svo ekki er auðvelt að einangra einhvem einn geranda.
En engum dylst hversu árangursríkt starf ungmennafélaganna hefur
verið. Svo árangursríkt að stundum vaknar spumingin hvort lengur
sé þörf fyrir hreyfinguna - hvort hennar tími sé ekki einfaldlega
liðinn? Hvort ekki sé eins farið fyrir ungmennahreyfingunni og fór